Πέρασαν χρόνια από κείνο το ταξίδι, αλλά η πόλη αυτή είναι σαν έχει κρατήσει ένα κομμάτι δικό μου και με περιμένει να πάω πίσω να το διεκδικήσω. Νοέμβριος. Ένας μήνας που ελάχιστοι τουρίστες επισκέπτονται αυτή την πόλη. Ακριβώς όπως το προτιμούσαμε. Δεν θέλαμε να τη δούμε το καλοκαίρι. Θέλαμε δραματικά χρώματα και μουντές αποχρώσεις της φύσης να έρχονται σε αντίθεση με τα έντονα χρώματα των σπιτιών. Θέλαμε όσο το δυνατόν λιγότερους σαν εμάς, λιγότερους τουρίστες. Η ομορφιά ενός τόπου εξάλλου κρύβεται στους ανθρώπους του.

Για να το ξεκαθαρίσω από τώρα δεν είναι κείμενο που θα σας προτείνει τα τοπ 10 πράγματα για να δείτε και να κάνετε στην Βενετία. Δεν θα σας προτείνω τα καλύτερα εστιατόρια να φάτε, ούτε τα καλύτερα καφέ για να απολαύσετε τον καπουτσίνο σας. Σκόρπιες σκέψεις είναι από ένα ημερολόγιο που γράφτηκε στην καμπίνα ενός πλοίου, στο κάθισμα μιας γόνδολας, στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Όσες σελίδες απέμειναν πριν τις σκορπίσει ο άνεμος κάπου στους κόλπους της Αδριατικής και χαθούν για πάντα.

Έτσι και αλλιώς γι’ αυτήν την πόλη δεν χρειάζεστε ταξιδιωτικό οδηγό. Και αν έχετε αγοράσει ήδη σκίστε τον. Θέλει μοναχά ψυχή για εξερεύνηση, διάθεση για περπάτημα, καινούργιες σόλες στα παπούτσια και φορτισμένες τις μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής με άδειες κάρτες μνήμης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν μια ομάδα φωτογράφων με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη. Με τραγούδια σε στίχους του Καββαδία να μας συντροφεύουν, οι ρόδες του αυτοκινήτου έγλυφαν τις στροφές των δρόμων. Εγώ να γεμίζω τις λευκές σελίδες με λέξεις και οι υπόλοιποι τις κάμερες με κλικ. Μερικές ώρες αργότερα φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα, όπου περιμέναμε το πλοίο που θα μας πήγαινε στην ‘επιπλέουσα πόλη’. Μια από της πολλές ονομασίες που έχουν σκεφτεί για την Βενετία. Μετά από 23 ώρες πάνω στα κύματα την είδαμε να ξεπροβάλει, σαν τις πριγκίπισσες στα παραμύθια που κρύβονται υπομονετικά πίσω από το παραθυρόφυλλο του κάστρου.

Όλοι μας έχουμε ακούσει για αυτή τη πλωτή πόλη της Ιταλίας. Έχουμε ακούσει ρομαντικές ιστορίες αλλά και ιστορίες με φαντάσματα. Έτσι κάπως και η δική μου φαντασία οξύνθηκε και την έβαλα στην λίστα προορισμών μου. Ήθελα να την προλάβω πριν χαθεί κάτω από το αιώνιο γαλάζιο και ξεχαστεί και αυτή σαν μια δεύτερη Ατλαντίδα.

Φτάσαμε και βρήκαμε το ξενοδοχείο μας,  ένα παλιό αρχοντικό γοτθικής/ενετικής αρχιτεκτονικής, σύντροφο στις μέρες που θα ακολουθούσαν. Ξημέρωσε. Βγήκα στο μικροσκοπικό μπαλκόνι αντικρίζοντας τις άπειρες αποχρώσεις του μπλε.  Ίσως αυτές οι πρώτες πρωινές ώρες να είναι και οι πιο ήσυχες της πόλης  με μοναδικό ήχο, εκείνον που κάνουν οι δεμένες βάρκες καθώς χτυπούν μαλακά στις προκυμαίες.

Φημισμένη για την ομορφιά της, την αρχιτεκτονική της και τα έργα τέχνης της, ολόκληρη η πόλη θεωρείται Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η μαγεία της Βενετίας κρύβεται στα στενάκια της. Εκεί αν αφεθείς να χαθείς θα σε κάνει να ερωτευτείς αυτό τον συνδυασμό των απόκοσμων και παραμυθένιων στοιχείων της.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο Μουράνο. Το νησί με το παγκοσμίου φήμης γυαλί. O Pepe, ένας Βενετσιάνος που ακολούθησε την τέχνη του γυαλιού από τους προγόνους του μας ξενάγησε στο εργαστήρι του και μας άφησε να παρακολουθήσουμε με τι μαεστρία φυσούσε την άμορφη μάζα του γυαλιού μέχρι να πάρει την μορφή αλόγου.

Επιστρέψαμε στην Piazza San Marco. Στην μέση να δεσπόζει η επιβλητική εκκλησία με τα περιστέρια τολμηρά και άκρως φιλικά να έρχονται και να κάθονται πάνω σου. Τριγύρω απλωνόταν πολλά μικρά μαγαζιά κάθε λογής.  Μαγαζιά με μάσκες, κρύσταλλα, πένες συγγραφής και χειροποίητα δερματόδετα τετράδια. Η τέχνη στη Βενετία ξεπροβάλλει σε κάθε στενό.

Και μετά έπιασε ξαφνική μπόρα. Acqua alta. Συνηθισμένη για εκείνους. Για εμάς η εμπειρία θύμιζε παράσταση θεάτρου που τρέχουν οι συντελεστές να αλλάξουν γρήγορα τα σκηνικά. Οι σειρήνες της πόλης ακούστηκαν για άνωση της στάθμης των νερών και ο δήμος έστησε ξύλινες πλατφόρμες για να περπατάμε. Η πλατεία μέσα σε μηδενικό χρόνο μετατράπηκε σε λίμνη και εμείς σε ακροβάτες τσίρκου επιδεικνύοντας τις ικανότητες μας στην ισορροπία. Εγώ τσαλαβουτούσα στο νερό σαν μικρό παιδί. Ίσως εκεί να ξανασυναντούσα την παιδική μου αφέλεια που είχα ξεχάσει από καιρό.

Οι μέρες πέρασαν. Τελευταία νύχτα. Αραγμένες γόνδολες και κλειστά ξύλινα παράθυρα σπιτιών. Η ώρα περασμένη. Εγώ τρεκλίζω στα στενά και σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να δοκιμάσω την ντόπια γράπα σε εκείνο το μπαρ. Για εμάς η Βενετία ήταν φωτογραφικός παράδεισος. Με τις αποχρώσεις από τις σκιές στα γραφικά καλντερίμια. Με την επιβλητική αρχιτεκτονική και την έντονη παρουσία του υγρού στοιχείου.

Έφτασε η ώρα να πω το αντίο μου σε αυτήν την πόλη. Άλλα έδωσα την υπόσχεση πως θα την επισκεφτώ ξανά. Θα βρω πάλι το δρόμο μου να χαθώ στα στενά βενετσιάνικα σοκάκια της, να αφεθώ στους αργούς ρυθμούς της και στην ευγένεια των γονδολιέρηδων.