Είμαι Λονδίνο. Για δουλειά. Ξανά δουλειά. Οι Fleetwood Mac παίζουν στο ραδιόφωνο. Ξαναθυμάμαι τη δόξα και τη νεανικότητα αυτής της πόλης: Παρά τα στολίδια της η πόλη δεν μπορεί να κρύψει τη ζωντάνια μιας άθλιας πολυπολιτισμικής μεγαλούπολης. Αυτή η ασχήμια της πολυκοσμίας είναι πιο όμορφη από τα στολίδια που επιλέγουν να της φορούν.

Πόσο χαίρομαι που μετά από τόσο καιρό επιστρέφω σε έναν κόσμο όπως τον κληρονομήσαμε και

πόσο χαιρομαι που βρίσκομαι  στη θέση να μπορώ πιθανώς να προσφέρω στην πιθανή αλλαγή που χρειάζεται να έρθει.

Θεσσαλονίκη στον ορίζοντα. Η πόλη που μας έχει αγκαλιάσει τόσο που αυτή τη φορά φέρνουμε την πρεμιέρα της νέας μας δημιουργίας. Γιατί; Για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως λόγω της σχέσης μας με την απαράμιλλη ομάδα του Θεάτρου Αυλαία, η οποία αντιπροσωπεύει αυτό που πάντα ψάχνουμε και σπάνια βρίσκεται – μια συνεργασία ισορροπημένη, δυνατή και πολύτιμη με βάση μια αληθινή κατανόηση της δυναμικής μεταξύ καλλιτέχνη και παραγωγού.

Να ‘μαστε! Ξανά επί σκηνής, με μια δουλειά in the making και στον πάγο για δυο χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Παρατεταμένη περίοδος κύησης, μια σειρά από false-starts, παρολίγον εκκίνηση, πολλές ενσαρκώσεις και παραλλαγές, προσθ-αφαιρέσεις και αλλαγές τελευταίας στιγμής…μια άσκηση υπομονής, οράματος και συνεργασίας. Όλα στο πνεύμα του «νέου κόσμου» που μας περιμένει να τον δημιουργήσουμε εμείς. Και ρωτάει και ρωτάμε: Τί πραγματικά χρειαζόμαστε; Τί μπορούμε να πετάξουμε; Πώς να, αυτό το ό,τι είναι να κάνουμε με αυτή τη νέα συνειδητότητα που μας διακατέχει για το τι είναι σημαντικό και τι είναι κατάλοιπο από το παρελθόν;