“Όταν είσαι 18 χρονών καλά- καλά δεν ξέρεις τι θέλεις και ταυτόχρονα θέλεις να δοκιμάσεις τα πάντα. Έμεινα για δύο χρόνια μόνος μου, στην αρχή της Παπάφη κι όταν το 2006 ήρθε και η αδελφή μου να σπουδάσει επίσης, μείναμε Λαμπράκη με Κατσιμίδη. Τέσσερα χρόνια στο ένα διαμέρισμα, δύο χρόνια στο άλλο απέναντι- σε εκείνη τη περιοχή. Την έζησα την ευρύτερη περιοχή Τριανδρίας- αρχή Τούμπας, ουσιαστικά κέντρο-απόκεντρο της πόλης. Έζησα σε μια περιοχή δίπλα στα γήπεδα, αρχικά εκεί κοντά στην ΕΡΤ3, σε ένα δρόμο που πέρα από αγώνες, ήταν γεμάτη από προποτζίδικα και καφετέριες που ο κόσμος στις 21.00 το βράδυ στηνόταν και έβλεπε τηλεοπτικές μεταδόσεις αγώνων. Δίπλα στα γήπεδα του ΠΑΟΚ και του ΆΡΗ- ήταν μια περιοχή που τα συνδύαζε όλα, σε σχέση με τα αθλητικά δρώμενα”.

“Πριν ξεκινήσω με τα ερασιτεχνικά εργαστήρια θεάτρου, δεν είχα καμία σχέση με το θέατρο. Πρωτοπήγα στη θεατρική ομάδα Πολυτεχνείου στα 20-21 μου χρόνια, μεταξύ τρίτου και τέταρτου έτους της σχολής του Φυσικού. Και μάλιστα, όταν ξεκίνησα έλεγα μέσα μου, “πως διάολο θα μπορέσω να καταφέρω να τελειώσω τη σχολή, αφού εγώ θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής”. Τί με έκανε να ασχοληθώ με το θέατρο; Ούτε η παρέα, ούτε κάποια κοπέλα…η περιέργεια με ώθησε στο θέατρο. Για να είμαι βέβαια, ακριβής, η φίλη μου η Ματίνα είχε ιδρύσει την ομάδα και μαζί με το Παναγιώτη Γαβρέλα, που είμασταν φίλοι από τότε, λέμε “δεν πάμε να δούμε εκεί πέρα, τί γίνεται;”. Είχα περιέργεια και καμία αρχική επιθυμία γύρω από το θέατρο. Αφού πήγαμε με το Παναγιώτη, σχεδόν προκατειλημμένοι…λέγαμε “τί ασκήσεις και γέλια θα κάνουν εκεί- δεν είμαστε εμείς γι αυτά”. Με το που πήγαμε, άλλαξε η ζωή μας. Άλλαξε, όμως, πολύ συνειδητά”.

