Τώρα, που είπα, Χρήστος.
Ναι, η ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια είναι δίπλα στον Χρήστο και την Ξένια.
Και το εννοώ πολύ ουσιαστικά.
Τα παιδιά είναι Ομάδα.
“Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων”.
Για μένα, αυτή η ομάδα είναι Απελευθέρωση.
Είμαι ο εαυτός μου.
Σπάνια, επιτρέπεται, αυτό, εκτός σκηνής.
Και, κυρίως, επάνω.
Το μοναδικό υλικό του καθενός συνομιλεί με τις άλλες μοναδικότητες κι έτσι η ομάδα οραματίζεται και δημιουργεί.
Σπάνιο, έντιμο και σπουδαίο.
Έτσι θυμάμαι το «Σ’ εσάς που με ακούτε».
Το αποτύπωμά του είναι ακόμα ισχυρό πάνω μου και σε όσους συναντώ στον δρόμο.
Πάμε όμως, στο τώρα…
Μέχρι 13 Γενάρη θα είμαι για δεύτερη χρονιά στο «Συνέδριο για το Ιράν».
Ξεκινάμε Θεσσαλονίκη και μετά Αθήνα στο Πλύφα.
Αυτή η δουλειά δεν μοιάζει με άλλες.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει ένα “Συνέδριο”, όπου ηθοποιοί με λόγια άλλων, υποστηρίζουν τις προσωπικότητές τους κι έπειτα το κοινό, στο διάλειμμα, πιστεύει όντως, ότι συνομιλεί με τη γυναίκα του πρωθυπουργού ή έναν παπά.
Σ’ αυτό το “Συνέδριο” θα ακούσετε 10 από εσάς να μιλούν για τη ζωή, για τον άνθρωπο, για όσα γίνονται.
Είναι ένα “Συνέδριο” όπου όλοι και ο θεατής μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτό που πιστεύουν.
Σπάνιο στις μέρες μας, γενικώς.
Να έχεις γνώμη.
Να μπορείς να την πεις.
Να μπορείς να ακουστείς.
Μόλις ολοκληρωθεί το “Ιράν”, είναι ακόμα λίγο άγνωστο που θα είμαι.
Αν ο άνεμος είναι ούριος θα είμαι πάλι, όπως γίνεται στο τέλος, μετά από πολλή υπομονή και λίγα δάκρυα φόβου για το άγνωστο, εκεί που ονειρεύομαι.
Και ξέρεις τώρα στα 35, θέλω να αποφασίζω τώρα για τώρα.
Να βρίσκομαι εκεί που θα νιώθω καλύτερα μέσα μου.
Άσχετα από τόπους, βιογραφικά και κανόνες καριέρας.
Εκεί που μπορώ να ανθίσω και στη ζωή μου και στη σκηνή.
Και εν τέλει, εκεί που θα αγαπιέμαι.
Τίποτα άλλο.
Σ’ ευχαριστώ, rejected, που κι εσύ εδώ μου επιτρέπεις να είμαι αυτή που νιώθω…
