at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Αλέξανδρου Βάρθη

κείμενο | αλέξανδρος βάρθης*/* φωτογραφίες | μυρτώ κουτούλια + πάτροκλος σκαφίδας + πάνος κοκκινιάς*/* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

δουλειά στα σκαριά, αγάπη στα σκαριά

Κυριακή 30/12/2018

2:20 π.μ.

Λίγες ώρες έμειναν για το τέλος του 2018. Ο αναπόφευκτος απολογισμός της χρονιάς έρχεται να με κοπανήσει στο κεφάλι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ποιός ήσουν και ποιός θες να γίνεις; Προσωπικά και επαγγελματικά. Ή μήπως αυτά τα δύο είναι το ίδιο;

Και αν δεν είναι, ποιό είναι το όριο μεταξύ τους; Υπάρχει όριο; Ή μήπως το ένα συμπληρώνει το άλλο;

Ο “Φρανς” του “Κάζιμιρ και Καρολίνα”, ο “Βέρι” του “Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε” και ο Αλέξανδρος υπήρξαν στο ίδιο σώμα. Έστω για λίγο.

Η φύση της δουλειάς μας είναι τέτοια όπου όλα μπλέκονται μεταξύ τους. Συμπλέκονται και διαπλέκονται.

Παλεύεις να διακρίνεις τα σημεία τους, να τα ξεχωρίσεις. Άδικος κόπος. Οπότε συμβιβάζεσαι. Μπορεί ακόμα και να συμφιλιωθείς με την ιδέα των πολλαπλών εαυτών σου.

Καταλαβαίνω ότι ο Πιραντέλο μου έχει “κάψει” το μυαλό όποτε αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι άλλο.

3:10 π.μ.

Ακουστικά και playlist με Max Richter, Marco Beltrami, Mychael Danna, Hans Zimmer και πολλούς άλλους εκλεκτούς να παίζουν με τις ώρες.

Μελέτη και θεατρική διασκευή αγαπημένου μου ρώσικου μύθου.

Έχουν κάτι μυστικιστικό όλες αυτές οι παλιές ιστορίες. Κάτι που γνωρίζουμε από την στιγμή της γέννησής μας, το ξεχνάμε,  μας το θυμίζουν οι παππούδες μας στα πρώτα μας χρόνια, το ξαναξεχνάμε και το ξαναθυμόμαστε πολλά χρόνια μετά για να μας σημαδέψει.

Πρέπει να γίνει σωστά. Βήμα βήμα. Δουλειά στα σκαριά.

Αγάπη στα σκαριά.

5:20 π.μ.

Κλείνω το laptop.

Ο Πιραντέλο έρχεται ξανά στο μυαλό μου, λόγω αυτής της καταραμένης ετήσιας προσωπικής απογραφής. Και πώς να φύγει; Θα τον ακούω έως το τέλος του χειμώνα στις παραστάσεις μας στο Εθνικό. Όλη αυτή η μαγευτική διάνοια του για το αν είσαι αυτός που νομίζεις ή είσαι αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι. Πώς βλέπεις και πώς σε βλέπουν. Τρέλα!

5:40 π.μ.

Ετοιμάζομαι για ύπνο.

Πρέπει να σηκωθώ όσο πιο νωρίς μπορώ για να αγοράσω, τελευταία στιγμή πάντα, τα δώρα.

«Να, κάτι για να με θυμάσαι»

Περίεργη φράση. Μελαγχολική. Αν κάποιος χρειάζεται ένα αντικείμενο για να σε θυμάται ίσως και στενάχωρη.

6:05 π.μ.

Η τελευταία μας παράσταση για φέτος σε 13 ώρες περίπου. Θα την γιορτάσουμε όλοι μαζί με γλυκά, γέλια και αγάπη.

Τα μάτια μου κλείνουν από την νύστα.

Σε λίγο ξημερώνει. Καληνύχτα.

* Ο Αλέξανδρος Βάρθης πρωταγωνιστεί στο “Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε” του Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, στο Εθνικό Θέατρο.