Έτσι ξεκίνησαν οι μικρές εκδρομές, γιατί θα δεις πόσο μικρές χρονικά είναι και πόσο ελάχιστα ξοδεύουμε γι’ αυτές και οι μεγάλες χαρές που τις συνοδεύουν, γιατί αυτό που σου προσφέρουν είναι ανεκτίμητο!
Στο σημερινό επεισόδιο θα σου περιγράψω μια πολύ μεγάλη χαρά, την εμπειρία μου στην πεζοπορία που πήγαμε στον Όλυμπο. Αυτά που θα διαβάσεις είναι οι δικές μου σκέψεις και πως το βίωσα εγώ. Ο καθένας και η καθεμιά κερδίζει κάτι διαφορετικό και δεν χρειάζεται όλα να αισθανόμαστε το ίδιο πράγμα. Όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Επίσης να σου πω ότι ο Όλυμπος έχει πάρα πολλά μέρη και υψόμετρα να ανακαλύψεις. Κάθε υψομετρική ζώνη είναι διαφορετική από την άλλη και έχει την ιδιαιτερότητά της. Κοντά είναι τα πανέμορφα χωριά Λιτόχωρο και Παλαιός Παντελεήμονας, οι καταρράκτες του Ενιπέα, του κόκκινου βράχου και το ρέμα Ουρλιά καθώς και ένα σωρό πεζορικά μονοπάτια για να διαλέξεις. Σου προτείνω να ανοίξεις τους χάρτες της google ή την εφαρμογή wikiloc και να κάνεις μια έρευνα για να βρεις τη διαδρομή που σε εμπνέει! Να θυμάσαι ότι στόχος σε μια πεζοπορία είναι να απολαύσεις τη φύση. Δεν έχει νόημα να πιεστείς για να βγάλεις μια διαδρομή μόνο και μόνο επειδή την κάνουν «πολλοί». Άκου το ένστικτό σου!
Εμείς διαλέξαμε να κάνουμε πεζοπορία μέσα στο βουνό και ο στόχος μας ήταν το Οροπέδιο των Μουσών στα 2.700μ. όπου εκεί βρίσκονται τα καταφύγια του Χρήστου Κάκαλου και του Γιώργου Αποστολίδη. Πήγαμε το τελευταίο παρασκευοσάββατο του Οκτώβρη (οριακά δηλαδή για τα χιόνια) και είχαμε κλείσει να μείνουμε στο καταφύγιο του Κάκαλου, το οποίο έτσι για την ιστορία, πήρε το όνομά του από τον Χρήστο Κάκκαλο, τον πρώτο ορειβάτη που ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα στα 2.918μ., τον Αύγουστο του 1913.
Υπάρχουν διάφορες θέσεις για να ξεκινήσεις την ανάβασή σου στο Οροπέδιο με τις πιο γνωστές τη θέση Γκορτσιά (1.100μ.) και τη θέση Πριόνια (1.040μ.). Από την Γκορτσιά ο δρόμος ενδείκνυται για το καταφύγιο της Πετρόστρουγγας (1.940μ.) και τα καταφύγια στο Οροπέδιο, ενώ από τα Πριόνια ενδείκνυται για το καταφύγιο του Αγαπητού (2.100μ.) που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του Μύτικα. Μπορείς και από τα Πριόνια να πας στο Οροπέδιο όπως και από την Γκορτσιά να πας στο καταφύγιο του Αγαπητού, αλλά θα πρέπει να περάσεις κάτω από το Στεφάνι, τον θρόνο του Δία και το Λούκι, που αν δεν είσαι ακόμα εξοικειωμένο με το τοπίο καλύτερα να το αποφύγεις. Εκεί το μέρος είναι ξερό, βραχώδες και απότομο και θέλει καλά και σταθερά παπούτσια και ιδανικά κράνος, γιατί οι ορειβάτες που ανεβαίνουν από το Λούκι στην κορυφή μπορεί άθελά τους να ρίχνουν πέτρες. Και γενικά πέφτουν εύκολα πέτρες σε εκείνο το σημείο οπότε θέλει μια πιο προσεκτική προσοχή.
