at a glance
Top

Μαριάννα Πουρέγκα

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

H 'Ελίζα' και η Άλλη

“Με το θέατρο έμαθα να με αγαπάω. Όλα τα επιμέρους, όλες οι ανασφάλειες είναι πλέον αντιμετωπίσιμες. Πλέον δεν με μαλώνω όπως παλιά. Πλέον, χάρη και στο θέατρο, με φροντίζω. Στο θέατρο έμαθα να μην είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Παλιά με αυτομαστίγωνα. Υπήρξα και βαθιά ενοχικός άνθρωπος. Άλλο πια δεν είμαι”… Η καλύτερη νέα πρωταγωνίστρια στη Θεσσαλονίκη, ονομάζεται Μαριάννα Πουρέγκα και ήρθε στο ελληνικό θέατρο για να μας απασχολήσει. Όπως και στο rejected…

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλει

rejected: Ποια φράση της “Ελίζας”, της παράστασης του Κ.Θ.Β.Ε που ερμηνεύεις τον ομώνυμο ρόλο, σε “παιδεύει” τελευταία;

Μ.Π.: Η “Ελίζα” είναι διαρκώς σε μια αναμονή, με την υπόσχεση ότι το πρόσωπο που αγαπάει θα επιστρέψει. Της δίνεται ένα λάθος σήμα, κάποια στιγμή, και “μπερδεύεται”. Μονίμως η ζωή την βάζει σε ένα δίλημμα στην καθημερινότητα, αυτό το “είναι-δεν είναι;” …με αυτό καταπιάνομαι τελευταία έντονα. Και με χαρακτηρίζει και προσωπικά.

Οι φίλοι μας είναι η οικογένειά μας...

rejected: Τι αγγίζει περισσότερο στο έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου;

Μ.Π.: Όταν πρωτοδιάβασα την “Ελίζα”, λίγο πριν τη μέση του κειμένου κι ως το τέλος, θυμάμαι από τα μάτια μου να τρέχουν δάκρυα και το χαμόγελο να είναι έως και πίσω από τα αυτιά. Όταν δε, τέλειωσα το έργο, απλά από χαρά έβαλα ξανά τα κλάματα. Είναι ένα έργο που θίγει πολλά ζητήματα. Καταρχάς, η πρώτη αγάπη…ο πρώτος έρωτας που τον προσεγγίζει με τον πιο όμορφο τρόπο. Αυτό δεν είναι η πρώτη αγάπη; Αυτό το όμορφο; Η φιλία, η οικογένεια, ακόμη και η οικογένεια στη φιλία, καθότι κανένας χαρακτήρας στο έργο, δεν έχει οικογένεια, είναι θέμα που η Ξένια Καλογεροπούλου άγγιξε στην γραφή της, με τον ιδανικότερο τρόπο. Οι φίλοι μας είναι η οικογένειά μας… αυτοί οι φίλοι που μας στηρίζουν σε ό,τι τρελό και αν θέλουμε να κάνουμε. Η πίστη, η γενναιοδωρία και η ελπίδα είναι το έργο. Αυτό και η ζωή και αυτό με συγκινεί. Ό,τι αγαπάς, αν πιστεύεις στην αγάπη, ζει-δεν πεθαίνει. Ποτέ. Αυτή είναι μια βαθιά ουσία που διαφεντεύει μέσα στην αθωότητα του έργου, όπου τίποτα-μα τίποτα, δεν είναι επιφανειακό.

rejected: Ανήκεις στους ανθρώπους που εκμυστηρεύονται τα πάντα στους φίλους σου ή ζεις πιο “μοναχικά” στις σκέψεις σου;

