Εκείνη. Έφυγε γιατί εδώ δεν είχε δουλειά. Πήγε εκεί γιατί τίποτα δεν την κρατούσε πίσω. Όταν έρχεται αγκαλιάζει τα δέντρα. Χαζεύει με τις ώρες τον ουρανό. «Εμείς δεν έχουμε τέτοιο χρώμα εκεί. Εκεί ακόμα τίποτε δεν είναι σίγουρο, αλλά είναι καλύτερα από ό,τι εδώ». Λέει, και φεύγει πάλι πίσω.
Ήταν κάποτε ένα αγόρι που το λέγαν Λείπης.
Η Φευγιώ κι ο Λείπης.
Εκείνος. Έφυγε γιατί χρωστούσε. Γιατί είχε μια άκρη εκεί και ήθελε μια νέα αρχή. Εκεί είναι ωραία μα δεν προλαβαίνει να το χαρεί, τρέχει από τη μία δουλειά στην άλλη. Εκεί έξω έχει ουρανοξύστες. Μέσα, φωτογραφίες από το τότε και το εδώ. Με ξεναγεί μέσω skype.
Τρενοκόριτσο Φευγιώ…
Έπαιρνε αεροπλάνα, βαπόρια, τρένα…
Έφευγε.
Ο Λείπης έμενε σαν σκιά πίσω της.
Ακόμα μία. Έφυγε γιατί ήταν παντρεμένη και είχε παιδί και οι δουλειές εδώ δεν πήγαιναν καλά. Εκεί θα ήταν καλύτερα. Τον πρώτο καιρό ήταν άγρια. Αν δεν είχα το παιδί θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, είπε. Τώρα συνήθισε. Κάπως. Συνήθισα κι εγώ να μου λείπει.
Από πού είσαι Φευγιώ;
Κανείς δεν θυμάται…
Άλλος ένας. Αυτός ήθελε να φύγει. Βασικά, έτσι το αποφάσισαν ο μπαμπάς κι η μαμά. Ο μπαμπάς ήταν ήδη εκεί. Δεν γινόταν να ζούνε χώρια. Το εκεί είναι πολύ μακριά. 19 ώρες ταξίδι. Στη μικρή είπαν ότι φεύγουν για λίγο. Ο μεγάλος ήξερε. Άφησε γειτονιά, παρέες, σχολείο και πήγε 19 ώρες μακριά. Έχουν περάσει τρεις μήνες. Το φανταζόταν αλλιώς. Εκεί δε γελάνε με τα ίδια αστεία κι αυτός είναι ακόμα ένας ξεριζωμός.
Λείπης συστηνόταν ακόμα κι αν πρωτογνώριζε κάποιον.
Λες και ήξερε…
Υπάρχει και κάποια που γύρισε. Πριν 7 χρόνια γιατί κουράστηκε το εκεί. Της έλειψε το εδώ. Το εδώ που συνάντησε κάνει τα πάντα για να τη διώξει πάλι εκεί κι ακόμη παραπέρα. Πώς θα ήταν αν δεν γύριζε τότε, αναρωτιέται. Και η τότε νοσταλγία της απαντά… μπορεί και πιο δύσκολα.
