Ένα τσουβάλι εμπειρίες, πυροτεχνήματα από χαμένες ευκαιρίες και μια αράδα σκονισμένα όνειρα ήμουν, που δεν είχε τίποτα να σου προσφέρει παρά μόνο έναν άνοστο πρωινό καφέ με πολλή ζάχαρη. Κι εσύ, ένα αιθέριο, κρυστάλλινο πλάσμα, με μια διαμαντένια θλίψη στα μάτια και μυρωδιές λεβάντας, που ήρθε να φωτίσει το λιγότερο φωτισμένο δωμάτιο της ψυχής μου. Μέσα μου ήξερα ότι αυτή η Τετάρτη θα ήταν η αρχή μιας υπέροχης ιστορίας…της δικής μας. Ποιήματα θα φύτρωναν στα μάτια μας και θ’ άνθιζαν στις σελίδες ενός άφθαρτου πάθους.