κείμενο | νατάσα εξηνταβελώνη */* φωτογραφίες | αλεξάνδρα διονά + πάνος κόφφας + νάσια στουραΐτη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
κράτα γερά φίλε
/ Ήταν τόσο εξοργισμένη από την κίνηση του δρόμου και την ακινησία του μυαλού της, από τις ανωμαλίες των πεζοδρομίων και τις δικές της, που έτρεξε να προλάβει το μετρό με τρόπο που έδειχνε πως, αν δεν τα κατάφερνε να μπει, όλος ο κόσμος θα διαλυόταν. Είχε να αντιμετωπίσει ότι είναι δειλή σαν τελευταίο βαγόνι, ότι είναι λίγη σαν εισιτήριο μιας διαδρομής, ότι είναι ανάξια σαν αυτόματη οδήγηση- δε μπορούσε να είναι και ασυνεπής. Όλοι λίγο- πολύ έβλεπαν πόσο αταίριαστες ήταν οι κάλτσες της, άρα πόσο ασύνδετες οι σκέψεις της, σκέψου να παρατηρούσαν ότι είναι και αργοπορημένη. Αυτά σκέφτεται και εντωμεταξύ, θέλει να φωνάξει σαν μετρό που κορνάρει, για να μη σταματήσει για κανέναν επιβάτη στον αιώνα τον άπαντα. Προλαβαίνει να μπει, η πόρτα κλείνει βίαια, όπως κάθε πόρτα που κλείνει, ενώ το επόμενο μετρό θα ερχόταν σε 30”. Η ασυνέπεια έμοιαζε με κερασάκι πάνω σε τούρτα ηλικίας 30 ετών. /
Αυτό έγραψα χθες τρέχοντας για το μετρό, και το παραθέτω ως μια αληθινή κατάθεση.
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
εκείνος που δεν ονειρεύεται
έχεις τρεις επιλογές
ωδή στη Κατερίνα Γώγου
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές