
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Την περασμένη Πέμπτη. Τη νύχτα μετά την βροχή-θεομηνία στην Θεσσαλονίκη, που έβρεξε και κλείσανε οι βρύσες. Που η ταλαιπωρία έδινε μπλακ-άουτ σε κάθετι όμορφο και το κέντρο βούτηξε στην απόλυτη σιωπή, κατάμεστη ήταν η πλατεία του θεάτρου για το έργο “Παρ΄όλα αυτά”. Αληθινές γυναικείες μαρτυρίες για το καρκίνο-αλλά για την ακρίβεια, για τη ζωή, τους γκόμενους, τη φτώχεια, την αγάπη και τα λάθη με το καλύτερο τρόπο δόθηκαν με την υπογραφή της Γεωργίας Μαυραγάνη. Η πιο σημαντική γυναικεία σκηνοθετική υπογραφή ονομάζεται Γεωργία Μαυραγάνη. Ρε φίλε…πήρε την ίδια την ζωή-που θα ΄πρεπε να τρομάξει μπροστά στο θάνατο-και την έκανε θέατρο. Η αλήθεια, έγινε θέατρο. Πάτησε ο ερασιτέχνης πάνω στο σανίδι και έκανε θέατρο-που ήταν πιο αληθινό κι από την ίδια τη ζωή. Πού το ΄χεις δει;
…και ποιός σου είπε ότι πάντα δεν υπάρχει ένας μονόλογος μόνο για σένα;
“Η γιαγιά με τας χείρας θηλυκωμένας περί τα γόνατά της, με το απελπισμένον της βλέμμα απλανές, επί της όψεως του παππού, εκάθητο ωχρά, βουβή, ακίνητος ως απολιθωμένη παρά το πλευρό του. Η ταλαίπωρος. Τί δεν θα έδινε όπως τον εμποδίσει από τούτο το ταξείδιον. Διότι το μειδίαμα του παππού ήτο η λάμψις, ην έσυρεν οπίσω της ή προς ουρανόν αποδημούσα ψυχή του”. Μια παράσταση-μικρό διαμάντι. Άλλοι χρόνοι, όμορφη γλώσσα, ζωή μέσα από ένα μεγάλο κείμενο. Δευτέρα και Τρίτη πήρε παράταση. Δες το.
… και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει γύμνια στο ελληνικό θέατρο;
Γύμνια και βία. Αλήθεια που δεν μπορείς να αντέξεις, μα θα σου την πούνε. Επτά άνδρες σε ένα curing room” που μετά από δύο χρόνια εισπρακτικής επιτυχίας, δια χειρός Δημήτρη Καραντζιά, ήρθε Θεσσαλονίκη. Μέχρι τη Κυριακή. Αντέχεις;
.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;
“Τι κρίμα…τόσοι αγέννητοι έρωτες…τόσα χείλη κολλημένα, τόσα μάτια ξερά από δάκρυα. Κρίμα δεν είναι να μην ερωτεύεται ο κόσμος;”… η Άννα, ο Άρης, η Λήδα, η Έλλη, ο Γιώργος, η Χριστίνα και…η Ιωάννα-βασίλισσα της Ισπανίας-σε βίντεο. Η “Γρανάδα” του Γιάννη Καλαβριανού. Η Φιλαρέτη Κομνηνού σε μια σημαντική της-και πάλι-θεατρική ερμηνεία, η Έφη Σταμούλη πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι-βάσει ρόλου- σε μια αναγέννηση ήρεμης υποκριτικής δύναμης, ο Γιώργος Γλάστρας σε ρόλο κομμένο και ραμμένο στη λεπτομέρεια, ο Διαμαντής Αδαμαντίδης- σε έκπληξη φυσικότητας και ανακάλυψης σπουδαίων νέων θεατρικών δυνάμεων, και η Αλεξία Μπεζίκη με τη Στέφη Πουλοπούλου, πάντα καλές. Ναι. Η “Γρανάδα” είναι παράσταση που πρέπει να δεις. Πρέπει να δεις και για έναν λόγο ακόμα-όσο χαζός κι αν σου ακουστεί. Για τη Λυδία Φωτοπούλου που παίζει σε βίντεο. Ναι, φίλε μου. Ποτέ άλλοτε μια οθόνη δεν με έκανε να αισθανθώ πως ο ρόλος είναι πάνω στο σανίδι. Ναι. Την είδα την Λυδία Φωτοπούλου-σαν αερικό, ανάμεσα τους-σάρκα και οστά. Ήταν εκεί-δεν μπορεί. Δεν ήταν ένα βίντεο απλά. Όχι.
Τελειώνοντας, ρώτησα τον σκηνοθέτη Γιώργο Σκεύα, για τον Λευτέρη Βογιατζή, που υπήρξε στενός του συνεργάτης και σκηνοθέτησε στον χώρο του, δύο φορές μετά το φευγιό του, όπως και το τί τον στεναχωρεί στο ελληνικό θέατρο. Και εκείνος απάντησε…
“Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένας άνθρωπος που έζησα από πολύ κοντά. Είχα αυτή τη μεγάλη τύχη. Και τον χώρο, το θέατρο της οδού Κυκλάδων τον ξέρω πολύ καλά, είναι απόλυτα ταυτισμένος μαζί του. Στον χώρο αυτό δεν υπάρχει απλά η αύρα του. Το πνεύμα του Λευτέρη είναι εντός του χώρου, είναι σχεδόν “ποτισμένο” με το πνεύμα του. Το θέατρο της οδού Κυκλάδων είναι ο Λευτέρης και οι σπουδαίες παραστάσεις του, στοιχειώνουν το χώρο με τον καλύτερο τρόπο, μα και την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι, κατά ένα μεγάλο μέρος, η ιστορία του νεότερου ελληνικού θεάτρου.
Δεν μπορώ να μιλήσω για το τί με στεναχωρεί στο θέατρο. Μπορώ να μιλήσω για κάποια πράγματα που με ενθουσιάζουν-ακόμα-στο θέατρο. Πώς θα βρίσκω κάποια στοιχεία, από τα οποία μπορώ να αντλώ δύναμη και να προχωράω στη δουλειά. Πιστεύω στην πολύ σκληρή δουλειά, και στο να είναι κάποιος ακριβής και λεπτομερής στο θέατρο. Η λεπτομέρεια βολεύει στο να ελευθερωθεί μια πλευρά φαντασίας. Η φαντασία. Πώς μπορεί να ο θεατής να μπει στο παιχνίδι του θεάτρου και να αφεθεί ελεύθερος να φανταστεί-χωρίς να πιέζεται και να οδηγείται από μια αναγκαστική συνθήκη. Αυτό με ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά αυτό το δρόμο θέλω να βλέπω. Δρόμος δύσβατος που όμως είναι ο μόνος που αξίζει να ακολουθηθεί. Δεν θέλω να χάνω την όποια ικανότητα να βλέπω το θετικό. Δεν μπορώ να στεναχωριέμαι. Δεν έχω το χρόνο. Το θέατρο είναι μια αδιάκοπη δουλειά, για να μπορεί να ελευθερωθεί κάτι στιγμιαία, το οποίο εκλύει τόση ενέργεια που μπορεί να σε πάει παρακάτω. Δεν συμβαίνει συχνά, μα όταν συμβαίνει, σου δίνει δύναμη, σε θρέφει για εξέλιξη”.
Related posts:
εθιστείτε να σωθούμε
11:53 μ.μ. ένα αγόρι από την Τούμπα
η μόνη αληθινή επαφή: εμείς
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
κάνε ότι ονειρεύεσαι
Τρεις μέρες, Μία Εποχή