κείμενο | γιάννης αποσκίτης */* φωτογραφίες | πέτρος καλφαμανώλης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
break the chains
“Είσαι θεός, ρε φίλε!” Μου λέει, αυτός ο άκυρος τύπος με τα λίγα μαλλιά και τα ακόμη λιγότερα δόντια, με το που του λέω, ότι εγώ έχω τη γάτα του. Τον γνώρισα σε ένα μπαρ, κάπου κοντά στον Ευαγγελισμό. Η μητέρα του, τον ψάχνει κλαίγοντας. Και η αδερφή του το ίδιο, αλλά φαίνεται πιο ψύχραιμη. Σίγουρα είναι χρήστης, γιατί η μάνα του κλαίει με μαύρο δάκρυ. Πρέπει να πάω σπίτι, με περιμένουν οι σχολικοί μου φίλοι. Μου δίνει το κινητό του. Τον αποθηκεύω ως “Ακ…” ή “Αρρ…” Κάτι. Δεν ξέρω, κάτι. Όλοι οι φίλοι μου ξενερώνουν που του είπα να έρθει σπίτι για να δει τη γάτα του, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να τον πείσω να μιλήσει στην μάνα του. Όλοι ξενερώνουν που θα φέρω στο σχολικό reunion έναν εγκληματία.
Μισό λεπτό. Τη γάτα που περιμάζεψα, τον Μπιάνκο, την λευκή, την βρήκα εγώ (το ίδιο και τις άλλες γάτες μου, αλλά η δική του ήταν λευκή, αυτό το θυμάμαι). Άρα εφόσον την βρήκα εγώ, δεν την περιμάζεψε αυτός, επομένως πού είναι η γάτα του; Μήπως να καλέσω την αστυνομία; Δεν έχω καν τη γάτα του. Τι έκανα με τη γάτα του; Μήπως δεν την είχα ποτέ; Και αν δει τη μάνα του και καταλάβει το κόλπο που στήσαμε για να δεχτεί να της μιλήσει, ίσως με μαχαιρώσει. Αν κουβαλάει μαχαίρι; Ήταν κακή ιδέα να τον πάρω τηλέφωνο, αλλά τώρα είναι στο δρόμο. Γαμώτο, τώρα όλοι με κοιτάνε με ένα βλέμμα απαξίωσης. Σε λίγη ώρα, ένας αλκοολικός χρήστης ναρκωτικών με όνομα “Ακ” ή “Αρρ..” θα διαβεί την πόρτα κρατώντας ένα μαχαίρι και απαιτώντας να δει τη γάτα του, και το μόνο που θα δει είναι ένα μάτσο από σχολικούς φίλους σε reunion και τη μάνα του, να κλαίει. Και για όλα φταίω εγώ.
Related posts:
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
εκείνος που δεν ονειρεύεται
κι η πληγή, θέλημα θεών
έχεις τρεις επιλογές