Το αγχολυτικό μου είναι μια βόλτα σε ένα βουνό, όμως δεν είναι πάντα εύκολο, οπότε αν με δεις στη Πλατεία Βαρνάβα ή στο Μετς το μυαλό και η καρδιά έχουν πάρει φωτιά. Κάτι με τρώει δημιουργικά και προσπαθώ να το μετουσιώσω… σε κάτι… Τα τελευταία χρόνια, πέρα απο την υποκριτική – σκηνοθεσία έχει μπει και η συγγραφή στη ζωή μου, οπότε το να κάθομαι σε ένα μαγαζί και να παρατηρώ έρχεται φυσικά. Ψάχνομαι συνέχεια, δεν με αφήνω ήσυχη… Ο Διαμαντούδης, θα μου πει “Ε θα σταματήσεις τώρα; Θα κάτσεις και λίγο” και θα του πω “Θα κάτσουμε σε λίγο”, θα γελάσει και θα μου πει “Πάμε”.

Ο Χρήστος σε ότι τρέλα σκεφτώ είναι εκεί και θα με ενθαρρύνει. Είμαστε πολύ ενωμένοι με τον Χρήστο. Η ομάδα μας οι “ART MATES Theater Group” είναι η δύναμη μου και η αδυναμία μου. Χωρίς αυτούς, χωρίς όλους αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα είχα τολμήσει πολλά. Ερασιτέχνες, επαγγελματίες κάτω απο την ίδια ομπρέλα με πολλή αγάπη να ψάχνουμε να βρούμε μονοπάτια και διεξόδους. Κάπως με αυτούς τους ανθρώπους ενωνόμαστε για πάντα και χανόμαστε, οι στιγμές όμως είναι πάντα εκεί στην καρδούλα μας. Ευγνωμοσύνη.

Μουσική. Ναι ακούω σχεδόν τα πάντα. Αγαπώ κλασική μουσική (τόσα χρόνια συνεργασίας με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης πέρασε ο σπόρος), αν θέλεις να με δεις να εκφράζομαι έντονα βάλε μου Ροκ (είμαι Ροκού). Όμως τα τελευταία χρόνια κάπως έχω γυρίσει σε ακούσματα της παιδικής ηλικίας και γουστάρω πολύ Παραδοσιακή μουσική είτε ορίτζιναλ είτε πειραγμένη, φρέσκα ακούσματα, εδώ οφείλεται όλη η δουλειά με το θεσμό Sykies Fest. Και ναι όταν ακούσω τσιφτετέλι θα το χορέψω άλλοτε μπορεί να το ξεχειλώνω και άλλοτε να παρασυρθώ. Βάλε μου Ποπ,Τζαζ μουσική και το σώμα θα πάρει φωτιά. Η μουσική για εμένα είναι κίνηση, είναι αναπνοή, είναι θέμα επιβίωσης. Τα βράδια που έχουν χορό είναι τα καλύτερα! Νιώθω ότι μου αρέσει να συνδέω τα ασύνδετα. Είναι απλά λέξεις και κάπως, εξαρτόμαστε πολύ απο τη σημασία τους με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία. Αυτή τη στιγμή το κομοδίνο μου έχει 3 διαφορετικά βιβλία “Ερωτικές επιστολές του 12ου αιώνα”, “1984, του Τζορτζ Όργουελ”, ” Το Ουράνιο talk show, του Κωστάκης Ανάν” και όλα βρίσκονται προς τις τελευταίες σελίδες. Τα ερωτήματα που με απασχολούν τον τελευταίο καιρό είναι “Γιατί τόσος πόνος;”, “Πόλεμος”, “Ελευθερία”, “Τολμάμε να αφεθούμε στο βλέμμα και στο άγγιγμα ενός ανθρώπου;” , “Τολμάμε, να ζητήσουμε συγνώμη;”, “ΤΟΛΜΑΜΕ;” .

