Κανονίζω τις δουλειές μου και ήδη έχω βγάλει το πλάνο της μέρας, το οποίο ποικίλλει: πρόβα, συνάντηση με κάποιον φίλο, βόλτα για περπάτημα μέσα στην πόλη, δουλειά αργότερα στο βιβλιοπωλείο ή φαγητό και  μετά στο θέατρο.

Αφού η μέρα έχει ξεκινήσει και είμαι ήδη σε κάποιο ταξί πηγαίνοντας κάπου, και εννοείται επαναλαμβάνοντας μέσα μου «γιατί τόση κίνηση πάλι, δεν θα προλάβω κ.τ.λ., κ.τ.λ.», θα με πάρει η αδερφή μου να βάλει φρένο σε οτιδήποτε άλλο υπάρχει μέσα στο μυαλό μου και θα απαιτήσει να δω εκείνη τη στιγμή κάτι πάρα πολύ σημαντικό που θα μου έχει στείλει και το οποίο εννοείται δεν σηκώνει καμιά αναβολή! Συνήθως, είναι  κάποιο site με playmobil (παντοτινός έρωτας από παιδί) ή κάποιο καινούριο ζευγάρι παπούτσια τα οποία φιγουράρουν μέσα στο κουτί τους!

Και πάντα η ίδια συζήτηση [μα δεν είναι πολύ ωραία; ναι είναι! μήπως έκανα μαλακία;  που θα τα βάλω; λες και μπορούμε να πάμε πουθενά…μου έλειψες! πότε θα κατέβεις Αθήνα να πάμε εδώ, εκεί; κ.τ.λ. κ.τ.λ..…]

«Έλα…δεν πάνε χαμένα (τα παπούτσια ποτέ δεν πάνε χαμένα! για κάποιον ανεξήγητο, δικό μου λόγο), θα τα βάλεις στις επόμενες γιορτές που θα είμαστε επιτέλους μαζί!!» Το λέω για να το πιστέψω και να το σιγουρέψω.

Φέτος ήταν οι πιο περίεργες γιορτές. Γεμάτες ανάμεικτα συναισθήματα…Χαρά, περηφάνια, ενθουσιασμός, προσμονή, φόβος, οργή, θλίψη, πένθος.

Η τούρτα-έκπληξη που μου έκαναν στο θέατρο για τα γενέθλιά μου, την οποία αμέσως κατάλαβα, αλλά εννοείται δεν μαρτύρησα για να την απολαύσω περισσότερο. Τα λουλούδια που ήρθαν “από τας Αθήνας” και με βρήκανε μισοβαμμένη, τα πρώτα μας Χριστούγεννα μέσα στο θέατρο, το στολισμένο δεντράκι με τα προγράμματα των παραστάσεων μας και των φίλων μας  και η ευχή «μακάρι όλες οι γιορτές να μας βρίσκουν έτσι και ακόμα καλύτερα». Τι ευτυχία!

Η εβδομάδα της Πρωτοχρονιάς, οι μέρες κυλάνε με self test, μελομακάρονα και ένα χαμόγελο που για κάποιον λόγο μένει μισό. Τα βιβλία- δώρα που τυλίγω στο Σαιξπηρικόν, το κρύο, η σκέψη μου κάπου λίγο πιο μακριά και μια ανησυχία που όλο την καθησυχάζω και όλο ξεπροβάλλει εμπρός μου.

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς, έχει πάει 4 το μεσημέρι, κλείνω λίγο τα μάτια μου να ησυχάσω αλλά είναι χειρότερα, θέλω να πάω σπίτι…

Περπατώ προς το θέατρο, καλύτερα εκεί, τι να κάνω άλλο μόνη μου, θα πάω νωρίτερα  σήμερα.

«Κασκόλ να πάρεις! Να ντύνεσαι ζεστά, έχει κρύο.»

Μπαίνω μέσα, ο Σωτήρης είναι μόνος του, σσσςς…τώρα είμαστε μαζί! Δεν λέμε κάτι, αγκαλιαζόμαστε δυνατά! «Ανεβαίνω πάνω….Καλή χρονιά…»  του λέω και χαμογελάμε λυπημένα!

Μπαίνω στα καμαρίνια και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Βγάζω σιγά σιγά τα μαύρα και αρχίζω να ντύνομαι.« Είσαι εδώ τώρα!».

Τα γέλια ανεβαίνουν τις σκάλες και νιώθω ζεστασιά και ανακούφιση. Ήρθανε επιτέλους. Η Γλυκερία μας εύχεται και μας μοιράζει γλυκά, το θέατρο σε λίγο θα γεμίσει, όλοι είναι χαρούμενοι που παίζουμε τέτοια μέρα, που αρχίζει έτσι ο χρόνος. Εγώ είμαι ευγνώμων!

Ναι… Είμαι εδώ τώρα..

Αρχίζει η παράσταση, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, βάλσαμο..

Υπόκλιση. Το ένα χέρι μου το σφίγγει ο Σωτήρης και το άλλο..

Ο κόσμος χειροκροτεί, είναι Πρωτοχρονιά…Είμαι χαρούμενη και συγκινημένη και λυπημένη και γεμάτη ευγνωμοσύνη και είμαστε μαζί όλοι…Καθώς υποκλινόμαστε κοιτάζω πίσω από τις θέσεις, στο βάθος…για εσένα γιαγιά!

Ναι! Είμαστε όλοι μαζί…

Καλή Χρονιά.

•  Η Χριστίνα Δαγκάκη συμμετέχει στην θεατρική παράσταση “Η μητέρα του σκύλου” του Παύλου Μάτεσι σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη, που παρουσιάζεται στο θέατρο Τ, στη Θεσσαλονίκη. Η παράσταση ολοκληρώνει τον δεύτερο κύκλο της, στις 23 Ιανουαρίου. Παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στις 21:00 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 19:00 μ.μ..