at a glance
Top

anti-stress

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου

μυστήρια πλάσματα

Όταν έρχονται νύχτες που δε μπορείς να κοιμηθείς γιατί οι σκέψεις τρέχουν,

όταν σε βρίσκει το ξημέρωμα με τα φώτα ανοιχτά,

ή όταν η μέρα σου ξεκινά πριν καλά καλά χαράξει- μπας και τα προλάβεις όλα,

όταν τα μικρά και σταθερά γεύματα έχουν πάει περίπατο από καιρό,

όταν ο χαλαρός καφές είναι ανάμνηση περασμένων μεγαλείων,

όταν φτάνεις να εύχεσαι να είχε η μέρα περισσότερες ώρες,

ή να υπήρχε αποθήκη ύπνου,

ή να είχε εφευρεθεί ο διακτινισμός,

όταν το στομάχι είναι κόμπος από τους καφέδες ή από το άγχος,

ή και από τα δύο,

όταν τα ποστ-ιτ χαρτάκια σε φλούο χρώματα είναι προέκταση του μυαλού σου,

όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις καιρό να γελάσεις δυνατά,

όταν έχεις καιρό να χορέψεις, να βγεις, να ταξιδέψεις (για σένα),

όταν τα ψυχοσωματικά σε έχουν πάρει αγκαλιά- και μάλλον είναι τα μόνα,

όταν οι προθεσμίες έχουν πρόσωπο στα όνειρα- και πόδια, και σε κυνηγούν,

όταν όλοι περιμένουν τα πάντα από εσένα,

όταν κι εσύ νομίζεις ότι εσύ έχεις την ευθύνη από όλα,

όταν είσαι ένα βήμα πριν πατήσεις το κόκκινο κουμπί και τα τινάξεις όλα στον αέρα,

πάτα το.

Πλάκα κάνω.

Δεν έχω κάτι να προτείνω, αν το είχα βρει θα το έκανα κι εγώ. Είμαι η πλέον ακατάλληλη να δίνω αντι-στρες συμβουλές. Απλά να ξέρεις, είμαστε πολλοί. Κι ακόμα κι αν δεν έχουμε κόκκινο κουμπί, έχουμε πατατάκια, παγωτό, τηλέφωνο, βαφλιέρα,  τρας τιβί, βιβλία βαριά και ελαφριά, μουσικές όλων των κόσμων κι εποχών, (το θέατρο μας το έκοψαν για λίγο), σειρές και παλιές ταινίες, φίλους και οικογένεια, και φίλους που είναι οικογένεια, σκύλο, γάτα ή χελώνα, μηχανή ή ποδήλατο,  και τελοσπάντων  ένα σωρό άλλα πράγματα, που -ρε φίλε- αξίζει να δώσουμε στον εαυτό μας ένα απόγευμα οφ και να κάνουμε αυτό που μας χαλαρώνει. Αλλιώς δε βγαίνει.