at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Βασίλη Λιάκου

κείμενο | βασίλης λιάκος */* φωτογραφίες | ελίνα γιουνανλή + λεωνίδας βασιλόπουλος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

από καρδιάς

Μπερδεμένος, αγχωμένος. Αυτές είναι οι δυο πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Ανοίγω τα μάτια μου και είναι μόλις 7 παρά.  Βιταμίνες, βόλτα τον Μάρκο, ακουστικά στα αυτιά, όχι μουσική αυτή την περίοδο, μόνο podcast. Πρωινά Πετράλωνα με τη «καλημέρα» τους. Δεν τα αλλάζω. Με ηρεμούν οι γείτονες, τα χαμόγελα, ο καλός ο λόγος. Σπανίζει πια. Καφές, πρωινό, δουλειά. Πρόβες.. Νίκος, Κορίνα, Άρια, Δήμος, Μίμης, Ελίνα, Χρήστος, Σταύρος, Δημήτρης, Ευαγγελία, Ελένη, Πόπη. Αυτοί είναι οι άνθρωποι μου και μαζί μαγειρεύουμε τον Κο F-X . Δύσκολο αλλά πολύ δημιουργικό αλισβερίσι.  Πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί. Ωραίο τελικά να δουλεύεις και να υπάρχει αγάπη και φροντίδα. Blessed, όπως λέμε σε άπταιστα ελληνικά πια.

Ένα τηλεφώνημα με τον Νίκο και 2, 3 μηνύματα πριν 3 χρόνια και να που φτάνουμε στο θέατρο. Μονόλογος και πρεμιέρα. Καλά κάναμε Νίκο και το ρισκάραμε… Έτσι πρέπει να δουλεύουμε, με ηρεμία χαρά και κρασί λευκό.  Ήταν σωστό. Μονόλογος, λέμε. Τώρα καταλαβαίνω το βάρος, την ευθύνη, τη δυσκολία. Πρώτη φορά σε κάτι τόσο σύγχρονο που ακόμα δεν το έχω ορίσει θεατρικά. Σα να είναι μια ώρα που περιγράφω τον εαυτό μου, σου του, της, των…. Αλλά θα μείνω εδώ. Εδώ έχει πολλή δουλειά, πολλή αγάπη και ανυπομονησία. Θα πιάσω αυτόν τον Κο F-X από το χέρι και θα τα πούμε παρέα. Κι όπου πάει.. Η Ανούκ μου έμαθε το «follow the waves». Θα το ακολουθήσω.

Η πρόβα τελειώνει. Λίγο πάνω, λίγο κάτω. Παλέψαμε και σήμερα. Κάπου πάει. Θα πάρω το δρόμο για το σπίτι από το Γκάζι. Θα περάσω την Πειραιώς αλλά θα πάω βόλτα. Δε θα αλλάξει αυτό. Μέρες ηλιόλουστες. Θα πάω Θησείο, Μοναστηράκι, Ψυρρή, Σύνταγμα. Στη γειτονιά. Τηλέφωνα. Χρηστάκος, Ανούκ, Τσίκες, Κουκου, για μαμ, καφέ, κρασί, επιτραπέζια. Ή και τίποτα. Κους κους. Οικογένεια στην Αθήνα.  Και Οικογένεια στη Θεσσαλονίκη. Κατερίνα, Δημήτρης, Αναστασία, Νίκη, Αλέξης, Βασίλης, Κατερίνα. Γερά τα θεμέλια, κρατάνε, μη πέσω. Τελικά είμαστε οι άνθρωποι μας. Lucky me!!

Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Η Θεσσαλονίκη είναι, πια, το χωριό που δεν είχα ποτέ. Αναμνήσεις, φίλοι, ξεγνοιασιά, ελευθερία.. και τρέξιμο στη Νέα Παραλία. Ε, Τατού;  Το σπίτι μου θα ήθελα να είναι όμως σ’ ένα νησί. Η πόλη πλέον δεν αντέχεται. Οι άνθρωποι χάνουμε τη λάμψη μας, την ανεμελιά μας, την επαφή μας με την ομορφιά της φύσης. Είμαστε εργάτες της ταχύτητας, του χρήματος και του εμπορίου. Θόλωσε το μάτι μας και ο έρωτας μπερδεύτηκε μέσα στα social και την ανασφάλεια. Τελικά υπάρχει φόβος εδώ. Πρέπει να βιαστείς, αλλά δε ξέρεις πραγματικά γιατί. Στο νησί, να δούμε ξανά φωτεινά πρόσωπα, ήρεμα. Να καταλάβει το σώμα και το μυαλό μας τι θα πει 24ωρο.

Εμένα δε μου φτάνουν οι 24ώρες. Το λέω και γελάω. Δε πειράζει καλά τα έχουμε καταφέρει ως τώρα. Δε γκρινιάζουμε. Όχι άλλη αχαριστία. Να είμαστε υγιείς λέω σ’ όλο τον κόσμο. Αυτό χρειαζόμαστε. Περιμένω τον ηλεκτρικό να πάω σπίτι. Νύχτωσε. Κι εγώ κυκλοφορώ με τη βερμούδα, Γενάρη μήνα. Ε και? Θα δω Netflix..  ναι στην αποβάθρα… εγώ πως θα δραπετεύσω από τον θόρυβο της πόλης; Θέλω ιστορίες… και να πάνε καλά οι παραστάσεις. Να ταξιδέψει ο F- X.  Να τα πει. Για όλους μας.

Όλοι μας έχουμε και μια ιστορία να πούμε. Και όλοι μας μπορούμε να ακούσουμε την ιστορία κάποιου άλλου. Δε θέλει και πολλή προσπάθεια. Μόνο να γίνουμε ξανά άνθρωποι.

Νύχτωσε στην Αθήνα. Σπιτάκι, ζεστασιά, φροντίδα. Αξία ανεκτίμητη. Το καταφύγιο μου. Πεθύμησα το καλοκαίρι και τις ώρες που διάβαζα τα βιβλία μου. Ατόφια ηρεμία. Τώρα δε διαβάζω τίποτα…

Νάνι.

  • Ο Βασίλης ερμηνεύει το μονόλογο “F-X” του Michael Stampe, σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαιδη. Στο θέατρο 104, στο Γκάζι, από 16 Ιανουαρίου και κάθε Δευτερότριτο, για δώδεκα παραστάσεις.