Οι σημειώσεις της Χρύσας Κοτταράκου

Οι σημειώσεις της Χρύσας Κοτταράκου

21/02/2019

κείμενο | χρύσα κοτταράκου*/* φωτογραφίες | νίκος πανταζάρας + νικόλας ανδρουλάκης + γιάννης κωνσταντινίδης + τσέτσι τσάνκοβ */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

πότε θα γίνω εκείνη που σηκώνεται με το πρώτο ξυπνητήρι;

Ξυπνητήρι. Αναβολή. Ξυπνητήρι. Αναβολή. Στη δέκατη περίπου αναβολή αποφασίζω να σηκωθώ, βρίζοντας ελαφρώς γιατί ξέρω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα, αν είχα σηκωθεί την πρώτη φορά, γιατί δεν είναι ύπνος τώρα αυτό. Ξέρω, βέβαια, ότι και αύριο το ίδιο θα κάνω και αναρωτιέμαι τι πρέπει να μου συμβεί, ώστε να γίνω ο άνθρωπος που σηκώνεται με το πρώτο ξυπνητήρι. Πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε οργανισμός είναι ιδιοφυΐα, άρα κι ο δικός μου θα πρέπει να έχει πολύ σοβαρό λόγο που φέρεται έτσι. Οψόμεθα.

Καφές. Τσιγάρο. Απ’ τα αγαπημένα μου πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο. Κι ύστερα, έξω. Το έξω είναι περίεργο πράγμα στην πόλη. Αφιλόξενο πολλές φορές. Γι’ αυτό, συνήθως βγαίνω έξω για να ξαναμπώ μέσα, απλώς αλλού. Πρόβα! Πρόβα! Παράσταση! Πρόβα! Παράσταση! Πρόβα! Θέλω οι ώρες πάνω στη σκηνή να είναι οι καλύτερες ώρες της ημέρας μου. Δεν είναι έτσι ακόμη, όχι εντελώς. Αλλά θα είναι. Σύντομα. Επικίνδυνη ευχή, το ξέρω.

Σωτηράκη; Πρόλαβες κι άρχισες να μου λείπεις! Έχω αφήσει τα βουνά, τα Χριστούγεννα, τη φτώχεια και την απελπισιά. Εδώ που βρίσκομαι τώρα είναι καλοκαίρι, είμαστε πλούσιοι και ζούμε στα προάστια του Windsor.

Υπάρχει κάτι κοινό στον κόσμο του Καμπύση και του Πίντερ. Η φαντασία, που πλουτίζει μια στεγνή καθημερινότητα. Ο Γιαννάκης φαντάζεται τα βουνά της πατρίδας του και η Σάρα φαντάζεται τον εραστή της. Η φαντασία, που επαναστατεί ενάντια στο θάνατο, είτε αυτός είναι κυριολεκτικός είτε μεταφορικός. Γιατί κανένας δεν είναι ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται;

Έχω μια υποψία. Οι άνθρωποι συχνά φερόμαστε λες και ζωή μας θα ξεκινήσει αργότερα, κάπου στο μέλλον. Λες και η ζωή μας δεν συμβαίνει τώρα. Όταν λέω “οι άνθρωποι”, εννοώ “εγώ”. Οι άνθρωποι, λοιπόν, πιστεύουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε να εμφανιστεί ο μαγικός μονόκερος που θα φτιάξει επιτέλους τη ζωή μας όπως την θέλουμε. Όπως εγώ, που περιμένω κάποια εξωτερική δύναμη να με κάνει να σηκωθώ με το πρώτο ξυπνητήρι και δεν συνειδητοποιώ ότι αυτό θα συμβεί όταν εγώ αποφασίσω να σηκωθώ με το πρώτο ξυπνητήρι.

Όπως και να’ χει, πιστεύω ότι οι άνθρωποι κάνουμε στ’ αλήθεια ό,τι καλύτερο μπορούμε με όσα ξέρουμε. Ο Πίντερ αγαπούσε πολύ τον Μπέκετ. Και ο Μπέκετ τον Πίντερ. Ίσως η ύπαρξη του ενός έκανε τον άλλον να αισθάνεται λιγότερο μόνος. “Εver tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better”.

Υπάρχει μια περίπτωση, αύριο να σηκωθώ χωρίς αναβολή.