Μ.Π.: Δεν μιλάω πολύ εύκολα. Είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος. Περνάω και μόνη μου καλά. Υπάρχουν περίοδοι που είμαι εξωστρεφής κι έχω ανάγκη τις βόλτες, τις παρέες, οι φίλοι μου πάντα είναι εκεί. Αλλά, δεν είμαι ο άνθρωπος του τηλεφώνου. Με το τηλέφωνο, για την ακρίβεια, δεν το ΄χω καθόλου! Με τη μαμά μου μαλώνουμε συνέχεια! Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μου, κάνουν παράπονα ότι δεν τους παίρνω τηλέφωνο ή αν τους πάρω ή με πάρουν, δεν έχω όρεξη να μιλάω ακατάπαυστα στο κινητό. Καμία, όμως!

rejected: Αυτή η βαθιά αγάπη και η πίστη σε αυτήν, σου έτυχε ως τώρα στη ζωή σου;

Μ.Π.: Ναι. Τώρα ζω αυτό που με ρωτάς. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που βιώνω όλα αυτά που διάβαζα, άκουγα, μάθαινα για τον μεγάλο έρωτα. Κι αυτό με “τροφοδοτεί” σε σχέση με την “Ελίζα”.

Το θέατρο με βοήθησε στο να ακούω περισσότερο

rejected: Ο έρωτας εμένα “με γονατίζει”. Χάνω τη μπάλα και όλα λειτουργούν γύρω από το πρόσωπο που αγαπώ, χωρίς πολλές σταθερές. Έτσι λειτουργείς κι εσύ ή όχι;

Μ.Π.: Παλιά ήμουν αυτό που περιγράφεις. Οι πρώτες μου αγάπες λειτουργούσαν μέσα μου, με περίεργο τρόπο. Λες και ήμουν ευνουχισμένη. Γραπωνόμουν από τον άλλον, όποιος κι αν ήταν. Αυτό δεν οδήγησε σε θετικά μονοπάτια, οπότε όταν μπήκα στη Σχολή κι ένιωσα σιγουριά και αυτοπεποίθηση κάνοντας αυτό που αγαπώ, οπότε και ένιωσα καλά με την πάρτη μου, αναθεώρησα πολλά. Ένα από όλα, ήταν και ο τρόπος που αντιμετώπιζα τον έρωτα. Το θέατρο με βοήθησε και στο να ακούω περισσότερο. Πλέον, δεν μιλάω, ακούω και δίνω χώρο στον άλλον. Δεν καταπιέζω τον άλλον και δεν θέλω πια και να καταπιέζομαι. Πιστεύω πια πως όλα μπορούν να συζητιούνται, για να μην μένει τίποτα “για το σπίτι”. Παλαιότερα, αυτό με χαλούσε… τα άλυτα ζητήματα που τα κουβαλούσα σπίτι μου. Όταν αναπαράγεις μια σκέψη, κάνεις σενάρια, κάνεις πάλι σενάρια, “πέφτεις”. Όχι! Έχεις ένα θέμα; Έλα να το λύσουμε, για να πάμε παρακάτω και ο καθένας να κοιμηθεί ήσυχος στο σπίτι του. Αν δεν λυθεί, το ξαναδουλεύουμε μια άλλη στιγμή. Θα σου πω μια φράση, για την οποία όλοι με κοροϊδεύουν…”ο νους του ανθρώπου πρέπει να είναι σαν ένα ποτάμι. Ποτάμι που κάποια στιγμή βρωμίζει, από ρύπους, σκουπίδια ανθρώπων, αλλά σε δύο χιλιόμετρα τα πετάει όλα έξω. Το ποτάμι έχει τη δύναμη να αυτοκαθαρίζεται και συνεχίζει να ρέει καθαρό και γάργαρο. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν για νου ένα ποτάμι, αλλά ένα νερόλακκο που είναι στάσιμος, βρωμιές γεμίζει και γίνεται βάλτος, που εισπράττει μόνο ακαθαρσίες”. Όταν γύρω μου δημιουργείται μια ένταση ή κάποιος προσπαθεί να προσβάλει ή κάτι περίεργο συμβαίνει, γυρνάω δυνατά και λέω “παιδιά, ποτάμι”! Και λειτουργεί…

