8,9 και 10 Μαρτίου επιστρέφει η “ΟΡΕΣΤ3ΙΑ”. Μια διαδρομή 80 λεπτών σε σκηνοθεσία Στάθη Μαυρόπουλου, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, το τελευταίο ΠΣΚ της Αποκριάς, θα κλείσει το μάτι στον τρόπο που μπορεί να αναγνωστεί  εναλλακτικά η αρχαία τραγωδία.

…και ποιος σου είπε πως το θέατρο δεν είναι ένα προνόμιο που λέγεται ζωή;

“Έρχεται η στιγμή που δεν αντέχεις άλλο, δίνεις μια και τα σπας και τα γυαλικά. Τα κάνεις όλα λίμπα. Ίσιωμα. Και δεν νοιάζεσαι για τίποτα”. Ένα πλήρες κείμενο από το Κώστα Βοσταντζόγλου, δύσκολο να το φέρεις στο θέατρο “σε ολότητα”. Η παρακμή, η ανοχή, η ευτέλεια, τα “κουτάκια” του μυαλού, όλα σοβαρά κι όλα έτοιμα να γελάσεις μαζί τους. Χοντρά. Με ατού, τέσσερις “εξελισσόμενους” ηθοποιούς του Κ.Θ.Β.Ε. όλα γίνονται πιο εύκολα. Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος πρωταγωνιστής της ζωής μας, από αυτούς τους “τύπους” που -οπωσδήποτε- έχεις συναντήσει στο βίο σου, παίζει και -ταυτόχρονα υποδόρια- σχολιάζει. Η Μαριάννα Πουρέγκα πέφτει και κολυμπάει στα βαθιά νερά, για δεύτερη φορά φέτος, σε μια “δυνατή” παράσταση. Κι ύστερα απομένουν, ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου και η Σοφία Καλεμκερίδου, δυο ηθοποιοί που -από τα αποδυτήρια- “το ΄χουνε” με τους ρόλους που ερμηνεύουν κι έτσι ο Παναγιώτης σε κερδίζει. Μα δε γίνεται, να μη σταθείς στην Καλεμκερίδου. Κάθε της ατάκα, κάθε λέξη -σχεδόν συλλαβή- μετρημένη με τρόπο και ανάσα, τόσο μελετημένη και τόσο άρτια στο πως θα βγει, σε κάνει αδύναμο να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο της σπουδαίας ηθοποιού του αισθήματος του Κ.Θ.Β.Ε.. Ένα προσωπικό της στοίχημα, που για μία ακόμη φορά, το κέρδισε. Σε έναν ρόλο που εννοείται πως “τον είχε” εκ προοιμίου, μα “τρωγότανε” σε πρόβες, στο σπίτι της, στον ύπνο της, και ήθελε να τον πάει παραπέρα…

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;

“Ένα βράδυ, Τσικνοπέμπτη ήταν, μου λέει ένας φίλος “πάμε σε μια ταβέρνα που γίνεται το σώσε”. “Η πεθερά”. Εκεί πέρα γινότανε χαμός. Περίμενα κι εγώ να δω καμιά πεθερά εκεί μέσα, καμιά γριούλα ξέρω ΄γω, ταβερνιάρισα, αφού έγραφε απέξω “πεθερά”. Όλο πούστηδες ήταν εκεί. Όλο πουστόγριες. Όλοι οι πούστηδες, πούστηδες είναι. Όλοι το ίδιο. Όμως, άλλο να ΄σαι άντρας που αγαπάει απλώς τους άντρες, άλλο να ΄σαι άντρας που γαμάει τους άντρες, άλλο να ΄σαι άντρας που τον γαμάνε άντρες, άλλο να ΄σαι αδελφούλα, άλλο να ΄σαι αδερφή, άλλο καραδερφή, άλλο προϊσταμένη”. Όχι. Δεν είναι ένα έργο που επιζητά επικαιροποίηση. Όχι δεν είναι μια παράσταση “της μοδός” ή ένας “κράχτης” του διαφορετικού. Είναι η παράσταση της αλήθειας. Για το άδικο, για την “σκοτεινή” Θεσσαλονίκη, για τον “δράκο του Σέιχ-Σου”, του κάθε ανθρώπου που “είναι ένα κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός”. O Γιώργος Παπαγεωργίου έως τη Κυριακή, στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, παρουσιάζει την σπουδαία παράσταση “ΑΡΙΣΤΟΣ”. Ο Μιχάλης Οικονόμου είναι ένα “μπουντέλι” πλέον του θεάτρου. Παίζει και “σε παίζει”. Ο Γιώργος Χριστοδούλου σε μια άκρως συγκινητική ερμηνεία-έχοντας τον παρακολουθήσει εδώ και χρόνια-εδώ καταθέτει μια αλήθεια ακριβείας κι “ανοιχτωσιάς”. Και η Φιλαρέτη Κομνηνού. Η Φιλαρέτη. Που επέστρεψε στη πόλη με ένα έργο για τη πόλη της, με έντονο το DNA να βγαίνει επί σκηνής, να σκηνοθετείται από το γιο της και να παίζει με δύο ηθοποιούς που υπήρξαν μαθητές της, στην υποκριτική. Ονειρική συνθήκη. “Αρίστος”. Η σημαντικότερη παράσταση των τελευταίων ετών στο ελληνικό θέατρο…

Τελειώνοντας, ρώτησα τον ανερχόμενο ηθοποιό Μιχαήλ Ταμπακάκη, που πρωταγωνιστεί στη “Γίδα” του Άλμπι, στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ, μαζί με το Νίκο Κουρή, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Γιάννη Δρακόπουλο, “τί πρεσβεύει η “Γίδα” για εκείνον  και αν θεωρεί ότι στην Ελλάδα του 2019 έχουμε ελευθερία σεξουαλικότητας”. Κι εκείνος απάντησε…