Ο Σωτήρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με ένα σακίδιο στην πλάτη. Νομίζω ότι από την πρώτη Δημοτικού και έπειτα το βγάζω μόνο όταν κοιμάμαι. Αυτό το συνειδητοποιώ τώρα που το γράφω και είναι, μάλλον, ένα σημάδι της υπερενεργητικότητάς μου. Κάποια στιγμή διάβασα τυχαία τον όρο workaholic και τότε κατάλαβα πολύ καλά τι είμαι. Παθιάζομαι υπερβολικά με ό,τι καταπιάνομαι και, σε συνδιασμό με την τελειομανία μου, καταλήγω να μην σταματάω ποτέ να δουλεύω ή να σκέφτομαι όσα ετοιμάζω. Αλλά όπως έχει πει και ο μεγάλος Steven Tyler (τραγουδιστής των Aerosmith): Anything worth doing is worth over–doing!

Έτσι, από υπερκινητικό μαθητούδι στο Αίγιο, βρέθηκα το 2010 υπερδραστήριος φοιτητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. όπου σπούδασα αυτό που έλεγα ότι θέλω να γίνω από τεσσάρων χρονών: δάσκαλος. Που να ‘ξερα… Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου έμπλεξα με τις φοιτητικές θεατρικές ομάδες του πανεπιστημίου και κατάλαβα ότι το θέατρο είναι ο τρόπος ζωής που μου ταιριάζει. Έδωσα κατατακτήριες και πέρασα το 2015 στο αγαπημένο μου Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών. Από τότε στο σακίδιό μου κουβαλάω τα ίδια πράγματα, που απλά τα ανανεώνω κατά διαστήματα. Ποτέ δεν φτιάχνω το σακίδιο μου, απλά εκεί βρίσκονται πάντα:

Κείμενα: θεατρικά ή γενικότερα λογοτεχνικά, ανάλογα με το τι δουλεύω την εκάστοτε περίοδο. Ομολογώ ότι κάνω μια πολύ εκτενή αναγνωστική έρευνα στην αρχή κάθε δουλειάς και στην πορεία τα κείμενα δεν μου χρειάζονται σχεδόν ποτέ. Απλά τα κουβαλάω πάντα μαζί μου γιατί νιώθω ασφάλεια. Άβυσσος η ψυχή του θεατρίνου…

Εισιτήρια: από παραστάσεις, συναυλίες, σινεμά, μουσεία… Κάνω συλλογή όλων των «καλλιτεχνικών» εισιτηρίων∙ με ηρεμεί αφάνταστα να τα χαζεύω σε στιγμές και να ταξιδεύω στις αναμνήσεις όλων εκείνων των εμπειριών. Έτσι, συνωστίζονται στο σακίδιό μου μέχρι να κοντεύει να σκάσει. Ε τότε τα βάζω σε φακέλους, ώστε να πάρουν την θέση τους τα επόμενα.

Μp3 player και ακουστικά: η σχέση μου με τη μουσική είναι ιδαίτερη. Δεν θυμάμαι αν το έχω ακούσει κάπου, αλλά πάντα σκέφτομαι «μέρα χωρίς μουσική, χαμένη μέρα». Νομίζω ότι από τα δώδεκά μου, όταν ανέπτυξα προσωπικό μουσικό γούστο και η αδερφούλα μου μού πήρε το πρώτο μου disc-player (αν δεν ήταν τόσο δυσεύρετα πλέον, ακόμα τέτοιο θα έιχα), δεν έχει περάσει μέρα που να μην αφιερώσω έστω λίγο χρόνο να ακούσω μουσική. Αν και οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν που δεν χρησιμοποιώ το κινητό μου για μουσική, εγώ κουβαλάω το mp3 μου «με τιμή και με σέβας»!

Δύση ηλίου στο χωριό μου. Το ένδοξο Πετροβούνι! Δεν υπάρχει καν στον χάρτη, αλλά ευτυχώς εγώ ξέρω που βρίσκεται. Ο τόπος που η ψυχή μου γαληνεύει απόλυτα. Ακούς μόνο αέρα και τζιτζίκια. Κοιτάζω αυτή την εικόνα και εισπράττω λίγη από την ομορφιά της. Ευτυχία!

Πρωί: πάντα κάτι έντονο και ξεσηκωτικό για να ξυπνήσω. Ας πούμε το “Deceiver Deceiver” των Arch Enemy (λατρεμένη μου μπάντα) με τσιτώνει πολύ καλά με τον punk ρυθμό του τις τελευταίες μέρες.