“Αισθάνομαι ένας τυχερός άνθρωπος. Το ένα φέρνει το άλλο. Έρχονται πολύ ομαλά τα πράγματα στη ζωή μου. Δεν είπα “θέλω οπωσδήποτε να γίνω ηθοποιός”, δεν πίεσα τίποτα μέσα μου. Το θέατρο “εμφανίστηκε” μπροστά μου- από το πουθενά-  και εκστασιάστηκα, αισθανόμενος ότι θέλω να το καλοδεχτώ. Να το αγκαλιάσω. Και τότε, ξεκίνησε το μεράκι. Στη θεατρική ομάδα, από τη πρώτη χρονιά κατάλαβα πως είναι κάτι που θέλω να ασχοληθώ. Δεν είχα στο κεφάλι μου το επαγγελματικό κομμάτι. Αλλά, ότι εγώ θα ασχοληθώ με το θέατρο, γιατί περνάω πολύ ωραία. Δεν είχα καμία φιλοδοξία να κάνω καριέρα. Αλλά, μπορώ να σου πω ότι ως θεατής, μου άρεσε όταν ένα βράδυ είδα τη “Γκόλφω” του Σίμου Κακάλα, όπως και τη “Γκόλφω” του Νίκου Καραθάνου. Είδες, η “Γκόλφω”; Είχα ενθουσιαστεί με αυτές τις δύο παραστάσεις. Κι όσο πηγαίνω ολοένα και περισσότερο κοντά στο θέατρο, τόσο απομακρύνομαι από την ιδέα του επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Μετά από τέσσερα χρόνια που ασχολιόμουν με την ερασιτεχνική ομάδα, ενώ και ήδη είχε ιδρυθεί η ομάδα C. for Circus, είχα τελειώσει και τις σπουδές μου στο Φυσικό, έφτασα σε ένα σταυροδρόμι το 2010, όπου έπρεπε να πάρω μία απόφαση. Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, αποφάσισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο και τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου, με το θέατρο. Δεν στεναχωρέθηκα για ότι άφηνα πίσω μου. Ήμουν πωρωμένος με το θέατρο. Μπορώ να σου πω ότι τώρα με στεναχωρεί και μου λείπει το ποδόσφαιρο και λέω “ρε γαμώτο, σε μια τέτοια ηλικία, γιατί δεν παίζω, γιατί δεν έκανα κάτι σε σχέση με αυτό;”…Όχι, τίποτα άλλο! Πλέον, αντιλαμβάνομαι πόσα πολλά πράγματα μπορώ να κάνω μέσα στη μέρα μου. Όπως και τότε, θα μπορούσα- σε εκείνη την ηλικία- να κάνω πολλές δραστηριότητες, ταυτόχρονα”.

“Μέσα από τις συναντήσεις στην ομάδα του Πολυτεχνείου, βλέπαμε ότι υπάρχουν πολλοί που έρχονται μια φορά ή για ένα μήνα, φεύγουν, ξαναέρχονται μετά από λίγο καιρό. Υπήρξε ένας πυρήνας ανθρώπων που θέλαμε να ασχοληθούμε πιο εντατικά. Έτσι δημιουργήθηκαν οι C.for Circus. Δεν μας άρεσε αυτό το μπρος-πίσω που υπήρχε στην ομάδα του Πολυτεχνείου, γιατί μας πήγαινε και εμάς πίσω. Έτσι, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε μια ομάδα με επαγγελματικό χαρακτήρα, που θα εντρυφήσει -καθημερινά- στη τέχνη του θεάτρου. Τα πρακτικά του θεάτρου, τύπου έκδοση ΑΦΜ, προέκυψαν έπειτα, όταν οι παραστάσεις μας απέκτησαν εισιτήριο. Είμασταν όλοι κολλητοί- παρέα και δεν είχε το σπίτι του ενός, στέκι, για δημιουργία που αφορούσε τις παραστάσεις. Οι C.for Circus θεωρώ πως αν έχουν ένα τόπο γέννας και δημιουργίας για εκείνα τα χρόνια, ήταν σε ένα υπόγειο. Σε ένα υπόγειο γεννήθηκαν, που φτύναμε αίμα και ιδρώτα….στο υπόγειο του Pierrot le Fou, στη Ροτόντα. Μέσα μου, είναι πολύ χαρακτηριστικός και λεπτομερά έντονος, ο ενάμισης χρόνος που είμασταν στο υπόγειο της Αρμενοπούλου, που κάναμε πρόβες, εργαστήρια και σεμινάρια. Αχ, πραγματικά φτύναμε αίμα και ήταν τόσο ωραίο αυτό”…

