Ο Γιώργος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για το γύρισμα κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Δύο θέματα που ταλανίζουν το μυαλό μου τα περισσότερα χρόνια που ζω: είναι δύο λέξεις, που αν και μικρές παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Είναι το “Χάος” και η “Τάξη”. Από πολύ μικρή ηλικία, προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται αυτές οι δύο μαγικές λεξούλες να συνυπάρχουν στη ζωή μου. Με τα χρόνια αποφάσισα ότι έπρεπε να συμφιλιωθώ μαζί τους, για να μπορούμε να είμαστε όλοι καλά. Βέβαια, στήριγμα σε αυτή την προσπάθεια ήταν η δουλειά η οποία κατάφερε να με οργανώσει σ’ έναν χαοτικό χώρο. Άρχισα, λοιπόν, να παρατηρώ τους υπόλοιπους συναδέλφους, πώς ερχόντουσαν στις πρόβες,στα γυρίσματα και προσπάθησα σιγά-σιγά να καταλάβω τον τρόπο και την όμορφη οργάνωση που είχαν..

Αποφάσισα, λοιπόν, να έχω σακίδιο μαζί μου στην πρόβα, πράγμα αλλόκοτο για μένα, και εκείνη την στιγμή ανακάλυψα ένα καινούργιο κόσμο.. άρχισα, λοιπόν, να κατανοώ περισσότερο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και να μην απορώ κάθε φορά που βλέπω μία γυναίκα να βγάζει την προίκα της μέσα από μία τσάντα.. Κάπως έτσι έγινα και εγώ.. Όπως καταλάβατε αυτή τη στιγμή επικρατεί το χάος μέσα μου.

Αλλά ας επανέλθουμε στην τάξη, το σακίδιο λοιπόν έγινε μόνιμος σύντροφος τα τελευταία χρόνια. Θα χαρακτήριζα αυτή τη σχέση σαν μία σχέση που δεν μπορείς να ξεφύγεις ποτέ, είναι πάντα εκεί για σένα.  Ακόμα και αν το ξεχνάς, ακόμα και αν έχεις καιρό να το πάρεις μαζί σου. Σε περιμένει καρτερικά και όταν του δώσεις τη χαρά να σε συντροφέψει υπομένει αδιαμαρτύρητα το απίστευτο βάρος που το φορτώνεις. Το να πω τι ακριβώς κουβαλάω μαζί μου καθημερινά είναι μάταιο. Θα έπρεπε να γράψω τόμο για αυτό. Ίσως κάποια άλλη στιγμή.. Επιφυλάσσομαι… Ένα από τα πράγματα που δεν λείπουν ποτέ από το σακίδιό μου και είμαι ικανός αν δεν το δω μέσα να γυρίσω να το πάρω είναι η κολόνια μου και ο λόγος είναι διότι πιστεύω πως το άρωμα μας χαρακτηρίζει, είναι ένα στοιχείο του εαυτού μας και προσωπικά οι μυρωδιές με κάνουν να μην ξεχνώ ανθρώπους, καταστάσεις, καλές και όμορφες στιγμές, αλλά και δύσκολες εποχές στη ζωή μου. Βέβαια, από την άλλη δεν μπορεί να λείπουν και οι “βιταμίνες”, ένας παράγοντας πολύ σημαντικός για εμάς τους ανθρώπους στη σημερινή κοινωνία. Και τέλος, άφησα το προφανές, το θεατρικό κείμενο και τις σημειώσεις μου – χωρίς αυτά δεν θα πήγαινα στην πρόβα, είναι ολόκληρος ο κόσμος ενός ανθρώπου που ασχολείται με την υποκριτική, χωρίς εκείνο νιώθω λειψός.

Photo 1: μπλε παπαγάλος

Αυτοκίνητο, λεωφορείο, μέτρο….τρένο, τραμ, πλοίο, ακόμα και αεροπλάνο έχω χρησιμοποιήσει για να πάω σε πρόβα. Όπως καταλαβαίνετε, η ώρα δεν περνάει χωρίς μουσική, που είναι ένας σύντροφος που σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σε ανεβάζει και προσωπικά μου δημιουργεί γαλήνη. Το χάος και η τάξη παίζει και εκεί το ρόλο -του τα κομμάτια που ακούω είναι  το ένα αντίθετο από το άλλο. Σίγουρα όμως, κάποια συγκεκριμένα δεν λείπουν ποτέ από 24ωρο μου. Είναι το “it’s a man’s world” και το ακούω επειδή μιλάει για το αλατοπίπερο της ζωής ενός άντρα που δεν είναι άλλο από την γυναίκα. Το επόμενο ήταν το αγαπημένο τραγούδι ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, του παππού μου και δεν θα μπορούσα μη το συμπεριλάβω. Το τραγούδι είναι το “Ένα βράδυ που’ βρεχε”.  Και τέλος “Ο Λύκος” της Αρλέτας.  Το συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζει την ανεμελιά ενός συνόλου δεκαεπτά ανθρώπων που κατάφεραν με θυσίες να δημιουργήσουν μια θεατρική παράσταση από το τίποτα και να φτάσουν σε κάτι που δεν φαντάζονταν ποτέ.

Photo 2: Κάπου στα Εξάρχεια 

Τα όνειρά μου δεν είναι πολλά, είναι λίγα και μεγάλα. Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο τα λόγια ενός ανθρώπου που τον θεωρώ μέλος της οικογένειας μου, με έχει διδάξει πως τα όνειρα για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται στόχοι και όλα θα έρθουν όταν κάνεις σταθερά βήματα. Θα ήθελα να καταφέρω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μπορέσω να βοηθήσω ανθρώπους που η ζωή δεν τους έχει φερθεί όπως τους άξιζε, εκείνο νομίζω πως είναι το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας. Δεν είμαστε άνθρωποι. Επίσης, θα ήθελα πολύ να μάθω κιθάρα, είναι κάτι που μου αρέσει από παιδί, έχω κάνει και το πρώτο βήμα- πήρα κιθάρα, οπότε τώρα λείπει κάποιος να την γρατζουνάει. Βέβαια για να τα καταφέρω όλα όσα έχω στο μυαλό μου πρέπει να είμαι υγιής, για τον λόγο αυτό θέλω να ξεκινήσω kick boxing, ελπίζω να μην το μετανιώσω.

Photo 3: Αστυπάλαια, φωτογραφία από το κάστρο 

• Ο Γιώργος Γεροντιδάκης πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση για μικρά και…μεγάλα παιδιά “Ο θαυμαστός κόσμος της Μαργαρίτας” στο θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ και συμμετέχει στη τηλεοπτική σειρά του Antenna “Άγριες Μέλισσες”.