Δεν είμαι καλός στα λόγια, μα σου τα γράφω. Λένε ότι αν γράψεις για κάποιον, τότε γίνεται αθάνατος. Και θέλω να γίνεις αιωνιότητα για μένα. Γι΄αυτό σου γράφω. Και γιατί όταν σου μιλάω και με κοιτάς- αχ, αυτά τα μάτια σου!- τα χάνω. Μη με βλέπεις έτσι που το παίζω δυνατός. Ντρέπομαι, γι ‘ αυτό δε μιλάω. Και φοβάμαι και λίγο. Ναι, και οι άντρες φοβούνται, δεν το ήξερες; Κι έτσι, διαλέγω τη σιωπή. Εσύ όμως πρέπει να με βοηθήσεις. Θέλω να με βοηθήσεις.  Έλα ξεκλείδωσέ με. Άκου τη σιωπή μου που φωνάζει δυνατά. Άκου την ανάσα μου, που γίνεται όλο και πιο γρήγορη, όποτε πλησιάζεις. Άκου την αγκαλιά μου, που κλειδώνει πάνω σου. Και μην πεισμώνεις. Ξέρω, είναι άδικο εσύ απλόχερα να μοιράζεις όσα έχεις μέσα σου, κι εγώ να τα θάβω βαθιά. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνος. Έλα να με βοηθήσεις να στα δώσω. Το θέλω τόσο πολύ…

Ξέρω ότι δεν θα τα μάθεις ποτέ όλα αυτά, αλλά τουλάχιστον έμαθα εγώ. Με έμαθα. Πάλι είχες δίκιο. Κι ας μην είμαι καλός στα γραπτά. Και ξέρω ότι με έκανες να αγαπώ τις Δευτέρες… ξέρεις πόσο μεγάλο είναι αυτό; Καταλαβαίνεις; Και τελοσπάντων… αυτό που θέλω τόση ώρα να πω- και θα στο πω μια Δευτέρα- είναι ότι σε ερωτεύομαι … Θα στο πω, κι ας μην είμαι καλός στα λόγια…