Οι δεύτερες σκέψεις δεν χωράνε στην αγάπη

rejected: Λέμε το “σ΄ αγαπώ” ουσιαστικά και ελεύθερα στις μέρες μας;

Μ.Π.: Χα! Πάλι θα σου απαντήσω με κάτι που πρόσφατα διάβαζα…”πολύ εύκολα λέμε σ΄ αγαπώ στις μέρες μας. Σ΄ αγαπώ λέει κι ο χασάπης, λέει κι λογιστής, λέει κι ο ηθοποιός, λέει και ο επιχειρηματίας, λένε και οι έφηβοι.” Το “σ΄ αγαπώ” το λέμε εύκολα στις μέρες, έχει χάσει την αξία του κι έχει γίνει επιφανειακό. Το “σ΄ αγαπώ” στις μέρες μας δεν είναι ανιδιοτελές. Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα πίσω από το “σ΄ αγαπώ”, κρύβεται ένταση, ζήλια, οργή, καχυποψία, να καλύψουμε κάτι. Ε, όχι… αν αγαπάς, αγαπάς! Τέλος. Οι δεύτερες σκέψεις δεν χωράνε στην αγάπη. Όταν αγαπάς μπορείς και να πας ως την άλλη άκρη του κόσμου και να το κάνεις, όχι μόνο να το λες. Όταν αγαπάς, θα πας. Όποιος κι αν είναι ο προορισμός. Η αγάπη δεν είναι εκμετάλλευση και κέρδος. Αν δω ότι με εκμεταλλεύεσαι, θα σε κάνω στην άκρη. Κι αυτό το κάνω τώρα πια. Παλαιότερα, υπήρξα φουλ ενοχική κι όλα τα κρατούσα μέσα μου. Ντρεπόμουνα, ένιωθα τύψεις, λυπόμουνα για πολλά… κατακάθια γινόντουσαν μέσα μου όλες οι ανέκφραστες σκέψεις. Τώρα φιλτράρω γύρω μου τις ενέργειες κι αν εντοπίσω αρνητισμό σε κάποιον, θα το επισημάνω στον ίδιο, για να πάμε παρακάτω. Αν αυτός εξακολουθεί να παραμένει κακοπροαίρετος, δεν θα τον κουβαλάω εφ’ όρου ζωής στο σπίτι μου, σαν έγνοια.

rejected: Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;

Μ.Π.: Ναι. Βασικά δίνω και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Παλιά το τερμάτιζα σε ανοχή. Όλο το λάθος του άλλου, γινόταν δική μου ενοχή. Τώρα δίνω δεύτερες ευκαιρίες, εκεί που ο άλλος δυσκολεύεται. Πάντα έχω στο μυαλό μου, πως γεννηθήκαμε άνθρωποι. Και οι άνθρωποι πάντα θα κάνουν λάθη. Το πρόβλημα δεν θα το μεγεθύνω, θα στο επισημάνω και θα πάμε, αν το θέλουμε κι οι δυο, και πάλι “ποτάμι”. Σε όλο αυτό έφτασα μετά από αρκετή συναισθηματική ταλαιπωρία. Πέρασα κάποια δύσκολα χρόνια στο να φτάσω να μην κρίνω τους γύρω μου.

rejected: Πότε συνειδητοποίησες ότι το θέατρο είναι αυτό που ουσιαστικά σε γεμίζει;

