Τον τελευταίο καιρό, ένιωθα ότι το να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση που θα θυμόμουν την επόμενη μέρα, είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολο σπορ. Μέχρι που βγήκα από την παράσταση «Ήλιος με δόντια», σε δραματουργική επεξεργασία της Νεφέλης Μαϊστράλη και σκηνοθεσία του Θανάση Ζερίτη.

Τόλμησαν, βασισμένοι στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη, να καταπιαστούν με ένα πολύ δύσκολο θέμα. Πώς είναι να μεγαλώνεις «γυναικωτός» στη μικρή κοινωνία της Χίου των αρχών του περασμένου αιώνα;

Ο Κωνσταντής, μέσα στον ναό όπου πλέον είναι ιερέας, αρχίζει να μας αφηγείται την ιστορία της ζωής του, έμεινε ορφανός από πατέρα πολύ μικρός. Τη μέρα της κηδείας του πατέρα του, δέχτηκε την πρώτη σεξουαλική παρενόχληση από τον ιερέα της ενορίας του, μεγάλωσε με μόνη συντροφιά τη μητέρα του, φίλους δεν είχε αφού θεωρούνταν η δεύτερη μεγαλύτερη ντροπή του Φρουρίου μετά τις πόρνες. Ώσπου, στα 11 του χρόνια έχασε και τη μητέρα του, τότε έπεσε θύμα βιασμού από έναν νεαρό σερβιτόρο, τον Αποστόλη, με τον οποίο έμελλε να διατηρήσει μακροχρόνια σχέση και να τον θεωρεί τον μεγάλο του έρωτα. Παράλληλα, ο παράνομος δεσμός της μητέρα του, ο Μαστρογιαννάκης, τον πήρε για ψυχοπαίδι και του έμαθε  τη δουλειά του μάστορα. Έτσι, ο Κωνσταντής κατάφερε να φύγει από τη γειτονιά του Φρουρίου και να αποκτήσει κάποια υπόληψη στην κοινωνία, αφού όταν έφτασε στο νησί το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν από τους πρωτοπόρους σε αυτόν τον τομέα. Βοήθησε και στην Αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής; Ή μήπως, απλώς το φαντάστηκε;

Η ιστορία ενός ανθρώπου που δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από τον εφιάλτη του ήλιου που ρίχνει τα δόντια του πάνω του, μια ιστορία γεμάτη πόνο, δοσμένη με τρομερό χιούμορ και ευφράδεια λόγου από τους δύο ερμηνευτές, τον Παναγιώτη Εξαρχέα και τον Γιάννη Λεάκο. Ο Κωνσταντής σε δύο διαφορετικές ηλικιακές φάσεις, ο Κωνσταντής και η μητέρα του πριν πεθάνει τυλιγμένη με τη γαλανόλευκη, ο Κωνσταντής και ο Αποστόλης, ο Κωνσταντής και ο Μαστρογιαννάκης, όλα αυτά τα διαφορετικά δίδυμα ατόμων ζωντάνεψαν μπροστά μας από τους δύο ηθοποιούς. Οι πιο απολαυστικές στιγμές ήταν αυτές που κινούνταν ή μιλούσαν ταυτόχρονα, καθώς αποδείκνυαν την σκληρή δουλειά και την τρομερή χημεία τους.