Εμείς ξεκινήσαμε από την Γκορτσιά όπου αφήσαμε το αμάξι μας, πήραμε τα σακίδιά μας εξοπλισμένα με τις απαραίτητες αλλαξιές (πάρε όσα μπλουζάκια χρειάζεσαι συν ένα), νερό και σνακς και μπήκαμε στη ζώνη δασών οξιάς- ελάτης και κωνοφόρων. Χωρίσαμε τη διαδρομή μας σε μέρη για καθαρά ψυχολογικούς λόγους, οπότε ο πρώτος στόχος ήταν το καταφύγιο της Πετρόστρουγγας όπου θα κάναμε μεγάλη στάση. Μέχρι εκεί κάναμε δυο-τρεις μικρές σε διάφορες θέσεις τις οποίες μπορείς να βρεις στους χάρτες και στο wikiloc. Οι μικρές στάσεις είναι για νερό, λίγο φαγητό, τουαλέτα, ρύθμισμα ρούχων για μερικά λεπτά. Όσο δεν κινείσαι στο βουνό κρυώνεις οπότε δεν μπορείς να σταθείς για πολλή ώρα.
Οι βασικές ζώνες χλωρίδας του Ολύμπου είναι τέσσερις. Η πιο χαμηλή και αυτή που δεν είδαμε ουσιαστικά είναι η μεσογειακή ζώνη αείφυλλων- πλατύφυλλων (300-700μ.) στην οποία κυριαρχούν θάμνοι, μικρά δέντρα, πόες και χαμηλή βλάστηση. Κυριαρχούν τα πουρνάρια, οι κουμαριές, οι κέδροι και άλλα ενδημικά φυτά του Ολύμπου. Όσο ανεβαίνεις βλέπεις πως αλλάζει το τοπίο και η μία ζώνη δίνει τη θέση της στην άλλη, πως αλλάζουν τα χρώματα, πως ψηλώνουν ή χαμηλώνουν τα δέντρα και πως η φύση για άλλη μια φορά δείχνει τη σοφία της. Από τη μεσογειακή βλάστηση λοιπόν περνάμε στη μεσαία ζώνη και στο δάσος οξιάς- ελάτης και κωνοφόρων (1.000- 1.700μ.) όπου τα δέντρα ψηλώνουν και δημιουργούν ένα πυκνό δάσος από οξιές, βελανιδιές, πεύκα, έλατα και κάποια αραιά κυπαρίσσια. Εδώ συναντήσαμε τα μοναδικά είδη της μαύρης πεύκης (pinus nigra) που είναι ένα επιβλητικό ψηλόλιγνο πεύκο και της υβριδογενούς ελάτης (abies hybridogenus borris-regis) που μοιάζει περισσότερο με κέδρο.
Φτάσαμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγγας κάναμε μια καλή στάση σαράντα λεπτών περίπου για ξεκούραση στα ζεστά, για να αλλάξουμε όλα μας τα ρούχα, να πιούμε κάτι ζεστό και να φάμε. Από εκεί χωρίς να χάνουμε πολύτιμο χρόνο και φως συνεχίσαμε με πολύ ήλιο. Ο καιρός στο βουνό αλλάζει σε δευτερόλεπτα οπότε να είσαι προετοιμασμένο για όλα! Ευτυχώς εμείς πετύχαμε ωραίο καιρό για Οκτώβρη και τα σύννεφα έπαιζαν μαζί μας και μας έφτιαχναν όμορφα τοπία σαν πίνακα του Μπομπ Ρος.
Από εκεί και πάνω μπαίνουμε στην τρίτη ζώνη αυτή των ψυχρόβιων κωνοφόρων (1.700- 2.300μ.) όπου εδώ κυριαρχεί το μοναδικό ενδημικό είδος πεύκης του Ολύμπου το ρόμπολο (pinus neldreichii). Το δέντρο αυτό είναι ασύλληπτα όμορφο και επιβλητικό. Κάνε εικόνα: λευκά πετρώματα και βράχια, πράσινα-λαχανί βρύα, ηλιαχτίδες που διαπερνούν μέσα από τα δέντρα και κάνουν αντανάκλαση πάνω στους λευκούς βράχους και γιγάντια δέντρα ξεφυτρώνουν μέσα από τους βράχους σε αποχρώσεις σκούρο καφέ και πράσινο. Είμαι σίγουρη ότι αυτά τα δέντρα υπάρχουν σίγουρα σε κάποιο βιβλίο του Τόλκιν και είναι Εντ (if you know you know). Αυτό το δέντρο, έτσι για την ιστορία να σου πω ότι φτάνει μέχρι την αλπική ζώνη στα 2.750μ. δημιουργώντας έτσι το ψηλότερο δασοόριο ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Μετά από τα 2.400μ. περίπου αποκτά μια έρπουσα μορφή για να προσαρμοστεί στους ισχυρούς ανέμους και την παγωνιά δημιουργώντας ένα οπτικό θαύμα. Φαντάσου τώρα ότι είδαμε ρόμπολο στην ξέρα στο Λούκι, εκεί που έχει μόνο πέτρα!