Μ.Π.: Θεωρητικά, θυμάμαι την πρώτη συγκίνηση όταν δούλεψα πρώτη φορά ως ταξιθέτρια. Όταν πέρασα στην Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., για βιοποριστικούς λόγους έκανα και ταξιθεσία. Έβαζα τον κόσμο μέσα στο θέατρο κάθε βράδυ και έβλεπα μαζί του την παράσταση. Τον πρώτο μήνα που παρακολουθούσα τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή, έλεγα μέσα μου πως κάποια στιγμή, εγώ θα είμαι πάνω στο σανίδι. Και ως ταξιθέτρια έβλεπα το κοινό γύρω μου να γελάει, να κλαίει με την παράσταση και αυτό μου έδινε δύναμη και ουσία στις σπουδές που έκανα. Πρακτικά, τώρα το βιώνω παίζοντας την “Ελίζα”. Έντονα-πολύ έντονα… το θέατρο με γεμίζει, όταν είμαστε μια ομάδα. Το θέατρο με γεμίζει όταν οι συνάδελφοι μου παρέχουν ασφάλεια. Μόνη μου πάνω στο σανίδι… όχι, δεν λέει κάτι. Η παρέα φτιάχνει το καλό θέατρο. Η εμπιστοσύνη στη συνεργασία, το μαζί… Ο Ταξιάρχης Χάνος, όταν σκηνοθετούσε το “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” που έπαιζα για δυο-τρία λεπτά, μου δίδαξε πόσο γεμάτη είναι η στιγμή και πόσο ισόποσες ερμηνείες έχω με τα κορίτσια που έπαιζαν τους δύο βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Και παρακαλώ, είχα τις περισσότερες απορίες, από οποιονδήποτε άλλο ρόλο έχω παίξει. Και ο Ταξιάρχης να μου λέει συνέχεια “ρώτα με, ρώτα με, ρώτα κι άλλο”…αυτός ο λίγος χρόνος πάνω στο σανίδι, είχε περισσότερη δουλειά από όση μπορούσα να φανταστώ. Και μου έλυνε τις απορίες λες και ήμουν η πρωταγωνίστρια. Μου έλεγε “θα βγαίνεις και θα πατάς. Θα τρίζουν τα πατώματα”.

rejected: Σκέφτεσαι να κατέβεις στην Αθήνα, να συνεχίσεις ως ηθοποιός;

Μ.Π.: Ναι. Το σκέφτομαι. Θέλω να κατέβω στην Αθήνα και ας με φοβίζει η πόλη. Μένω δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη και την αγαπώ. Ίσως και την έχω συνηθίσει. Αλλά, ξέρω πως το επόμενο βήμα, πρέπει να είναι στην Αθήνα.

rejected: Ποιος κέρδος σου απέφερε το θέατρο;

Μ.Π.: Το θέατρο μου άρπαξε φοβίες και κόμπλεξ. Ξύρισα το κεφάλι μου για παράσταση, όταν μου ζητήθηκε από το σκηνοθέτη. Και αυτό το ξύρισμα του κεφαλιού με απελευθέρωσε από όλα. Ήμουν στη Σχολή ακόμη, στα τελειώματα του τρίτου έτους, όταν στην οντισιόν δέχτηκα δύο ερωτήσεις… αν θα έκανα γυμνό-εκεί έγνεψα καταφατικά… και αν θα ξύριζα το κεφάλι μου, απάντησα θετικά-φωναχτά, δίχως δεύτερη σκέψη. Θυμάμαι ανέβηκα πρώτη στο σανίδι να μου ξυρίσουν το κεφάλι και το είδα σαν πρόκληση. Όταν τέλειωσε, αυτό μου έδωσε μεγάλη ελευθερία. Αυτή την ελευθερία θέλω να την κάνω έκφραση δημιουργίας στο θέατρο. Για αυτή την ελευθερία δημιουργίας στο θέατρο χαίρομαι!

Ευχαριστούμε πολύ το Revolver Recording Studio και τον Δημήτρη Καραβασίλη για τη φιλοξενία της φωτογράφισης… (και για την άδεια να σπάσουμε τα drums, να φάμε τα πιατίνια, να τσαλαπατήσουμε τους καναπέδες, να πειράξουμε τις κονσόλες και τόσα άλλα…)