Την ίδια στιγμή σκέφτομαι τι σημαίνει “χαρά των ομματιών μου μοιρασμένη στα τέσσερα”, γιατί η Μαρία Κίτσου μου το έχει καρφώσει στον νου.
Οι πρόβες με τη Λίλλυ Μελεμέ στον ανοιχτό χώρο, πότε στην αυλή στο Τσίλερ και πότε στο “Ειρήνη Παππά” είναι ωραίες γιατί δεν υπάρχουν “ταβάνια” και ακόμη, γιατί πάλι τα κατάφερα και αγάπησα και αυτόν τον θίασο.
Ανυπομονώ να δω τα κορίτσια και να φωνάξουμε “Δία”, και σκέφτομαι έναν παππού που είχε πει κάποτε ”είναι καλό να πιστεύεις”.

Τη μία στιγμή λέμε τι ώρα είναι, πρέπει να κάνουμε και ένα διάλειμμα. Μετά λέμε “πάμε άλλη μια φορά” και κάποιοι βουρκώνουν και σκουπίζουν τα δάκρυα κρυφά όσο μιλάει η Αγορίτσα.
Είναι ο “Ορέστης” τόσο ωραίος ή ο Γιάννης Νιάρρος;
Στο μεταξύ παίζω 007 με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και πλέκω γαλλικές κοτσίδες στα μαλλιά όλου του θιάσου.
Το κείμενο λέει “αίμα” 8 φορές στις πρώτες μόνο σελίδες- και εμένα μου έχει ανοίξει η μύτη 3 φορές αυτή τη βδομάδα.

Ενισχυτική Διδασκαλία τη Δευτέρα, στο “Κιβωτός” και δεν έχω μελετήσει τα λόγια μου ούτε λίγο.
(Αποφεύγω εύκολα, και φεύγω.)

Λες η “Δασκάλα” να είναι ο κλόουν μου; Και αν ναι, πως θα την αποχωριστώ μετά τη Δευτέρα;
Αυτός ο χαρακτήρας μου θυμίζει ότι όλα μπορούν να συμβούν σε ένα άπειρο σύμπαν (ναι, διαβάζω Logicomix αυτόν τον καιρό).

Ευχαριστώ όλους τους τρελούς μου δασκάλους και τους τιμώ. Ευχαριστώ όλους τους αλαφροΐσκιωτους συμμαθητές μου και μακάρι να τους είχα τιμήσει κι άλλο.

Πριν πέντε μέρες, πέτυχα μια γνωστή μου στο μετρό και μου είπε πως σε ένα σχολείο στην επαρχία που δουλεύει, η κοινωνία έχει κάνει τη ζωή πατίνι σε έναν μετανάστη μαθητή. Κράτα γερά φίλε. Είναι αυτοί και είμαστε και εμείς. Κράτα γερά, και έλα να μας βρεις. Σε αγαπάμε, σε πιστεύουμε- είσαι σε αποστολή, είσαι μυστικός πράκτορας.

/ Θα ήθελα να τρέξω γυμνή στο σχολείο αυτό ουρλιάζοντας, το νιώθει κανείς; /

Αυτές τις μέρες ασχολούμαι λίγο παραπάνω με τις γλάστρες στο μπαλκόνι και είμαι χαμογελαστή. Σκέφτομαι ότι αν είχα έναν κήπο θα ήμουν χαρούμενη, αν είχα ένα δάσος θα ήμουν ευτυχισμένη. Μας αγαπώ, γιατί είμαστε φτιαγμένοι για το χώμα και τη θάλασσα και μας απεχθάνομαι όταν διαλέγουμε το πλαστικό. Αν μπορούσα να πάρω κάτι αγκαλιά, θα έπαιρνα τον πλανήτη μας, αλλά δε μπορώ, οπότε κάνω ανακύκλωση και μουρμουρίζω μάγια, να σωθούν τα ντόλε και οι βρίδες.

Σκέφτομαι τον Σπύρο, την Ράνια και τουλάχιστον 8 ακόμη άτομα τα οποία κάνουν τη ζωή μου να φλέγεται από την αγάπη, και έχω ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.
Οι άνθρωποι με κοροϊδεύουν ότι παθιάζομαι με όλους, ότι τους αγαπώ όλους, και πως δε γίνεται να είναι έτσι ένας άνθρωπος.

Μα είμαι ούφο.
Αρχίζω να το αποδέχομαι.
Δεν είμαι η Ρέιτσελ, είμαι η Φοίβη.
Είμαι ούφο και πότε έχει πλάκα, πότε όχι.
Είμαι λάτρης της ζωής, στα πολύ σοβαρά.
Έχω καψούρα, δε βαριέμαι ποτέ.
Είμαι κακή σύντροφος, μα καλός άνθρωπος για άλλες δουλειές.
Ζήτω οι ταράτσες στα χωριά!
Ζήτω τα ευγενικά παιδιά!
Ζήτω και τα φρούτα χωρίς φάρμακα!

* Η Νατάσσα Εξηνταβελώνη παρουσιάζει την “Ενισχυτική Διδασκαλία” στο θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ, στα πλαίσια του Bob Festival, την Δευτέρα 10 Ιουνίου στις 21.00 μ.μ.. Το καλοκαίρι συμμετέχει στην παράσταση-τριλογία “Ορέστεια” του Αισχύλου από το Εθνικό Θέατρο, “Χοηφόροι” σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Πρεμιέρα στις 28 Ιουνίου στην Επίδαυρο και θα ακολουθήσει πανελλαδική περιοδεία.