Μεσημέρι: κάτι ήρεμο και ταξιδιάρικο να με συνοδεύει στο διάβασμα και να με κάνει να φαντάζομαι. “Phantasmagoria in two” του Tim Buckley∙ γλυκόπικρο, για τους περασμένους έρωτες και για ένα ψηλό μελαχρινάκι.

Βράδυ: Κάτι σκοτεινό και σέξυ: “When you don’t see me” από Sisters of Mercy, ένα μεθυστικό goth rock διαμαντάκι. I don’t exist when you don’t see me…

Κοιμάμαι πολύ αργά τη νύχτα. Τους Sisters διαδέχονται οι W.A.S.P. με το πιο ερωτικό κομμάτι του κόσμου όλου: “Sleeping (in the fire)” (σιγά μην διάλεγα μόνο τρία τραγούδια). Πριν αποκοιμηθώ μου αρέσει να χαζεύω φωτογραφίες στο κινητό μου:

Πάντα κοιτάζω φωτογραφίες από πρόβες. Σκέφτομαι τί αλλαγές μπορούν να γίνουν, πώς να οργανώσω την επόμενη πρόβα. Αυτή την κοιτάζω συνέχεια και δεν θα έκανα καμία αλλαγή. Μια φωτογραφία της ομάδας μας Male di Luna μετά το πρώτο ολοκληρωμένο πέρασμα της παράστασής μας Η Μητέρα του Σκύλου, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι. Κοιτάζω τις φάτσες μας, κουρασμένες αλλά λαμπερές, γεμάτες χαρά και τρέλα. Ευγνωμονώ το σύμπαν που έτυχε και γνώρισα αυτά τα πλάσματα και καταφέρνουμε να φτιάχνουμε μαζί παραστάσεις αλλά, κυρίως, να μοιραζόμαστε τις ζωές μας.

Αφήνω το κινητό και κλείνω τα μάτια μου. Χώνομαι κάτω από το πάπλωμα. Είναι Χειμώνας σκέφτομαι. Λέω:

Φέτος θα γίνουμε επίσημα ομάδα και θα παρουσιάσουμε παραστάσεις μας σε θέατρο. Αν και μόλις ξεκινήσαμε, ο πρώτος στόχος φαίνεται να επιτυγχάνεται! Σιγά σιγά σκέφτομαι τη συνέχεια…

Τα Χριστούγεννα θα βρω χρόνο να δω τις αγαπημένες μου «εορταστικές» ταινίες (Edward Scissorhands, The Nightmare before Christmass, και τόσες άλλες) και να ακούσω τις αγαπημένες μου μουσικές (Η αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάτζαροι – Αδελφοί Κατσιμίχα, Imaginaerum – Nightwish) πίνοντας λίτρα ζεστής σοκολάτας. Κάθε χρόνο έτσι σχεδιάζω, αλλά ποτέ δεν προλαβαίνω λόγω φόρτου εργασίας. Ελπίζω φέτος να τα καταφέρω.

Να σταματήσω να λέω κακίες για άλλα άτομα και να προσπαθώ να φέρομαι καλύτερα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Είμαι νευρικός και αγχώδης και την πληρώνουν πάντα οι κοντινοί μου άνθρωποι. 2022 θα είμαι καλύτερο παιδί!

Πάντα μου αρέσει να φωτογραφίζω στιχάκια ή μικρά κείμενα που συναντάω τυχαία σε βιβλία, σε χαρτάκια, σε τοίχους, οπουδήποτε. Το κινητό μου είναι γεμάτο από τέτοιες φωτογραφίες, στις οποίες ανατρέχω συχνά και γεμίζω έμπνευση. Η παραπάνω είναι από ένα βιβλίο του αγαπημένου μου Ιάπωνα λογοτέχνη Ryūnosuke Akutagawa.

• Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης σκηνοθετεί τη “Μητέρα του σκύλου” του Παύλου Μάτεσι, στο θέατρο Τ, στη Θεσσαλονίκη.  Επί σκηνής: Χριστίνα Δαγκάκη, Πάνος Κεφαλούρος, Γιάννης Μονοκρούσος, Ανδρομάχη Μπάρδη, Δέσπω Πύρτσιου. Έως τις 2 Ιανουαρίου 2022, κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00 (εκτός από την Παραμονή των Χριστουγέννων και την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς).