(φωτό αριστερά) χαμένος θησαυρός. φωτογραφία που βρήκα στο σπίτι μου με εμένα κάπως μικρό να κρατάω μια λαμπάδα. νομίζω τα σχόλια περιττεύουν.

(φωτό δεξιά) από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. αυτή η διχρωμία του φωτισμού του δρόμου σημαίνει πάντα Θεσσαλονίκη για μένα.

Από τραγούδια όταν πήγαινα στο αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος” στην Αθήνα να προλάβω την πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη, άκουγα το “Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα” των Βαρδήδων, γιατί καταρχήν λίγη εφηβεία ποτέ δε βλάπτει και κάθε φορά σκέφτομαι μήπως γυρίσω εδώ για πάντα, μετά το ξανασκέφτομαι βέβαια και επιστρέφω στην πραγματικότητα. Μετά θα ακούσω το “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα” του Μητροπάνου επειδή όλο και κάπου θα με δεις στη Σαλονίκη ξημερώματα να σ’ αναζητώ και τέλος θα ακούσω το “Εσένα περιμένω” της Παυλίνας Βουλγαράκη επειδή είναι φρέσκο και κομματάρα και επειδή εσένα που με διαβάζεις τώρα, εσένα, σε περιμένω να έρθεις να δεις την “Κλοτίλδη” στο Αθήναιον!

από τον τοίχο του παιδικού μου δωματίου. ήθελα σαν τρελός αυτήν την ταπετσαρία και τώρα κάθε φορά που επιστρέφω αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ;

Τώρα όσο για το τι θα κάνω στη Θεσσαλονίκη, τι να σου πρωτοπώ και να είναι μόνο τρία.. Είναι τόσα τα μέρη που θέλω να ξαναπάω, τόσοι αγαπημένοι άνθρωποι που θέλω να δω, αυτές τις μέρες που είμαι εδώ.. Θέλω καφέ στο χέρι και βόλτα στην παραλία, θέλω να φύγω ξημερώματα από το ταξίδι με γυαλιά ηλίου, να δω τους συμμαθητές μου με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους, θέλω να πάω στο μαγαζί του αδερφού μου στην Τούμπα, τη “φράουλα”, να παίξω καμιά μουσική και να φάω το ριζότο με τις φράουλες [παινεύω το σπίτι μου τώρα, αλλά φοβάμαι πάντα μην πέσει να με πλακώσει], θέλω να βολτάρω στα κάστρα με μπύρα στο χέρι και να κάτσω να δω τη θέα και κυρίως να ερωτευτώ ξανά αυτή την πόλη που κάθε γωνιά της έχει και μια ανάμνηση μου. Ήταν τρία τα πράγματα που σου έγραψα ή μήπως πρέπει να προσθέσω κι άλλα;

Ελπίζω να τα προλάβω όλα αυτά και ελπίζω να αρέσει και η παράσταση στο κοινό της Θεσσαλονίκης που αν και η περσινή υποδοχή ήταν σούπερ, κάθε φορά εδώ τη νιώθω σαν πρώτη φορά. Και ελπίζω ποτέ να μην πάψει να χτυπά μέσα μου έτσι.