Να ένας λόγος που ξεκίνησα να κάνω θέατρο, ας πούμε.

Ξέρεις αυτό το “γιατί” με διαολίζει. Εννοώ γιατί συμβαίνει το ένα ή το άλλο. Πως και γιατί γίνονται τα πράγματα. Προσωπικά, θεωρώ πως το “γιατί” είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα στην τέχνη του θεάτρου. Όταν απαντάς σ’ αυτό, τότε σίγουρα βρίσκεις την αιτία . Όταν βρίσκεις την αιτία,  τα πράγματα πραγματικά συμβαίνουν.Δεν εκβιάζονται, δεν περιγράφονται και σίγουρα ερωτοτροπούν με αυτούς που είναι πάνω στη σκηνή, με αυτούς από κάτω και πάει λέγοντας.

Σπούδασα στην Δραματική Σχολή  του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΠΑΤΡΑΣ. Μια σχολή τότε που έμελλε να αλλάξει, αρχικά τις ζωές όσων ήμασταν μέλη της και περαιτέρω σε κάποιο βαθμό θέλω να πιστεύω, της κοινωνίας αυτής της περιφερειακής αγαπημένης μου πόλης.

Καθηγητές και πρόγραμμα σπουδών πρωτόγνωρο για τα ελληνικά θεατρικά δεδομένα. Ανάγκη για ακαδημία θεάτρου σε μια πόλη τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων. Θοδωρής Αμπαζής, Ελένη Μποζά, Δημήτρης Ήμελλος, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Παρθενόπη Μπουζούρη, Ορέστης Τάτσης, Έλσα Ανδριανού και πολλοί άλλοι πέρασαν και έμειναν και άφησαν το στίγμα τους… μεγάλοι δάσκαλοι.

Στη Σχολή έμαθα πολλά. Πρώτον, την τέχνη της ακοής. Είναι τέχνη στις μέρες μας αυτή η ρημάδα η αίσθηση. Αλλά μην τα ξαναλέμε. Έχουμε μάθει να μιλάμε και όχι να ακούμε . Μέσα στα χρόνια εκείνα έμαθα και τι συναισθήματα προκαλεί η ποίηση. Η λεπτότητα του λόγου της με έκανε και με κάνει ακόμα να θυμάμαι ποσό μικρός είμαι και πόσο αυτή η γελοιότητα της ύπαρξης μου (μας) αντί να μας συγκινεί μας κάνει ζώα που αλληλοεξοντωνόμαστε κι έτσι γεννιέται ο φασισμός.

Ανήκω στη γενιά μιας νέας μεταπολίτευσης. Οικονομικής μεταπολίτευσης. Μεταπολίτευσης κρίσεων. Ένιωσα στο πετσί μου τι θα πει άγχος, φόβος και στρες όταν η πόρτα του πατρικού μου χτυπούσε από δικαστικούς κλητήρες. Μα δεν το βάλαμε κάτω .Ποτέ δεν το βάλαμε κάτω.

Έχω δυο γονείς μαχίμια και αγρίμια της ζωής. Αυτό μου το μάθανε από πολύ μικρό και το χρέος μου απέναντι τους είναι άπειρο και αυτός είναι ο λόγος που τους αγαπώ και τους θαυμάζω, αν και δεν τους το λέω συχνά.

Το 2014 ήταν η χρόνια της προσωπικής μου ωρίμανσης αν και ήμουν είκοσι τριών.

Ένα μαγαζί γεννήθηκε για να καλύψει ανάγκες. Το “Απτάλικο”. Ηφαίστου 36, Πάτρα. Οι ανάγκες στη δικιά μου κοσμοθεωρία, για να καλυφθούν πρέπει να συνεπάγονται και με σεβασμό και με αγάπη και όχι με προχειράντζες και αρπαχτές.

Δουλειά δουλειά δουλειά ( σαν την Ριάννα που λέει κι ο ΛΕΞ ) και σχολή παράλληλα και το σώμα να γίνεται σκληρότερο, άκαμπτο πράγμα που δεν βοηθούσε στο να γίνω ηθοποιός.

Όλα καλά όμως. Πάντα καλά ως φύσει αισιόδοξος αν και αγχώδης .

Θέατρο Επίκεντρο, ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου , ΚΘΒΕ και τώρα ΘΟΚ και Κύπρος.

Έχω συμβάλει κι εγώ από την μεριά μου σε παραστάσεις και παραγωγές έχοντας δώσει το είναι μου.  Σε αυτά τα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας, έμαθα κάτι σημαντικό, πέρα από τις συνεργασίες μου με ηθοποιούς και σκηνοθέτες μάγους. Έμαθα που λες τι σημαίνει καύλα.

Η καύλα θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Και δεν εννοώ την στύση ή την ανάγκη σεξουαλικής πράξης. Με τον όρο καύλα εννοώ την ανάγκη .Την ανάγκη να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή όχι σε επίπεδο του να λάμψεις αλλά σε επίπεδο να συνεργαστείς.Κι όταν συνεργάζομαι, καυλώνω. Είναι σαν το ποδόσφαιρο, Όσο αγοραίο και λαϊκό που θεωρείται. Πρέπει όλοι μαζί να βάλουμε το γκολ. Να ιδρώσουμε, να ματώσουμε και να χαρούμε. Αυτό για μένα είναι ρομαντισμός.

Τσέζαρις Γκραουζίνις. Σκηνοθέτης-γιατρός-ανατόμος της ανθρώπινης φύσης. Μάγος των εικόνων και των ιστοριών.

Έχοντας δουλέψει αρκετές φορές μαζί του με εμπιστεύτηκε για ακόμα μία.

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ στον ΘΟΚ της Κύπρου.

Γιώργος Μπλάνας στην μετάφραση, με ένα συγκινησιακό φορτίο εμπνευσμένο από τα ομορφότερα όνειρα του ανθρώπου.Αυτό που έχει καταφέρει ξεπερνά κατά πολύ μια απλή μετάφραση.

Martynas Bialobžeskis και Κέννυ ΜακΛέλλαν δίνουν τα ρέστα τους στην μουσική και στα σκηνικά αντιστοίχως .

Μια ομάδα ηθοποιών και συντελεστών βγαλμένη από τα όνειρα του Μπουνιουέλ.

Μεγάλη χαρά και τιμή.

19 Νοεμβρίου η πρεμιέρα.

Ξέρω πως είπα πολλά, οπότε κάπου εδώ να σταματήσω. Α! Μου λείπει το κορίτσι μου και το σκυλάκι μου που είναι μακρυά μου. Τα φιλιά μου!