Μια μέρα με πρόβα ή με γύρισμα ή με παράσταση ή και τα 3… Α, να μια «οικογένεια», όπως οι περιοδεύοντες θίασοι, σαν «οδοιπόροι ενός χρονικού που πάντα μένει μετέωρο»… Να ίσως τι σημαίνει πρόβα: μια θάλασσα που βουτάς, μαζί με τους άλλους, χωρίς να ξέρεις κολύμπι, αλλά κανείς δε θα σε αφήσει να πνιγείς, είσαι «εδώ, τώρα», δοκιμάζοντας την ελευθερία σου…κι ο ιδρώτας στις μπλούζες σαν το απόσταγμά της.

Με ένα ποδήλατο διασχίζεις την πόλη, αθόρυβα, λίγο σαν αόρατος (η μάσκα στα ΜΜΜ βοηθάει σε αυτό, -αυτή του covid-, για αυτό το λόγο τη φοράς πια;), για να μπορείς να παρατηρείς συλλέγοντας εικόνες, ήχους και στιγμές: ένα ‘παράνομο’ νεκροταφείο σκύλων με επιγραφές αιώνιας αγάπης (σε ανθρώπων το έχεις δει;), το εκκωφαντικό τρίξιμο στο δρομολόγιο 203 που σκεπάζει τις επιπλήξεις «φοράτε σωστά τη μάσκα σας κυρία μου!»,  μια πατατιά που φύτρωσε πεισματικά μέσα από τον υπόνομο…

Και το βράδυ θέατρο…μόνος ή με παρέα…είναι τόσα αυτά που θέλεις να δεις… σχεδόν εύχεσαι να ζούσες σε πόλη με λιγότερες επιλογές… Και βόλτες με φίλους… Δεν έχεις καμία πλατφόρμα; Προτιμάς το σινεμά… η νοσταλγία πάντα σε γοήτευε… Λίγο πριν τα όνειρα, κάπου εκεί βρίσκονται τα βιβλία: διηγήματα του Τσέχοφ, του Τολστόι, και άλλα διηγήματα…περί αλληλογραφίας… Να! Το όνειρο! Ένα μπουλούκι στα χνάρια της, με μια ταχυδρομική τσάντα γεμάτη ιστορίες και θέατρο, που ταξιδεύει εκεί που υπάρχει ανάγκη, και χαρά…

Καλά ταξίδια λοιπόν,

με τον χρόνο ως φίλο σου

Ένας αντικατοπτρισμός

Υ.Γ. Αυτός ο σοβαροφανής τύπος στην φωτογραφία φοράει μάσκα, -όχι αυτή του covid, έχει φορεθεί καιρό τώρα-… Ευτυχώς, τελευταία φοράει και άλλες. Έλεγε πως έγινε ηθοποιός, για να ζει πολλές ζωές… όχι πια… έγινε ηθοποιός αφήνοντας «μια ζωή στρωμένη…» για να ζει σκέτο… για να μπορεί να ζει μαζί με τους ανθρώπους, διεκδικώντας και επαγγελματική αξιοπρέπεια… Κι όταν δεν μπορεί, τον βρίσκεις στα βουνά…να αγναντεύει και να αναρωτιέται…

• Ο Γιάννης Ασκάρογλου συμμετέχει στη παράσταση “Περιοδεύων Θίασος” που παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ της Θεσσαλονίκης, 27, 28 και 29 Ιανουαρίου.