“Οι C.for Circus είναι δεκαεπτά χρονών. Είναι πάρα πολλά. Αν ήταν παιδί, θα τελείωνε κι αυτό το σχολείο και θα κατέβαινε στη πόλη. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια. Με πολλές δυσκολίες που υπάρχουν πάντα. Δεν φανταζόμουν αυτή την εξέλιξη της ομάδας στο χρόνο, ούτε τη διάρκεια. Αλλά και κανείς μας, δεν ασχολούνταν με αυτά. Μας ένοιαζε το “τώρα”. Με όλα τα παιδιά στην ομάδα, απολαμβάναμε τη στιγμή, τη παρέα, τη κάθε δημιουργία ξεχωριστά. Ήταν step by step. Πιστεύω ότι κρατιόμαστε ενωμένοι τόσα χρόνια, γιατί στην πραγματικότητα δεν είχαμε βλέψεις για “μπροστά”, για το “μετά”. Κοιτούσαμε τη κάθε χρονιά, ξεχωριστά. Με ρωτάς, αν βάζω το “μαζί” μπροστά από το “εγώ”…ναι, ισχύει…..όπως μου λες, ανάμεσα σε δύο προτάσεις, για παράδειγμα, να παίξω ένα μονόλογο με το τάδε σκηνοθέτη στην τάδε θεατρική σκηνή και στο να κάνουμε την νέα παράσταση των C. for Circus, εγώ by default, θα επιλέξω το δεύτερο. Βέβαια, είναι και το μεγάλο μου δίλημμα, τα τελευταία χρόνια, που είμαι πιο αναγνωρίσιμος, αλλά έχω καταλήξει μέσα μου…θέλω πάντα να υπάρχει χρόνος και χώρος, για όσα θέλουμε να κάνουμε με την ομάδα. Πάντα βάζω μπροστά την ομάδα, από κάποια προσωπική πρόταση. Το να συνδυαστούν και τα δύο είναι ιδανικό, αλλά προτεραιότητά μου είναι η ομάδα”.

“Η Βαλέρια Δημητριάδου, μέσα στη καραντίνα, μέσα από μια προσωπική της ανάγκη, έγραψε το “κι εφύτευσεν ο Θεός, παράδεισον”, ένα έργο για το sex trafficking- που είναι βραβευμένο και θεωρώ σπουδαίο κείμενο. Εκείνο το διάστημα, η Βαλέρια ήταν εγκυμονούσα στη κόρη της και ήθελε να γράψει για ένα πλάσμα που έρχεται στο κόσμο και τι κινδύνους έχει να αντιμετωπίσει- η Βαλέρια έκανε τρομερή μελέτη στο θέμα, σε πραγματικά γεγονότα, έρευνες και στατιστικά για το sex trafficking. Το έγραψε, μας το παρέδωσε και μας ρώτησε αν θέλουμε να κάνουμε πρόταση για επιχορήγηση στο υπουργείο. Ουσιαστικά, τα τελευταία χρόνια, με αυτό το τρόπο υπάρχουμε με την ομάδα. Από εκεί που είμασταν “ένα” εργαλείο σε συνσκηνοθεσία πραγμάτων, τώρα πια ακολουθούμε την ανάγκη του καθενός. Ήθελε ο Παύλος να κάνει “το Δαχτυλίδι της μάνας”, εμείς εκεί. Ήθελε η Βαλέρια να κάνει το “Παράδεισο”, εμείς εκεί. Κάθε φορά, κάποιος άλλος μπαίνει μπροστά. Αυτό το έργο, άλλαξε το τρόπο σκέψης μου, σε αυτά τα ζητήματα. Πρώτα, εμείς οι ηθοποιοί “εκπαιδευτήκαμε” και αλλάξαμε τη νοοτροπία μας και το τρόπο σκέψης μας. Έπειτα, έρχονται οι θεατές και “εκπαιδεύονται” σε αυτά τα ζητήματα”.

“Ναι…στον “Άλκη” από τη τηλεοπτική σειρά “Ο πρώτος από εμάς”, όπως εσύ το λες, βάζω πρώτα και μπροστά τη ψυχή κι ύστερα τη τεχνική.  Και κάπως λειτουργεί υπέροχα όλο αυτό. Ταυτίστηκα, εξ αρχής, με αυτό το χαρακτήρα. Βρήκα πολλά δικά μου στοιχεία. Ο “Άλκης” έχει μια τρυφερότητα και μια ενσυναίσθηση που με βρίσκει ομοιδεάτη. Είναι ένας άνθρωπος που παραμένει ψύχραιμος σε δύσκολες καταστάσεις και πάντα είναι δίπλα στους φίλους του. Στοιχεία που, θαρρώ, έχω κι εγώ. Επιπλέον, παίζει τεράστιο ρόλο ότι ο θεατής εδώ και έξι χρόνια με έβλεπε στη “Μουρμούρα”. Ο κόσμος με είχε συνηθίσει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα και νομίζει ότι αυτό είμαι-αλλά η δουλειά μου είναι, οπότε όταν είδε κάτι άλλο, “σάστισε”. Αν κάθε χρόνο άλλαζα σειρά, δεν θα φαινόταν τόσο έντονο. Η μεγάλη αλλαγή, φάνηκε, τεράστια. Το κείμενο είναι εξαιρετικό, κάπως έτσι θα μιλούσα κι εγώ στους φίλους μου”.