-Πόσο ενθουσιάστηκες για το ρόμπολο;
– ΝΑΙ
Συνεχίζουμε λοιπόν και φτάνουμε όπως είπα στην τέταρτη και τελευταία ζώνη, την αλπική (2.700μ και πάνω) όπου εκεί καταλαβαίνεις πόσο ψηλά είσαι. Αν έχει καθαρή ατμόσφαιρα βλέπεις μέχρι και την Χαλκιδική. Στην αλπική ζώνη υπάρχουν κυρίως άγρια χόρτα και σάρες, χαμηλή βλάστηση δηλαδή, με την οποία τρέφονται τα αγριοκάτσικα- ρουπακάπρα που αν είσαι τυχερό και ήσυχο θα μπορέσεις να τα δεις από αρκετά κοντά. Και ναι μένουν τόσο ψηλά!Σε αυτό το σημείο η κούραση είναι αρκετή και οι στάσεις πρέπει να γίνονται γρήγορα και ουσιαστικά. Καλό είναι να μην χάνεται ο ρυθμός και να σταματάς όποτε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το χρειάζεσαι. Μην λυπάσαι να αλλάξεις τα ιδρωμένα σου ρούχα, στο καταφύγιο θα στεγνώσουν όλα. Κάπου στη θέση Σκούρτα (2.480μ.) ήταν που ένιωσα τέτοιο κρύο και τέτοια κούραση στα πόδια όπως καμία άλλη. Όμως ήταν τέτοια η έκστασή και ο ενθουσιασμός μου που βρισκόμουν τόσο ψηλά, με έλουζε ο ήλιος, ανέπνεα κρύο και πεντακάθαρο αέρα και έβλεπα έναν ατελείωτο ορίζοντα, που δεν με ένοιαζε καθόλου! Είναι ή δεν είναι αυτή μια μεγάλη χαρά;!
Από εκεί το Οροπέδιο ήταν μια ανάσα όπως ήταν και το φως του ήλιου που ευτυχώς προλάβαμε. Φτάσαμε στο καταφύγιο, βάλαμε τα ζεστά μας, φάγαμε το πιο νόστιμο φαγητό του κόσμου και ακολούθησε λίγο χουχούλιασμα, λίγο ξάπλωμα, λίγο άραγμα, μουσική με κιθαρίτσα, τραγούδι, φως απ’ τα κεριά, παρεούλα μέχρι να πάει 23:00 όπου κλείνουν τα φώτα και όλοι κοιμόμαστε.
Το πρωί ξυπνήσαμε φυσικά, με τις πρώτες ακτίνες φωτός που μας έλεγαν «ελάτε να δείτε τον ήλιο» και έτσι είδαμε την αυγή από το Οροπέδιο των Μουσών. Ό,τι πιο μοναδικό έχω δει στη ζωή μου∙ ένας ροζ ήλιος που έβγαινε σιγά-σιγά πίσω από τα σύννεφα και έντυνε το θρόνο του Δία με τα χρώματά του. Μαγεία. Μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την ώρα η φίλη μου η Λουκία που πριν κάνω αυτήν την εκδρομή μου μίλησε πολύ για αυτήν την στιγμή όπως και για το ηλιοβασίλεμα και συγκεκριμένα μου είπε: «όλοι όσοι κατοικούν σε αυτή τη χώρα πρέπει έστω και μία φορά στη ζωή τους να δουν μία δύση και μία ανατολή στο Οροπέδιο». Και όντως πρέπει.
