Η πρώτη σκηνή δείχνει τον πατέρα της οικογένειας με το πολυτελές αυτοκίνητό του, να παρκάρει μαεστρικά στην οικεία του. Τίποτα δεν προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν. Φεύγει για ένα συνέδριο στον Καναδά. H oικογένεια μένει με κεφαλή τη MHTEΡΑ και πιστές στο πλευρό της, τις δύο υπηρέτριες-οικιακές βοηθούς. Δύο ηρωίδες, ειδικά η Κλέο, που ανατρέφουν τα τέκνα και παράλληλα προσπαθούν να ζήσουν και να έχουν προσωπική ζωή. Κάθε στιγμή, στην πρώτη γραμμή, αγνές, δίχως κακία και πονηρή σκέψη.
Μεταφερόμαστε στο μακρινό 1970, αμέσως μετά το Μουντιάλ, στις αρχές εκείνης της δεκαετίας, σε μία περίοδο πολιτικών αναταραχών για την Κεντρική Αμερική. 140 λεπτά δράσης, με την κορύφωση να έρχεται στην τελευταία της ώρα. Σε ταράζει, σε σοκάρει, σε συγκινεί, ίσως σε μπερδεύει. Καθ΄όλη της τη διάρκεια σε ασπρόμαυρο φόντο, που όμως δεν κουράζει. Ένας φόρος τιμής στη μεσαία και την αδύναμη τάξη, τους αληθινούς μαχητές της ζωής, που δεν τρομάζουν και πασχίζουν για το τώρα και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, κοιτώντας τον ουρανό.
Χρυσός Λέοντας στη Βενετία, γιατί φώναξε στην ψυχή του θεατή, πως ο κυνισμός σκοτώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Η επικοινωνία κι η συλλογικότητα είναι οι απαντήσεις στην μοναξιά, την κατάθλιψη και τις άλλες ψυχολογικές νόσους της εποχής. Κι αυτά δε διδάσκονται, ούτε σε σχολεία, ούτε σε πανεπιστήμια. Είναι μαθήματα ζωής, που τα βιώνεις και προχωράς έχοντας τα πυξίδα σου. Είναι το τελευταίο αποκούμπι μίας ανθρωπότητας, που τεχνολογικά ακμάζει, αλλά φοβάται να αφεθεί, μην πληγωθεί.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε τον εξαιρετικό ήχο. Για χάρη του αναβαθμίστηκε άλλωστε ολόκληρο το σύστημα στο Ολύμπιον. Φυσούσε κι έλεγες τώρα θα πάρει κι εμάς ο άνεμος. Επίσης η φωτογραφία και το προσεγμένο μοντάζ. Όπως και στο σενάριο, ο Μεξικανός έχει δείξει το απαιτούμενο βάρος, ώστε να παρουσιάσει ένα καθ΄όλα ισορροπημένο αρμονικά αποτέλεσμα και τα καταφέρνει.