“Ο πυρήνας της ιδέας της “Λόντζας της γειτονιάς”, του χώρου που έχω φτιάξει στα Εξάρχεια, είναι η επιστροφή στην επαρχία. Είναι ένα μαγαζί φόρος τιμής στις γιαγιάδες μου. Εφόσον, δεν μπορώ να πάω εγώ στην Ορεστιάδα, έχω φέρει την Ορεστιάδα και τα χωριά μου, εδώ, στο κέντρο της Αθήνας. Σαν ένα καταφύγιο αρωμάτων, ριζών, κουλτούρας και γεύσεων….είναι η επαφή μου με το παρελθόν, η “Λόντζα” και είναι πολύ προσωπικό μου θέμα, αυτό. Και πάλι, το φτιάξαμε το χώρο, με το Παναγιώτη Γαβρέλα παρέα. Είναι κολλητός μου. Προφανώς, υπήρχαν εργάτες, μηχανικοί και λοιπά, αλλά ο Παναγιώτης ήταν εκεί στήριγμα και πρακτικό, για να φτιαχτεί η “Λόντζα”. Ότι μπορούσα να κάνω με τα χέρια μου, ήταν δίπλα μου ο φίλος μου, και τα κάναμε παρέα, τέσσερα χέρια”.

“Τώρα που ξαναέρχομαι Θεσσαλονίκη, δεν είμαι πια 18 χρονών, ούτε είναι η πόλη της ορμής των νιάτων μου…πλέον, είναι η πόλη που θα πάρω στην αγκαλιά, την ανηψιά μου. Ναι, το έχω ακούσει αυτό που λες, ότι στο πρώτο ανήψι, η αγάπη που δείχνουμε επειδή είναι το πρώτο παιδί στην ευρύτερη οικογένεια, είναι κάτι πολύ διαφορετικό και έντονο, από όταν θα έρθει το δικό σου πρώτο παιδί. Για μένα, η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που έχει και αυτό το πλασματάκι. Την Ιόλη, που έγινε ενός χρονών, είναι η κόρη της αδελφής μου και θα μείνω μαζί τους και με τον άντρα της, στη Πολίχνη. Όταν γεννήθηκε η ανηψιά μου, θεωρούσα πως είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό για την αδερφή μου και τον άντρα της, το να έχουν ένα παιδί μετά από πολλά χρόνια σχέσης. Όταν έφυγα Αθήνα,  μετά τη γέννα, εκεί κατάλαβα, τί είχε φτιάξει μέσα μου, αυτή, η λιλιπούτεια πριγκίπισσα και πραγματικά αδημονώ να τη δω. Ακόμα και η σχέση με την αδελφή μου αλλάζει, γιατί υπάρχει ανάμεσα πλέον, ένα παιδί, που αισθάνεσαι μια ευθύνη και μια ανιδιοτελή αγάπη γι αυτό. Μία επιθυμία, να τη βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ”….

