O Γκασπάρ Νοέ, ο πιο προκλητικός σκηνοθέτης του γαλλικού σινεμά, επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με μία πολυσυζητημένη ταινία, που έλαβε ποικίλες κριτικές, καθώς ταράζει τα λιμνάζοντα νερά και ξεπερνάει τα όρια. O Aργεντινός σκηνοθέτης, στο πέμπτο του μεγάλου μήκους φιλμ, μας παρουσιάζει πως μπορεί να εξελιχθεί ένα ξέφρενο πάρτυ, σ΄έναν ψυχεδελικό εφιάλτη χωρίς επιστροφή. Σαφές κοινωνικό σχόλιο για μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής.

Μία ομάδα είκοσι χορευτών, ολοκληρώνει τις πρόβες της κι αποφασίζει να διασκεδάσει. Νοερά μεταφερόμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τα βινύλια έτοιμα, ο Dj στις επάλξεις κι η γιορτή ξεκινάει. Ένα μπολ σαγκρία είναι το επιστέγασμα της προσπάθειας, το νέκταρ που θα τους απογειώσει και θα διώξει όλους τους ενδοιασμούς. Τι γίνεται όμως όταν η μαγιά χαλάσει; Ξαφνικά μία ποσότητα LSD είναι έτοιμη να ταράξει τα πάντα στον αέρα. Τι είναι όμως αυτό το περιβόητο LSD;

Πρόκειται φαρμακολογικά για ένα παραισθησιογόνο. Ονομάζεται Διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος. Πολύχρωμες ψευδαισθήσεις, διαταραχές διάθεσης, διαταραχές ύπνου κι άγχος είναι τα βασικά χαρακτηριστικά, μετά τη λήψη του. Προκαλεί ταχυκαρδία, αυξημένη αρτηριακή πίεση, αύξηση της θερμοκρασία τους σώματος, ζάλη κι εφίδρωση. Η πιο ανησυχητική όμως, ανεπιθύμητη ενέργεια είναι η απώλεια της κρίσης και η διαταραγμένη λογική. Το “άσχημο ταξίδι” μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες, όπως η αυτοκτονία.

Προφανώς καταλαβαίνετε που οδηγεί όλο αυτό και τι εικόνες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας. Έντονες οπτικές και σωματικές παραισθήσεις. Πλήρης παροξυσμός. Μία επίγεια κόλαση. Τα λεπτά όρια που χωρίζουν την ακραία διασκέδαση από την κανιβαλισμό καταλύονται. Πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης και τι θα αφήσει πίσω του στον πραγματικό χρόνο;

Η δυνατή μουσική επισκιάζει τα πάντα. Παίζει με τον ψυχισμό του θεατή. Προσπαθεί να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις και τις άμυνες, αφήνοντας τη λογική για λίγο στο περιθώριο. Σκέφτεσαι την εικόνα στην αρχή και κατανοείς πως είναι το τέλος. Έχει γίνει ένας κύκλος. Μία τραγωδία, με πολυδαίδαλη δράση μέχρι το φινάλε. Ένα θρίλερ, που σε αφήνει με ένα γιατί… Η εκτράχυνση του ανθρώπινου είδους κι ο πλήρης εξευτελισμός του.

Ειδικά στο σημείο που η κάμερα γυρίζει ανάποδα, είναι σαν να έχουμε τη μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο. Ακούγεται εκείνη την ώρα η ατάκα: “O θάνατος είναι μία εξαιρετική εμπειρία”. Πόσο οξύμωρο! Ακόμα ακόμα, όταν φτάσουν στο σημείο οι δυνάμεις της αστυνομίας, η μουσική αλλάζει, το Αngie των Rolling Stones μπαίνει μαζί με το φως στο πλάνο, είναι σαν να επέρχεται η λύτρωση. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν βυθισμένοι στα αδιέξοδά τους. Το βασανιστήριο έχει τελειώσει.

Μπορεί σκεπτόμενος σε βάθος να βρεις όλα τα παραπάνω. Μία ακραία έκφανση της τέχνης, που θέλει να θορυβήσει ολόκληρο τον κόσμο. Να τον ταράξει. Να τον μεταφέρει από το φαίνεσθαι στο είναι. Πίσω από την κουρτίνα, αφού έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους κι έχει τραβηχτεί η κουρτίνα. Δεν παύει όμως να είναι μία πολύ ιδιαίτερη ταινία, που αν την προσεγγίσεις με βάση καθαρά αυτό που βλέπεις, ειδικά στο δεύτερο μέρος της, θα τρομάξεις και πιθανώς θα απογοητευτείς.