*Εμπειρίες, αντικείμενα, εικόνες, έργα τέχνης, μουσικές, ταινίες, πρόσωπα κ.ά. τα οποία μας συντάραξαν και στα οποία χαρίσαμε κομμάτια από τη ψυχή μας, ώστε -μέσω αυτών να παραμείνουμε- αθάνατοι.
Έχεις νιώσει ποτέ τις σκέψεις σου να μην μπορούν να μπουν σε μία σειρά, τις λέξεις να μη συνεργάζονται;
Θαρρείς κι αυτό που θες να γράψεις ή να ξεστομίσεις, κρύβει όλη την αλήθεια του κόσμου κι εσύ διστάζεις να την μοιραστείς.
Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ τούτη τη στιγμή. Όχι γιατί δεν έχω επίγνωση του τι έζησα ή αμφιβάλλω για το πως ένιωσα, αλλά γιατί τρέμω μην τον αδικήσω. Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία του.
Ήταν απόγευμα όταν με βρήκε. Γιατί αυτός με βρήκε- τώρα πια, είμαι σίγουρος. Περιπλανιόταν στους δρόμους σαν να είχε χαθεί ή σαν κάτι να έψαχνε. Του προσέφερα λίγο νερό και σαν να ήταν το ακριβότερο δώρο που του είχαν κάνει, δεν έφευγε στιγμή από κοντά μου (μέχρι και σήμερα πιστεύω πως όλο το σκηνικό ήταν μία καλοστημένη από μέρους του πλεκτάνη για να τον πάρω από εκεί, αφού ποτέ ξανά δεν υπήρξε τόσο υπάκουος).
Για τις πρώτες δέκα ημέρες, όσο δηλαδή έψαχνα να βρω από που το είχε σκάσει, αρνιόμουν να του δώσω όνομα.
Ίσως γιατί, δεν ήθελα να τον μπερδέψω, αφού επί ένα χρόνο άκουγε σε κάποιο όνομα που εγώ αγνοούσα.
Ίσως πάλι, γιατί δεν ήθελα να δεθώ (περίεργη σκέψη! Λες και το όνομα μας κάνει αυτό που είμαστε). Ασχέτως του τι πραγματικά ίσχυε, όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως μάλλον κάτι έψαχνε να βρει παρά είχε χαθεί, τον ρώτησα. Και αυτός διάλεξε. Σκούμπι!
Πνεύμα (και σώμα) εξαιρετικά ατίθασο. Στον πρώτο, ήδη, χρόνο είχε καταφέρει να μου καταστρέψει σχεδόν τα πάντα. Από γυαλιά ηλίου, παπούτσια και πορτοφόλι με όλα μου τα έγγραφα, μέχρι καναπέδες και τραπέζια. Διεκδικούσε βλέπεις χώρο και χρόνο. Δεν θα δεχόταν και δεύτερη απόρριψη. Παιχνιδιάρης, ζωηρός και σκανδαλωδώς έξυπνος όπου τον συνέφερε. Στη βόλτα; Ένα δράμα! Ένα μόνιμο φλερτ με την εξάρθρωση ώμου και μία συνεχής απόγνωση για το πείσμα του (που από εμένα το πήρε κι αυτό).
Παρέα σπουδαία και ανεκτίμητη. Από την πρώτη ημέρα μπορούσε να μοιραστεί κάθε μου συναίσθημα, κάθε μου αγωνία και φόβο. Ακόμη και όταν του φώναζα για κάποιον ανούσιο λόγο, εκείνος υπομονετικά θα ανέμενε το κάλεσμά μου ή θα ερχόταν αυτοβούλως να ελέγξει εάν όλα είναι καλά. Απόλυτος δούλος των χαδιών, μα δεν αντέχε ποτέ του τις αγκαλιές. Από την τόση χαρά που τον κατέκλυζε εκείνην τη στιγμή, η αγκαλιά πάντοτε κατέληγε σε κλωτσιά ή κουτουλιά. Και ματιά καθαρή, άδολη, γεμάτη συγχώρεση. Θαρρείς και καθρεφτίζει όλα όσα θα ζητούσε ποτέ κανείς από μία ανθρώπινη επαφή. Γιατί μάλλον λαχταρούμε όσα δεν είμαστε ή έχουμε αναγκαστεί να απαρνηθούμε.
Ο Σκούμπι έφυγε από τη ζωή μας ξαφνικά, όπως ακριβώς μπήκε σε αυτήν. Δεν ήταν το τέλος που του άξιζε, μα τουλάχιστον τον βρήκε αγκαλιά με τον πιο πιστό του φίλο. Το σπίτι (ό,τι τουλάχιστον είχε αφήσει όρθιο) άδειασε μαζί με τις καρδιές μας. Κρατώ αυτά τα 7 χρόνια ως μάθημα ζωής και τον ευχαριστώ.
Υστερόγραφα Αγάπης
Προτίμησε την υιοθεσία αντί της αγοράς ζώου συντροφιάς.
Βοήθησε να μπει ένα τέλος στη χρήση των κλασσικών πυροτεχνημάτων.
Εάν είσαι μάρτυρας περιστατικού κακοποίησης ζώου, κάλεσε στο 10410.
Οι σκύλοι – οδηγοί τυφλών ατόμων μπορούν να εισέρχονται ελευθέρως σε οποιονδήποτε ιδιώτικό ή δημόσιο χώρο, καθώς και σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
