“Σε τοίχο; Όχι όμως σε κάθε τοίχο, σε εκείνο τον τοίχο που πετάγεται ξαφνικά μπροστά σου και σου κλείνει το δρόμο, και δε μπορείς να πας πουθενά, και που όπου και να στρίψεις έρχεται και στυλώνεται μπροστά σου, σα να θέλει να σου δείξει ότι νίκησε, και εσύ είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις, γιατί δε μπορείς πια να τον αποφύγεις, ούτε να τον νικήσεις.”
“Νομίζω πως ναι. Έχω σπάσει τα μούτρα μου πολλές φορές σε τοίχο. Έχω κάνει πίσω- πολλές φορές.”
“Σε δρόμο αδιέξοδο; Στενό; Σε δρόμο που δε βγάζει κάπου, και μάλιστα νιώθεις όλα τα παλιά κτίρια να θέλουν να σε πλακώσουν, κι εσύ να χτυπάς όλες τις πόρτες με αγωνία και να μη σου ανοίγει κανείς; Και η μόνη λύση στο μυαλό σου να είναι η αναστροφή. Να κάνεις αναστροφή και να φύγεις. Βρέθηκες ποτέ εκεί;”
“Βρέθηκα. Αρκετές φορές. Κάποιες μάλιστα μου πήρε καιρό να σταματήσω να χτυπάω πόρτες. Μου πήρε καιρό να κάνω αναστροφή.”
“Στον καθρέφτη; Έχεις κοιτάξει ποτέ τον εαυτό σου στον καθρέφτη, και να σου είπε ότι δε μπορείς; Υπήρξε ποτέ κάποιο πρωί που το είδωλό σου σου είπε πως δε θα τα καταφέρεις; Πώς είναι δύσκολο ή απίθανο ή ανέφικτο ή αδύνατο; Σου είπε ποτέ ο εαυτός σου πως δεν αντέχει άλλο να προσπαθεί ή πως δεν πιστεύει σε σένα; Πώς κουράστηκε ή δεν ξέρει πώς να το κάνει; Πώς θέλει να τα παρατήσετε; Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις; Θέλησες ποτέ να εγκαταλείψεις; Στόχους, όνειρα, πράγματα κι ανθρώπους, δεν ξέρω, όλα αυτά ή ένα από αυτά. Θέλησες ποτέ;”
“Θέλησα. Πολλά πρωινά.”
