Μου θέτει λοιπόν τον προβληματισμό ως εξής: «Ρε Γιώργο, η κατάσταση εδώ δεν είναι ωραία, όλα είναι χάλια, υπάρχει μια διαρκής υστερία για όλα και μια μαυρίλα, μια βία στα πάντα. Δεν βλέπω κανέναν γύρω μου να είναι σε καλή φάση και να κάνει όνειρα ή έστω σχέδια για το μέλλον. Είμαστε ένα έθνος σε κατάθλιψη , δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Θέλω να πάω σε ένα μέρος που να υπάρχει ποιότητα ζωής, κοινή λογική και σπίθα».
Τι να του πω τώρα εγώ; Πώς έχει άδικο; «Δίκιο έχεις», του λέω «αλλά εγώ λέω να κάτσεις να το παλέψεις εδώ. Αν φύγουμε όλοι στο τέλος θα παραδώσουμε τη χώρα στους φασίστες και στα λαμόγια να την κάνουν σαν τα μούτρα τους. Εξάλλου…» κι εδώ αρχίζει το δύσκολο κομμάτι… προσπαθώ να βρω επιχειρήματα που θα τον πείσουν για την αξία του να μένεις στην Ελλάδα…
Το πρώτο κύμα σκέψης εξαντλείται στο πόσο όμορφη χώρα, φύση, νησιά κλπ έχουμε (παρεμπιπτόντως είδες τι έκανα εκεί ε; κύμα – νησιά… καλοκαιρινός τύπος γαρ). Και είναι γεγονός ότι δυο βδομάδες το καλοκαίρι σε ένα νησί σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα.
Μετά όμως; Τι να του πω; Αφού όντως τελευταία όλα γύρω μου λένε «Φύγε!». Όσο πάει και πιο συντηρητικά όλα. Κάθε μέρα γίνεται και κάτι άλλο που σε κάνει να λες «πόσο πιο κάτω πια;» Την κοινή λογική και την ικανότητα διαλόγου, δεν το συζητώ, τα έχουμε χάσει προ πολλού. Κάπου κολλάει το όλο ζήτημα ας το παραδεχτούμε, δεν είναι πολύ ωραίο πια να ζεις στην Ελλάδα (ή έστω στην Αθήνα) σήμερα. Ίσως δεν είναι καθόλου ωραίο. Βασικά είναι μάλλον σαν αυτό που λέει ο Ewan McGregor στο Trainspotting “It’s shit being a Scottish” φωνάζοντας μπροστά στο κατά τα άλλα υπέροχο τοπίο των Highlands.