Είναι οκ να μην είσαι οκ.

Κάποια στιγμή πρέπει να αποβάλλεις την πολιτική ορθότητα. Είναι οκ να θυμώνεις και να το δείχνεις. Είναι οκ να τσιρίξεις τόσο πολύ μέχρι να μην βγαίνει άλλη φωνή. Να βαρέσεις έναν τοίχο, να κλωτσήσεις μια κολόνα. Αρκεί βέβαια να μην το κάνεις εις βάρος κάποιου άλλου γιατί μετά περνάμε σε άλλο επίπεδο.

Αν έχω μάθει κάτι στην μικρή ζωή μου είναι πως δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη πέρα από αυτήν που δίνει ο καθένας στον εαυτό του. Δεν υπάρχει κύρος, σεβασμός, αξία, προσοχή, πέρα από αυτήν που ορίζει ο καθένας για τον εαυτό του.

Σου λένε «Μην κάνεις αυτό, γιατί εκείνο». Το ‘αυτό’ είναι η πράξη και το ‘εκείνο’ η συνέπεια. Σου μαθαίνουν πως ο,τιδήποτε κάνεις έχει κάποια θετική ή αρνητική συνέπεια την οποία κάποιοι λένε Θεό, κάποιοι θεία Δίκη, κάρμα, πολιτικό, κοινωνικό, νομικό σύστημα.

Αλήθεια, όμως, τις περισσότερες φορές το «εκείνο», η συνέπεια, είναι απλά ένα μέσο καταστολής. Ένα είδος ψυχολογικού, συναισθηματικού ή και υλικού πολέμου, φορτωμένο με ενοχικά, τύψεις, θλίψη και εγωισμό. Παράδειγμα «Μην αργήσεις να γυρίσεις γιατί η μαμά στεναχωριέται, ανησυχεί, παθαίνει διάφορα» ή «μην με χωρίσεις γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», το καλύτερο «μην κάνεις τρύπες, τατουάζ, περίεργο χρώμα στα μαλλιά, μην γίνεις γκέι, αριστερός, μην φοράς φανταχτερά ρούχα, μην λες-γράφεις-πράττεις παράτολμα πράγματα, γιατί δεν θα είσαι ένα άξιο, σεβαστό και ορθά ενταγμένο μέλος της κοινωνίας».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαντάμε σε αυτού του είδους τον συναισθηματικό και κοινωνικό πόλεμο αγαπητά μου ταλαιπωρόπουλα, είναι «ποιος σε ρώτησε;». Το δεύτερο είναι να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και να μη μας νοιάζει. Ένας απλός τρόπος για το πώς ανιχνεύουμε χειριστικές συμπεριφορές τέτοιου είδους είναι να ακούμε την δήλωση του άλλου και να κάνουμε τρεις βασικές ερωτήσεις στον εαυτό μας:

ερώτηση νούμερο 1- είναι η δήλωση του άλλου συναισθηματικά φορτισμένη; (θετικά η αρνητικά φορτισμένη δεν έχει σημασία).

Ερώτηση νούμερο 2- Η δήλωση είναι απαίτηση ή παράκληση ή πρόκειται απλά για την άποψη του άλλου; Δηλαδή: Η δήλωση ξεκινάει με «μην», «δεν», «πρέπει να» και άλλου είδους προστακτικές χρήσεις του λόγου ή ξεκινάει με «πιστεύω πως», «η άποψη μου είναι», «μήπως θα ήταν καλύτερα να».

Ερώτηση νούμερο 3-  Η δήλωση εμπεριέχει ένα πρόσωπο ή δυο; Δηλαδή: «Μην κάνεις μια πράξη γιατί θα επηρεάσει (τα συναισθήματα) κάποιου δεύτερου ή τρίτου προσώπου» ή «μην κάνεις μια πράξη γιατί θα επηρεάσει εσένα τον ίδιο;»

Αφού κάνουμε τις παρακάτω ερωτήσεις μπορούμε σαφέστατα να φτάσουμε στο συμπέρασμα. Όταν έχουμε έναν συναισθηματικά φορτισμένο άνθρωπο (να κλαίει, να ουρλιάζει, να βρίζει, να παρακαλάει, να χαμογελάει υπερβολικά χωρίς λόγο και οποιουδήποτε άλλου είδους συναισθηματική φόρτιση μπορείτε να φανταστείτε), να μας διατάζει (έμμεσα η άμεσα) και να απαιτεί προβάλλοντας τον εαυτό του ή τρίτους στις συνέπειες των πράξεων μας, τότε πρόκειται ξεκάθαρα και χωρίς καμία αμφιβολία για συναισθηματικό εκβιασμό, φορτωμένο με μπόλικα ενοχικά και εγωισμό.

Όταν αρχίσετε να το παρατηρείτε θα δείτε πως συμβαίνει σχεδόν καθημερινά. Οι περισσότεροι το κάνουμε χωρίς καν να το σκεφτούμε γιατί έτσι έχουμε μάθει. Απ’ την κούνια μας. Απ’ το πολύ απλό «φάε το φαΐ σου γιατί η μανούλα θα κλαίει».

Τώρα, όμως ξέρετε. Και η γνώση είναι δύναμη και αλλά και πολύ μεγάλη ευθύνη. Την επόμενη φορά που θα το συναντήσετε φύγετε από το δωμάτιο το συντομότερο δυνατόν (και μετά από λίγες μέρες στείλτε σ’ αυτόν τον άνθρωπο τούτη την ταλαιπώρια). Την επόμενη φορά που θα πιάσετε τον εαυτό σας να το κάνει πείτε ένα «μπράβο καλέ μου εκβιαστή», μετρήστε μέχρι το δέκα και πιάστε το απ’ την αρχή.

Πολύ συχνά δεν συμφωνούμε με τις πράξεις των άλλων, αλλά αυτό δεν μας δίνει κανένα δικαίωμα να ασκούμε συναισθηματική βία.

Επίσης, το γεγονός ότι δεν συμφωνούμε δεν σημαίνει πως έχουμε απαραίτητα δίκιο γιατί έτσι μας έμαθε η πολιτική ορθότητα αλλά ακόμη και να έχουμε δίκιο θα πρέπει πριν αραδιάσουμε την αποψάρα μας, να ρωτήσουμε τον άλλον αν έχει καμία όρεξη να μας ακούσει.

Δείτε το σαν new year’s resolution

Καλή χρονιά, καλά μυαλά.