Μετά από αυτό η μέρα συνεχίστηκε με καφέ και συζήτηση για το τι θα κάνουμε και ενώ ο Μύτικας δεν ήταν στο πρόγραμμα η παρέα στο καταφύγιο μάς ενθάρρυνε να το δοκιμάσουμε και να πάμε από το Λούκι. Υπάρχουν δύο διαδρομές για να φτάσεις στην κορυφή: η Κακόσκαλα και το Λούκι. Για να ανέβεις στην κορυφή επίσης προμηθεύεσαι κράνος από τα καταφύγια που σου τα νοικιάζουν. Διασχίσαμε λοιπόν, το Στεφάνι και φτάσαμε στην αρχή του Λουκιού. Το Λούκι απ’ ότι μάθαμε εκ των υστέρων προτείνεται για γκρουπ με οδηγό που είναι δεμένο με σχοινί, γιατί ένα μεγάλο μέρος το σκαρφαλώνεις. Εμείς δεν είχαμε τίποτα από τα δύο. Μόνο αυτοπεποίθηση. Καθώς ανεβαίναμε πριν φτάσουμε στο καλό σκαρφάλωμα έκανα το λάθος (που αργότερα αποδείχθηκε σωτήριο) να κοιτάξω πίσω μου. Εκεί έσβησαν όλα. Το σώμα μου κοκάλωσε και μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Και το άκουσα. Φώναξα στην ομάδα ότι εγώ ήμουν μέχρι εδώ.
Με την βοήθεια του συντρόφου μου επέστρεψα στην αρχή του μονοπατιού σε ένα λίγο πιο φαρδύ σημείο για να επαναφέρω την καρδιά μου στη θέση της. Ένας έμεινε μαζί μου και οι δύο τολμηροί της παρέας είπαν να το προσπαθήσουν. Έφτασαν αρκετά ψηλά αλλά κάτι τους γύρισε πίσω. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο καταφύγιο και το μόνο που θυμάμαι μέχρι να πατήσω σταθερό έδαφος ήταν η αναπνοή μου. Το ηθικό της ομάδας έπεσε και αφού πήραμε μερικές ανάσες πήραμε τα σακίδιά μας και ξεκινήσαμε την κατάβαση. Η διαδρομή τώρα είχε πιο γρήγορο ρυθμό και δεν αργήσαμε να φτάσουμε στα μισά και παραπάνω, στην Πετρόστρουγγα δηλαδή, όπου κάναμε μια στάση στο καταφύγιο για κάτι ζεστό, νερό και φαγητό. Στη διαδρομή υπήρχε πολλή ησυχία και ο καθένας ήταν με τον εαυτό του. Ήταν ένα ωραίο μάθημα αυτό, με την καλή πάντα έννοια. Το συζητήσαμε λίγο και είδαμε ότι θα ήταν θανατηφόρο να ανέβουμε στην κορυφή έτσι απροετοίμαστοι όπως ήμασταν. Ήταν καλό που το είδαμε και τώρα ξέρουμε πως είναι. Από εκεί και πέρα μάθαμε το καθένα μας κάτι διαφορετικό από αυτήν την εκδρομή και είδαμε και μια πλευρά του εαυτού μας που ίσως να μην ξέραμε ότι υπάρχει.
Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό που είδα το όριό μου. Το όριο εκείνο που για να το ξεπεράσω χρειάζομαι βοήθεια. Τα όρια και οι φόβοι δεν είναι για να μας εμποδίζουν, αλλά για να μας πουν ότι όταν κάτι δεν το γνωρίζουμε μπορούμε να ζητήσουμε καθοδήγηση για να το μάθουμε. Επιπλέον το βουνό δεν χωράει πίεση. Αν ζοριστείς θα σε ζορίσει κι άλλο. Ο Όλυμπος είναι δύσκολο και άγριο βουνό, γι’ αυτό όμως είναι και όμορφο! Όταν έρθεις πρέπει να είσαι συνειδητά εκεί, για να μπορέσεις να εκτιμήσεις όλα όσα έχει να σου δώσει. Tον αδικείς, όταν σκέφτεσαι μόνο την κορυφή του, είναι πολλά περισσότερα. Άσε τον εαυτό σου να νιώσει ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια για ό,τι κατάφερε και ό,τι είδε! Αυτό όχι μόνο για τον Όλυμπο, αλλά για τα πάντα.
Τα λέμε στην επόμενη μεγάλη χαρά
Α-Μ