Και κάπως έτσι θα πω πως με το “Es Kocht” τολμήσαμε. Η επικοινωνία με τη Μαρία και το Μιχάλη μπορεί να είναι κάθε ώρα ή και μπορεί μία φορά την εβδομάδα, ανάλογα. Αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι έχουν μία μοναδική σχέση και μια σπουδαία χημεία. Μιλούν στο τώρα, μιλούν για το τώρα, είναι παρόντες. Το “Es Kocht” ήρθε απο μία αφορμή και έγινε η έναρξη γι αυτά που θέλουμε να πούμε. Ως θαυμάστρια της Μαρία και του Μιχάλη είμαι ευγνώμων που είμαι η “Αγγελιαφόρος” (ας μου επιτραπεί η λέξη) αυτού του έργου. Στο έργο θίγονται θέματα που πρέπει να τελειώνουμε με αυτά. Γυναίκα και Άντρας = Άνθρωπος, άρα ίδιες ανησυχίες, ίδια προβλήματα, ίδιες ευθύνες…Αυτή η γυναικεία φύση όμως πόσο έχει θαλασσοδαρθεί, πόσες φράσεις – πράξεις μας έχουν στιγματίσει. Το έργο, όμως, παίρνει θέση απέναντι στη γυναικεία απόλαυση (πόσα ταμπού, Θεέ μου) και παίρνει ισχυρή θέση απέναντι στη ψυχική υγεία που όλο και βάλετε τα τελευταία χρόνια. Είτε απο προσωπικές εμπειρίες, είτε κάποιος στον περίγυρο μας. Γενιά άνω των 30, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Όχι άλλη αποστασιοποίηση. Όχι άλλες φορεμένες αλυσίδες. Όχι άλλους επίπλαστους φόβους . Ας ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ να ακούσουμε, να μιλήσουμε, να ΖΗΣΟΥΜΕ. Να ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ. Σπάστε τις αλυσίδες, Μιλήστε, Ακούστε.

Θέλω τόσα να γράψω και απο την άλλη νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να πω. Και εκεί στη σιωπή έρχεται η λιτή μουσική του Πάνου και σου δίνει μια ελπίδα, Πάνος Γκίνης μουσική, αγκάλιασε γλυκά και ευαίσθητα το κείμενο. Με τη Μαρία (Λαφτσίδου) ακόμα και τώρα η ψυχική υγεία και η γυναικεία απόλαυση είναι στα κύρια θέματα των συζητήσεων μας, το ψάχνουμε, μοιραζόμαστε ιστορίες. Αν κάτι μπορώ να μοιραστώ από τα κακώς κείμενα των εποχών είναι πως μικρότερη φοβόμουν μη με πούνε
“Όμορφη γυναίκα ” γιατί μου είχε αποτυπωθεί πως “οι Όμορφες γυναίκες δεν έχουν μυαλό και χρησιμοποιούν άλλα μέσα στη ζωή τους”, έτρεμα στην ιδέα. Μου έλεγε κάποιος “είσαι όμορφη” και απαντούσα “όχι δεν είμαι”. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, καθώς η βοήθεια της ψυχοθεραπείας έφερε μία τάξη στους φόβους και έσπασε αλυσίδες. Μπορείς να είσαι ότι θέλεις και όπως θέλεις. Αρκεί να Είσαι, Είμαι. Να υπάρχει Καλοσύνη. Το “Es Kocht” θέτει μεγάλα ερωτήματα και απελευθερώνει ταμπού, φόβους, σιωπές. Είμαι βαθιά ευγνώμων για όλους όσους εργάστηκαν γι’ αυτή τη παράσταση, την αγκαλιάσαμε πραγματικά.

Το πιο γενναίο πράγμα που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω είναι να ζητήσω βοήθεια. Το πιο δύσκολο πράγμα που το προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω είναι “να ακούσω”. Το πιο τολμηρό “να αγαπήσω”. Το ”Es Kocht” ακούει, ζητάει βοήθεια και τολμάει. Και τώρα προσγειώνεται στη Θεσσαλονίκη, στη μάνα , στον επαναπροσδιορισμό μας. Υπάρχει αγωνία για τη Θεσσαλονίκη καθώς εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας, εκεί άναψε το σπίρτο.

Τα στέκια μου είναι οι άνθρωποι, οι στιγμές, η μαγειρική, μια κιθάρα, τα βουνά, οι λαϊκές…μια αγκαλιά. Οι στιγμές παρουσίας στη ζωή. Η πίστη. Και πιστεύω πολύ στους ανθρώπους! Και κρατάω σημειώσεις σε τετράδια, υπολογιστές, μπλοκ ζωγραφικής, σε τοίχους (στο πατρικό μου υπάρχει ένας τοίχος γεμάτος ιδέες) χαχαχαχα ! Αλήθεια λέω!

* “Es Kocht” ονομάζεται ο γυναικείος μονόλογος των Μιχάλη Δαρνάκη & Μαρίας Λαφτσίδου, με την Ιωάννα Γεωργαντά, που παρουσιάζεται στην Αθήνα, στο θέατρο 104, Τετάρτη και Πέμπτη 29-30 Νοεμβρίου, ενώ η παράσταση θα ανέβει και στη Θεσσαλονίκη, 6-7 & 13-14 Δεκεμβρίου 2023 στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.