at a glance
Top

Εδώ δεν είναι σινεμά;

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού

Ταλαιπώρια μετά μουσικής

Έβλεπα μια ταινία με μια οικογένεια χτες που ετοιμαζόταν να βγει για μια βόλτα. Σκέφτηκα «πως θα βγουν; Αφού έχει καραντίνα.»

Μετά κατάλαβα. Ότι έχω πρόβλημα.
Ο γνωστός ράπερ Λεξ λέει σ’ ένα τραγούδι “Σέρνω το κουφάρι μου μες στις μεγαλουπόλεις. Εδώ οι ανθρώποι περπατάνε σκυφτοί. Τέντα-τέντα, μην τους πιάσει η βροχή” και τραγουδάει για τις χαμένες βδομάδες. Καλά, για άλλες καταστάσεις μιλάει ο Λεξ αλλά μπορείτε να ταυτιστείτε ελεύθερα.

«Εδώ δεν είναι σινεμά», παιδιά. Η πόλη, πλέον, μοιάζει με πλατό και περιμένει ανυπόμονη τους ηθοποιούς να στηθούν στις γωνιές τις αλλά στο σινεμά, στο φινάλε της ταινίας, πας στην κανονική σου ζωή κι εσύ και οι ηθοποιοί και τελειώνει το πράγμα. Τι γίνεται, όμως, όταν έχεις κολλήσει στο Zombieland και παίζει στη λούπα πρωί-μεσημέρι-βράδυ;

Θα σας πω εγώ τι γίνεται: Κουραστικό!

Την προηγούμενη φορά σας είπα πως ήρθε η ώρα της περισυλλογής (Ορίστε αν δεν το διάβασες //rejected.veplus.gr/tou-spitiou-oi-toixoi.)  Τώρα, ήρθε η ώρα της πράξης! Θα σας κάνω ένα Challenge. Θέλω να οργανώσετε και να φτιάξετε την ζωή σας σαν να ήταν πάντα έτσι και σαν να επρόκειτο να παραμείνει ως έχει. Ναι ξέρω καλά μου ταλαιπωρόπουλα ότι δε θέλετε καν να το σκέφτεστε αλλά πρέπει να παραμείνουμε ψυχικά υγιείς. Δεν γίνεται αλλιώς! Κάποιοι ήδη έχουν αρχίσει γυμναστικές και δίαιτες. Εγώ άρχισα την ΕΠΙΚΗ ΣΕΙΡΑΡΑ “Freud” στο νετφλιξ (ότι καλύτερο έχετε δει ποτέ).

Είπαμε να σκεφτούμε και να μιλήσουμε με τον εαυτό μας. Όχι να αρχίσει να μας απαντάει κι όλας!

Μερικοί θα πιστεύουν πως υπερβάλλουμε αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολη η στέρηση της αμεσότητας που έχουμε αναπτύξει ο ένας με τον άλλον. Μέχρι και η από κάτω ήρθε να μου κάνει παρατήρηση με μάσκα και σε απόσταση δύο μέτρων. Ούτε να βριστούμε με την ησυχία μας δε μας αφήνουν!

Στην Σουηδία λέει η κυβέρνηση επέβαλλε ελάχιστα περιοριστικά μέτρα γιατί υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη από μεριάς των πολιτών. Με άλλα λόγια, εδώ θα γινόταν Αρμαγεδδών σε αντίστοιχη περίπτωση.
Κι έπειτα σκέφτομαι τι τυχερές που είναι οι νέες μάνες που έχουν χρόνο με το παιδί τους και δεν τους έχει κατσικωθεί όλο το σόι. Τι τυχερά που είναι τα μωρά και τα κατοικίδια που περνούν χρόνο με τους γονείς τους. Και τι άτυχα είναι τα ζευγάρια που κατάλαβαν ότι ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους απέχει πολύ με αυτό που έχουν στο κεφάλι τους.

Εγώ θέλω καραντίνα μπάντιζ για κρασιά και φιλοσοφία (οι ενδιαφερόμενοι να αποστείλουν βιογραφικό με τις αγαπημένες τους θεματικές προς συζήτηση στο σαιτ) και να γίνει κάτι να μεταφερθώ Χαλκιδική σε μπιτς πάρτι τον Αύγουστο με ένα μοχίτο στο ένα χέρι και τον Λεονάρτο Ντι Κάπριο (όπως ήταν πριν από 20 χρόνια) στο άλλο.

Μέχρι τότε θα στέλνω στο 13033, ένα και θα χαλβαδιάζω με τα παιδιά στο μίνι μάρκετ. Θα στέλνω έξι και θα βγαίνω βόλτες σαν πιστός ρεπόρτερ για να σας μεταδώσω τα γεγονότα έγκυρα, έμπιστα και συνειδητοποιημένα και θα στέλνω τέσσερα για να πηγαίνω να επισκέπτομαι τους χρόνια νοητικά ανάπηρους και ψυχικά ασταθείς, φίλους μου.

Δεν ξέρω τι νόημα βγάλατε από αυτήν την ταλαιπώρια γιατί τα πράγματα στο μυαλό μου είναι λιγάκι σαν γάλα που ξεχείλισε στο βράσιμο, αλλά ελπίζω τουλάχιστον να περνάτε τόσο καλά όσο κι εγώ.

Και θα σας αφήσω με Λεξ στο ρεφρέν, ευχές και συγγνώμες:

“Πριν κοιμηθούμε όλοι ευχόμαστε υγεία
Όχι άλλους φίλους μες στα νοσοκομεία
Παράσιτα για την κοινωνία
Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία
Εδώ δεν ‘ναι cinema
Πού ξες εσύ απ’ αυτά;

Κυκλοφορούμε μόνο με αστικά

Ασθενοφόρα και περιπολικά”