Οι σημειώσεις του Θανάση Ραφτόπουλου

Οι σημειώσεις του Θανάση Ραφτόπουλου

20/11/2023

κείμενο | θανάσης ραφτόπουλος */* φωτογραφίες | theodore vrachas + αρχείο θανάση */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

στο μηχανάκι

Περνάω αρκετή ώρα πάνω στο μηχανάκι…ας πούμε μια μέση ταχύτητα κίνησης 50km/h και μια ταχύτητα σκέψης 500km/h.

Θα σου περιγράψω συνοπτικά τις σκέψεις μου, πάνω στο μηχανάκι.

Ξεκινάω από Πατήσια, να πάω Νέο Κόσμο, εκεί που μένει αρκετός κόσμος μου.

Καβαλάω το μηχανάκι, λοιπόν, με κάποια μικρή ήττα που δεν έπεισα για μια εξερεύνηση προς τα δυτικά…οι “νότιοι” φίλοι με παρασέρνουν προς τα μέρη τους…

Μπαίνω στην Αχαρνών, όπου δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη.

Η Αχαρνών ειναι μια τελευταία πίστα σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι.

Το ότι δεν μπλέχτηκα σε ατύχημα είναι νίκη.

Σκέφτομαι που θα πάμε, ποιο λιπαρό brunchομαγαζο δεν ανακάλυψα ακόμα… Βγαίνω Πατησίων. Σε ένα κόκκινο φανάρι σκέφτομαι, τι είπε ο δήμαρχος του Βόλου,ντρέπομαι για τη χώρα μου, σε ένα άλλο τι γίνεται με την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ντρέπομαι για τη χώρα μου, σε ένα άλλο δοκιμάζω τα αντανακλαστικά μου να δω πόσο γρήγορα θα ξεκινήσω αφού δω ότι άναψε πράσινο, σε ένα άλλο κάποιος Ζητάς είναι δίπλα μου και υπερπαίζω τον κουλ, χωρίς λόγο, μπορεί κάτι να μου διαφεύγει και να είμαι παράνομος δεν ξέρω…

Σκέφτομαι το brunch, σκέφτομαι πόσα θα δώσω για τρια αυγά και το ξανασκέφτομαι, μετά ακούω κάποιον περίεργο ήχο στο μηχανάκι και ξανασκέφτομαι και το brunch αλλά και το μηχανάκι.

Είμαι σε άρνηση, το αγνοώ, το χρειάζομαι όλη την εβδομάδα το μηχανάκι, θα το φτιάξω μια και καλή όταν θα καταστραφεί ξαφνικά και δεν θα έχω λεφτά για κάτι τέτοιο…Φτάνω Ακαδημίας, καινούριο challenge.

Με σωστή μέθοδο και σταθερή ταχύτητα μπορείς να διαβείς όλη την Ακαδημίας με πράσινο.

Περνάω την Πολιτεία, σκέφτομαι αν θα ‘θελα να πάρω κάποιο βιβλίο που πάλι θα αφήσω στη μέση, όχι όχι πρέπει να τελειώσω αυτό που έχω ήδη. Ώριμη σκέψη.

Χτυπάει το τηλέφωνο μου και είναι ένας άγνωστος αριθμός.

Μήπως είναι πρόταση για κάποια δουλειά; Σταματάω στην άκρη το σηκώνω, είναι τηλεφωνική εταιρεία. Μόλις έχασα την ακολουθία των πράσινων φαναριών για μια τηλεφωνική εταιρεία.

Συνεχίζω μπαίνω στον πιο ωραίο δρόμο, στην Ηρώδου Αττικού, εκεί οδηγάω με 10km/h μη με πατήσει κανένας VIP και φταίω και από πάνω.

