Κολλάει αυτό το πράμα.

Άντε πάλι.

Ε δες το!

Γιατί δε ρίχνεις λίγο αλεύρι ρε παιδάκι μου. Έτσι ξεκολλάει.

Ρίχνω, ρίχνω… πάλι ανάμεσα στα δάχτυλά μου μένει το ζυμάρι.

Ρίξε κι άλλο.

Δε θα πιάσει.

Ο Άκης, ο Jamie, ο Σωτήρης έτσι ζυμώνουνε, αυτοί πως το κάνουν δηλαδή; Ξέρεις εσύ καλύτερα από τον Κοντιζά;

Τι μανία τις έχει πιάσει όλες με τον Κοντιζά;

                    Ιάπωνας, για…

Το ύψος θα ναι.

                     Άμα το ύψος ήτανε στ’ αλήθεια θέμα ρε θα ‘χαμε σοβαρό πρόβλημα… κι εσύ κι εγώ.

Σωστά. Όλες θέλουνε το θερίο δυο μέτρα, αλλά από μακριά. Μόλις έρθει κοντά το βουνό «πω πω τι ψηλός που είσαι;»

                     Τ’ άκουσες ποτέ εσύ αυτό;

Ναι… από εφτάχρονο που παίζαμε μπάσκετ…

                       …

…γελάς…

                       …

…ναι ρε, γέλα, εννοείται. Άμα δε γελούσαμε θ’ ανησυχούσα.

Άρα κάτι άλλο κάνει ο Γιαπωνέζος.

                        Τίποτα δεν κάνει… πειθαρχημένος είναι. Έχει μέτρο.

Αυτό μάλλον θα ‘ναι.

                         Όσο «αυξάνεσαι» πρέπει και να μάθεις να «μειώνεις».

Εσύ το λες αυτό;

                         Διαφωνείς;

Όχι περιέργως σήμερα πάμε με τα ίδια νερά.

                         Τότε;

Εσύ δεν έβαζες γλώσσα μέσα κάποτε. Και φώναζα εγώ «μη τ’ ανοίγεις το ρημάδι». Φτάνει. Είπες, είπες… μη λες άλλα. Δεν άκουγες.

                          Άκουγα, αλλά άκουγα τα δικά μου. Έβαζα τα λόγια στη σειρά, για να μπουν και τα πράγματα σε σειρά.

Δεν πάει έτσι.

                          Το ξέρω. Τώρα το ξέρω.

Εμείς γιατί συμφωνούμε τόσο πολύ σήμερα;

Λάθος, πάνε χρόνια που συμφωνούμε πολύ περισσότερο. Η ίδια κουβέντα αν ήταν γραμμένη μια δεκαετία πριν θα ‘χε κεφαλαία, λόγια βαριά, αρκετά αποσιωπητικά, και σίγουρα σύμβολα.

Σύμβολα;

Νεκροκεφαλές, κεραυνούς, διέσεις, στρόβιλους, σπαθιά κι ασπίδες. Έλα, πώς βρίζονταν στο Αστερίξ.

Α ναι…

Ηρέμησαν τα πράγματα όμως…

«Μείωσες»

«Μειώσαμε»

Για ν’ «αυξηθούμε»;

…για να γεμίσουμε. Άντε καληνύχτα τώρα

Σιγά μη σ’ αφήσω σε χλωρό κλαρί…

Το ξέρω. Σε ξέρω… bring it on!