at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Σοφίας Φιλιππίδου

κείμενο | σoφία φιλιππίδου */* φωτογραφίες | δανάη γκουτκίδου+ σπύρος βασιλάκης + κυριακή μαυρογιώργη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

η ζωγραφιά της σοφίας

Το πρωί, γύρω στις 8, με ξυπνάει το τελευταίο μου όνειρο που μου  ζητάει να  το ζωγραφίσω. Τον τελευταίο καιρό δεν  κρατάω σημειώσεις… έχω ήδη 20 τετράδια ονείρων και δεν ξέρω αν θα προλάβω να τα ανακυκλώσω. Με το που ανοίγω τα μάτια μου «πέφτω» πάνω στην Φαγού. Είναι εκεί στα πόδια του κρεβατιού και με κοιτάζει στα μάτια. Η Φαγού είναι η νέα μας γάτα. Θέλαμε πολύ να την πάρουμε από το πεζοδρόμιο της Νοταρά στην Νεάπολη Εξαρχείων. Τώρα έχουμε τρεις γάτες.  Την Φαγού και τις δυο της κόρες, τη Γκράου και την Κανέλα, που τις πήραμε μωρά ακόμη από την ντενεκεδένια φωλιά της Φαγούς. Δεν τα πάνε ακόμη πολύ καλά. Μαλώνουν για τον χώρο και τα όρια. Η Κανέλλα δεν αναγνωρίζει την μάνα της, την βλέπει σαν εχθρό, που τις πήρε τα προνόμια και τις θέσεις στο σπίτι και επιτίθεται  δείχνοντας νύχια και δόντια και κάνοντας πρώτη φορά «χι, χι». Η Φάγου ως μάνα και γάτα του πεζοδρομίου δεν το δέχεται και την κυνηγάει. Έρχονται στα «χέρια» και γίνονται μαλλιά κουβάρια.

Τέλος πάντων, το πρωί ανοίγω τα μάτια και βλέπω μέσα από τα μάτια της Φαγούς. Νομίζω μ΄ αγαπάει και απορεί γι αυτό που μας συμβαίνει. (Άλλοτε με ξυπνούσε η Κανέλλα που περπατούσε πάνω μου). Με κοιτάει, λοιπόν, έντονα και ήσυχα …της δίνω ένα μεζέ -είναι κάτι λιχουδιές από το pet shop που τρελαίνουν τις γάτες.

Η Κανέλα, που ακούει να σχίζω το περιτύλιγμα, βρίσκεται ήδη δέκα μέτρα μακριά στην σκαλίτσα που πάει στο δώμα και περιμένει τον δικό της μεζέ. Αυτή είναι η τελετουργία του πρωινού (όπως διαμορφώνεται σήμερα). Αφού πάρει και τον μεζέ η Κανέλα,( η Γκράου μόνο παρακολουθεί ), βάζω καφέ στην καφετιέρα και βγαίνω απαραίτητα στο μπαλκόνι. Κοιτάζω ένα- ένα όλα τα φυτά στις γλάστρες μου. Η τριανταφυλλιά (που έσωσα από τα σκουπίδια)  μου δίνει κόκκινα μυρωδάτα τριαντάφυλλα, από αυτά της γιαγιάς μου τα παλιά που έκανε γλυκό τριαντάφυλλο…και λιβάνι για να θυμιατίζει…

Η λεμονιά έχει ένα λεμόνι. Την ροδιά την κλάδεψα φέτος… όλα  τα ρόδια τα περσινά «έσκασαν» πάνω στα κλαδιά ήρθαν τα σπουργίτια και τσιμπολογάνε. Τα αναρριχητικά ρίχνουν και τα τελευταία κόκκινα και κίτρινα φύλλα …(πρέπει να σκουπίσω πάλι πίσω από τις γλάστρες), οι βασιλικοί ΄βγάλαν τα πρώτα σποράκια, περιμένω τα κοτσύφια… φύτεψα ένα κλαδάκι δεντρολίβανο και έπιασε…μιλώ με τα φυτά μου και πάω πίσω στην κουζίνα.

Τρώω γρήγορα μια φέτα πολύσπορο ψωμί με τυρί πάντα (αυτή η λαχτάρα  μου έμεινε από παιδί) …πίνω  ένα ποτήρι  κρύο γάλα… παίρνω το φλυτζάνι με τον καφέ μου σκέτο και πάω πίσω κρεβάτι. Μπαίνω στο διαδίκτυο, κάνω ένα γύρω σε όλα τα μέσα Facebook, twitter, Instagram κ.λπ. βλέπω την αλληλογραφία διαβάζω τα νέα, κάνω πληρωμές και δουλειές γραφείου…αυτά ,όταν δεν έχω πρόβα, αλλιώς βρίσκομαι με δεύτερο καφέ (από τον φούρνο αυτήν την φορά) στο μαγαζάκι της τ3χνης για πρόβα, για σεμινάρια, για καθαριότητα του χώρου και τακτοποίηση του βεστιαρίου μου…

Τα τελευταία δύο  χρόνια, ήμουν χαμένη μέσα στο σώμα και στην ψυχή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και στα θεατρικά του: «Τα τρία  του φιλιά …Η Σταχτιά γυναίκα». Το στήσιμο μιας παράστασης είναι ένας λαβύρινθος. Πιάνω το νήμα τον ειρμό…και μπαίνω να συναντήσω τον Μινώταυρο…Εκείνος πάντα πεινασμένος- του τα δίνω όλα – πολλές φορές του καταφέρνω  και μερικά χτυπήματα με το μαχαίρι του μυαλού μου και τρέχω αλαφιασμένη στην μοναδική διέξοδο… Κάτω από το φως της Αθήνας η άλλη πραγματικότητα …

Ανάμεσα στο ψέμα  και την αλήθεια και σε ότι χρόνο περισσεύει διαβάζω, γράφω, ψωνίζω, σκέφτομαι τι θα φάμε, βάζω πλυντήρια, απλώνω, τακτοποιώ, καθαρίζω εδώ και ‘κει, πλένω τα πιάτα και σκέφτομαι …σφουγγαρίζω και η φαντασία μου πετάει…δεν περιφρονώ τίποτα από τα καθημερινά …

Σήμερα, το νέο κουτσομπολιό, είναι ο πρωταγωνιστής που έφυγε από τον “Ρινόκερο” γιατί δεν συμφωνεί με το ντάνιασμα των ανθρώπων. Ντάνα…να μια λέξη που είχα ξεχάσει. Εμείς στο εβραίικο σπίτι που γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη ντανιάζαμε τα στρώματα τα παπλώματα και τις κουβέρτες, κάθε πρωί, πάνω στο μπαούλο. Το ένα πάνω στο άλλο. Η μάνα μου άφταστη σε όλα, έφτιαχνε  ένα τέλειο παραλληλόγραμμο που το σκέπαζε με ένα υφαντό κιλίμι προσέχοντας τις γωνίες (δίπλωνε ίσιαζε και ζύγιαζε το ύφασμα), ώστε να είναι όλες οι γωνίες τέλεια ορθογώνια τρίγωνα. Ακόμη μπορώ να την «βλέπω» και να μαγεύομαι: ένα αυθεντικό έργο τέχνης…

* Η Σοφία Φιλιππίδου διασκευάζει και σκηνοθετεί «Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα»

Δύο θεατρικά έργα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Στο θέατρο Μεταξουργείο, κάθε Παρασκευή-διπλή παράσταση στις 18.30 και στις 21.00.

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Αναστασία Ιθακησίου 

Βίκυ Μαϊδάνογλου

Κωνσταντίνος Χειλάς