“Κάθε φορά που ερχόμαστε Θεσσαλονίκη με τους C.for Circus είναι σα να επιστρέφουμε στο “τόπο του εγκλήματος”. Να “παίξουμε μπάλα”, εντός έδρας. Δεν αισθανόμαστε ότι δίνουμε θεατρικές “εξετάσεις”. Μόνο χαρά. Σα να επιστρέφεις στην ασφάλειά σου. Αυτό το πενταήμερο, όταν δεν θα τρέχω για υποχρεώσεις της παράστασης, όταν δεν θα έχω αγκαλιά την ανιψιά μου κι όταν δεν θα παίζω στο θέατρο, θέλω να κάνω κάποιες μοναχικές βόλτες. Στη Θεσσαλονίκη είχα μηχανάκι και κυκλοφορούσα οπουδήποτε. Όλη η παραλία, η Άνω Πόλη, τα Λαδάδικα, τα Σφαγεία, η Ολυμπιάδος, εκεί κάτι σοκάκια, όλο το ευρύτερο κέντρο ήταν για μένα στιγμές χαλάρωσης. Θα πάρω το μηχανάκι της αδελφής μου και θα τις ξανακάνω αυτές τις βόλτες. Αν θα έχω μαζί μου, τη φωτογραφική μηχανή; Χμ…το σκέφτομαι, αν θα την πάρω. Το τελευταίο καιρό, λόγω εργασιομανίας, όταν επιλέγω να πάρω κάπου την μηχανή μου, δεν την χρησιμοποιώ ποτέ. Τώρα λες, να πάρω λίγο παραπάνω βάρος, πάνω μου; Δεν περίμενες να σου πω κάτι τέτοιο…Κοίτα, λόγω των δεκάωρων καθημερινών γυρισμάτων, ζήτημα να έχω κάνει δύο φωτογραφίσεις το τελευταίο επτάμηνο, που για μένα είναι τρομερά- τρομερά λίγο. Δεν έχω κάνει πολύ street φωτογραφία, είμαι πιο πολύ…του κλειστού χώρου. Το street θέλει χρόνο στους δρόμους, πολύ ψάξιμο να βρεις το θέμα σου, να ασχοληθείς επισταμένα και πολύ με τον έξω κόσμο. Το street θέλει υπομονή και χρόνο. Επειδή, δεν έχω αυτά τα στοιχεία λόγω δουλειάς, αυτό το διάστημα, προτιμώ να στήνω concept στο κεφάλι μου και να τα πραγματοποιώ στο studio που έχω φτιάξει στο σπίτι μου. Έλα τώρα, μη με “φτιάχνεις”, θα τη πάρω -νομίζω- την φωτογραφική, μαζί μου”…

“Το θέατρο, για μένα, είναι ένα μέσο να ανακαλύψω τί σημαίνει ζωή. Το τι είναι αυτό, το πολύπλοκο και πολυδιάστατο πράγμα, που λέγεται ζωή. ..Αν συγκινούμαι; Καταρχάς, όσο μεγαλώνω, συγκινούμαι και πιο συχνά. Σκέφτομαι ότι συγκινούμαι πάρα πολύ, γιατί έχω δέσει πάρα πολύ με τα παιδιά του τηλεοπτικού γυρίσματος. Συγκινούμαι που έχουμε δέσει, κάποιοι μεταξύ μας άγνωστοι άνθρωποι στο “Ο πρώτος από εμάς”. Συγκινούμαι με κάποιους άστεγους, που θα περάσουν από τη “Λόντζα” θα τους δώσουμε λίγο φαγητό και ξέρω τα ονόματά τους, συγκεκριμένα και θα μιλήσουμε. Συγκινούμαι με την ανηψιά μου. Πιο εύκολα πλέον, συγκινούμαι με μια θεατρική παράσταση, από ότι στο παρελθόν. Ξέρεις, όσο μεγαλώνω, συγκινούμαι περισσότερο…όχι, δεν έχει να κάνει με τις ζόρικες κοινωνικά εποχές που πολλά πράγματα εκπίπτουν…όχι…Συγκινούμαι περισσότερο, όσο μεγαλώνω,  γιατί όσο ωριμάζουμε, η εμπειρία της ίδιας της ζωής, μας κάνει να αντικρίζουμε το κόσμο επί της ουσίας, κι όχι αδιάφορα όπως όταν ήμουν στα νεανικά μου χρόνια…ξέρεις ότι η Θεσσαλονίκη, κάθε φορά που κάποιος έχει ζήσει και επιστρέφει, είναι ένας παράδεισος και μια συγκίνηση μαζί;”