Είμαι φυσικός, και οι μεταπτυχιακές μου σπουδές είναι πάνω στην αστροφυσική. Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με το θέατρο δέχομαι πάντα την ερώτηση: πώς συνδυάζεται το θέατρο με την επιστήμη, με την αστροφυσική;
Αυτή είναι και η ερώτηση που προσπαθώ να απαντήσω κι εγώ! Στην προσπάθεια να δώσουμε μια απάντηση στα πράγματα αναδύεται η δημιουργική διαδικασία.
Κάτι που με ενδιαφέρει πολύ, είναι η σχέση μας με την επιστήμη. Όλοι μας έχουμε κάποια σχέση με την επιστήμη, και βέβαια έχουμε κάποια όρια που βάζουμε σε αυτή τη σχέση. Πάντα υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε ή ακόμα και να πιστέψουμε. Η εξερεύνηση αυτού του ορίου της κατανόησης είναι για μένα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδικασία. Τί σημαίνει τελικά καταλαβαίνω και τί παθαίνουμε όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι; Τί αίσθηση μας προκαλεί αυτό το γεγονός; Άραγε οι επιστήμονες πάντα καταλαβαίνουν;
Κάτι που συναντώ συχνά, είναι η πεποίθηση των ανθρώπων, ότι η επιστήμη είναι ένα σύνολο γνώσεων, μια τεράστια νοητή βιβλιοθήκη με δεδομένα που έχουν “αποδειχθεί”. Για μένα, η επιστήμη είναι πρώτα από όλα ένας τρόπος θέασης των πραγμάτων. Ένας τρόπος παρατήρησης της πραγματικότητας και όχι μόνο η καταγραφή των αποτελεσμάτων της παρατήρησης. Ένας καλός επιστήμονας είναι διατεθειμένος με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό να πετάξει στα σκουπίδια τα αποτελέσματα στα οποία έχει καταλήξει μετά από εργασίες δεκαετιών υπό το φώς μιας νέας ανακάλυψης: αυτή είναι μια ημέρα γιορτής για την επιστήμη.
Τις περισσότερες φορές που συζητώ με ανθρώπους για κάποιο θέμα αστροφυσικής, εισπράττω ένα βλέμμα μιας ιδιόμορφης και αθώας δυσπιστίας. Η δική μου ερμηνεία αυτού του βλέμματος: είναι όμορφες οι ιστορίες για το σύμπαν, μας αρέσει και μας γοητεύει να βλέπουμε ένα ντοκιμαντερ πριν κοιμηθούμε μετά από μια κοπιαστική μέρα. Από την άλλη, είναι μεγάλη η απόστασή μας από αυτά τα πράγματα. Είναι τόσο απομακρυσμένη αυτή η πραγματικότητα, και πολλές φορές δυσνόητη. Καταλήγουμε να δεχόμαστε πιο εύκολα ως πραγματικότητα της ζωής μας κάτι όπως ο “νόμος της προσφοράς και της ζήτησης” παρά μια θεμελιωμένη παρατήρηση της αστροφυσικής για έναν γαλαξία σε απόσταση 10 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας.
Εκεί εμφανίζεται μια φωνή μέσα μας που λέει: ε λοιπόν, ωραίο το ντοκιμαντέρ, αλλά ας μην το πάρουμε και τόσο σοβαρά! Αυτό το προσωπικό όριο, το έχει ο καθένας και η καθεμιά μας. Το έχουν επίσης -έστω μετατοπισμένο- και οι επιστήμονες, και αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον! Η παράστασή μας είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε για όλα αυτά.