Σταματώ στο υπερπολυτελές φανάρι της Ηρώδου Αττικού που κάνει και αυτόν τον ρυθμικό ήχο “τικιτικιτάκ τικιτικιτάκ”. Παίζω με αυτό. Φτιάχνω μελωδίες και ρυθμούς φωναχτά, γίνομαι ρεζίλι στον δίπλα. Σκεφτομαι θα γίνω πιο ρεζίλι αν σταματήσω, οπότε με θάρρος και με μπαγκέτες τα δάχτυλα μου, χτυπάω το τιμόνι μου επιδεικτικά “ΤΙΚΙΤΙΚΙΤΑΚ ΤΙΚΙΤΙΚΙΤΑΚ!!!”

Βγαίνω στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, περνάω με μανούβρες την κίνηση που δημιουργούν τα αυτοκίνητα και κάποια ενοχή για τους οδηγούς που θα χρειαστεί να περιμένουν 4 φανάρια στο ίδιο φανάρι.

Αναρωτιέμαι, αν το καταφέρνουν όλο αυτό χωρίς ψυχοθεραπεία.

Στρίβω Βουλιαγμένης φτάνω νέο Κόσμο, θα συναντηθώ με το Γιάννη, το Βασίλη, τη Ζηνοβία, την Αλεξάνδρα, τη Χριστίνα. Θα φάμε, θα κάνουμε ένα catch up θα πούμε ότι τα καταφέραμε και αυτή την εβδομάδα, θα ανταλλάξουμε γέλια, λίγο από τα όνειρα μας, λίγο από τα εμπόδια που βάζουμε εμείς σε αυτά και λίγο από τα εμπόδια που βάζει η χώρα μας σε αυτά, και θα τρέξουμε ο καθένας στο πρόγραμμα του.

Εμένα, με περιμένουν- λοιπόν- τα “Φώτα της Πόλης”.

Και έχω να σημειώσω μόνο φωτεινά πράγματα για αυτή τη δουλειά και αυτή τη συνεργασία.

Είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι σε αυτή την παράσταση. Η Αμάλια μας έχει συντονίσει όλους σε έναν τρυφερό και γεμάτο αγάπη δρόμο, που μόνο απαρατήρητος δεν μπορεί να περάσει.

Πέρυσι σε άλλον ρόλο, φέτος σε άλλον, με καινούριους συναδέλφους, η παράσταση δεν έχει χάσει τίποτα από τη φρεσκάδα της, τίποτα από την γενναιοδωρία και την εξωστρέφεια της.

Ανεβαίνω στο μηχανάκι, βγαίνω στην Πειραιώς και σκέφτομαι μόνο πόσο χαίρομαι που θα πάω να συναντηθώ με αυτούς τους ανθρώπους και που για δύο ώρες, θα παλλόμαστε αχαλίνωτα πάνω στη σκηνή, δίνοντας τον καλύτερο μας εαυτό και ταυτόχρονα φροντίζοντας ο ένας τον άλλον! Σπάνια θεατρική συγκυρία. Δεν έχω λόγια πραγματικά είμαι ευγνώμων.

Φτάνω, λοιπόν, στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου και το μηχανάκι θα περιμένει εκεί μέχρι να τελειώσει η παράσταση….για να με πάει πίσω προς Εξάρχεια στο Honky tonk!

Ε, ναι…υπάρχει συνέχεια. Είναι το μπαρ του Μίκυ, του τραγουδιστή μας,ο οποίος φεύγει σκαστός μετά την παράσταση, για να τον βρούμε πίσω από τη μπάρα να μας σερβίρει κρύα μπύρα να ξεφούσκωσουμε όλοι μαζί την υπερένταση μας.

(Easter egg: Ψηλά πίσω από το μπαρ, δεσπόζει η τελευταία κλακέτα της περσινής παράστασης).

Αφού πιω, λοιπόν, αρκετό νερό, ανεβαίνω στο μηχανάκι και οδηγώ πίσω στα Πατήσια. Η κίνηση είναι ελάχιστη, το μηχανάκι εξακολουθεί να κάνει τον περίεργο ήχο, εγώ για να το καλύψω ψελλίζω τη μουσική της παράστασης “τάραραραρααα ταραραραραραραααά…..” και μπορώ να πω, πως κάπως τα καταφέρνω στην τοποθεσία Αθήνα.