Σα να μας έκατσε βαρύ το φθινοπωράκι; Τι λέτε;

Ξέρω σας έλειψα, η ζωή σας είναι λίγη χωρίς εμένα, αλλά η αλήθεια είναι πως ήρθε το τέλος του κόσμου πέντ-έξι φορές το τελευταίο εξάμηνο, οπότε τι να γράψω; Για την ζωή μου την μαύρη;

Επειδή , όμως μου λείψατε κι εσείς, όντως θα μιλήσω για την ζωή μου την μαύρη μιας και νιώθω πως με καταλαβαίνετε και μιας και δεν έχω βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ άνθρωπο να του μπήκε καλά η σεζόν. Έναν άνθρωπο να είπε «νταξ. Όλα κουλ δικιά μου».,

Αντίθετα, υπάρχει μια μεγάλη απελπισία και ένα γενικότερο αίσθημα ότι μάλλον δεν ήμασταν καθόλου ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ έτοιμοι για τον έρμο τον Σεπτέμβρη.

Θα σας πω ας πούμε μια ιστορία δική μου που είμαι τόσο συνηθισμένη να με χτυπά η δόλια μοίρα που έκανα ολόκληρη στήλη με μουσική υπόκρουση γι αυτό:

Προφανώς θα θυμάστε κάνα δύο Σάββατα πριν που έσκασαν κάτι ξαφνικές μπόρες να μας υπενθυμίσουν πως το καλοκαίρι μας εγκατέλειψε για τα καλά. Ήμουν σπίτι μου, λοιπόν και ετοιμαζόμουν γιατί είχα μια πολύ σημαντική (υπαίθρια!) εκδήλωση να παρευρεθώ. Εκεί που πιάνω την μάσκαρα, αρχίζει ξαφνικά να πλημμυρίζει το μπάνιο απ’ το σιφόνι και κατά συνέπεια όλο το σπίτι με κατάμαυρα νερά. Βούλωσε η αποχέτευση την κατάλληλη στιγμή, η εκδήλωση πήγε για τ’ ανάθεμα και έμεινα εγώ και το πληγωμένο μου εγώ να μαζεύουμε νερά όλο το σουκου. Ευτυχώς, δεν ήμουν μόνη άλλα ένιωσα σαν τα ανθρωπάκια στα καρτούν που κυκλοφορούν με ένα σύννεφο που βρέχει συνεχώς πάνω απ’ το κεφάλι τους.

Γιατί, βλέπετε, τα κακά δεν έρχονται ποτέ ένα ένα. Έρχονται όλα μαζί σαν θεία σκευωρία που σου λέει «δε θα είσαι ποτέ καλά. Η ζωή σου θα είναι έτσι από δω και πέρα. Δεν υπάρχει διέξοδος».

Θα ήθελα πολύ να σας κάνω να περάσετε καλά με το χιουμοράκι μου αλλά υπάρχουν κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες (κατεστραμμένη οικονομία, περιβαλλοντική κρίση, άνοδος του νεοφασισμού, εγκλεισμός για πάντα, θα πεθάνουμε όλοι) μου με δυσκολεύουν ιδιαιτέρως. Θα ‘θελα να αποτελέσω αχτίδα φωτός στην μαυρίλα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω καν για μένα.

Μια είναι η λύση: τέχνη και (δια)φυγή. Δείτε θεάματα να ανοίξει το μάτι σας, μην αφήσετε την μαύρη τρύπα να σας καταπιεί. Στο κάτω κάτω, ο τιτανικός βούλιαζε ήδη. Τα βιολιά δεν άλλαξαν το αποτέλεσμα, αλλά την εμπειρία. Κι αν  ο κόσμος τελειώσει καλύτερα να παίζει από πίσω πανκ.

Σας βάζω τσομπάνα ρειβ σήμερα για τους σκληρούς. Μπορεί να μην καταφέρετε να το ακούσετε, οπότε σας δίνω και μια ραπ εναλλακτική με στίχους που καίνε στομάχια
//www.youtube.com/watch?v=cnt9QZ2HPaQ