Αλλά πάμε να δούμε τι σημαίνει να είσαι 30κάτι το 2022. Έζησες, από τότε που άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τα βασικά, περίπου με χρονολογική σειρά: ψευδοανάπτυξη ορθόδοξης ΠΑΣΟΚάρας, ψευδοαθλητισμό Ολυμπιακών Αγώνων, ψευδοεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις – βυθίσεις στα μπαζωμένα βρωμόνερα του νεοπλουτισμού και της αριστείας, καμένα στρέμματα για χάριν τσιμεντένιου κεφαλαίου, αρχή οικονομικής κρίσης, άνοδο Χρυσής Αυγής (και πτώση, να’ χαμε να λέγαμε, 8 χρόνια μετά), άνοδο νεοφασισμού ως αναπόφευκτο σύμπτωμα και ταυτόχρονα ως ταχέως εξαπλούμενο υποκείμενο νόσημα στον ήδη (εξ)ασθενή(μενο) πληθυσμό, ΜΑΤ στη γειτονιά, ΜΑΤ στο σχολείο, ΜΑΤ στο πανεπιστήμιο, ΜΑΤ στο σπίτι μας, στο κεφάλι μας, στον κ**ο μας οσονούπω, αποκαλύψεις βιαστών, κακοποιητών και παρενοχλητών της διπλανής πόρτας, του δίπλα γραφείου, του δίπλα καμαρινίου ή και του δίπλα μαξιλαριού, 2ετές φεστιβάλ COVID (και πού’σαι ακόμα) κι έναν (ακόμη) πόλεμο μπόνους, αυτή τη φορά στα «πολιτισμένα» ευρωπαϊκά χωράφια. Και Αλέξης, Παύλος, Σαχζάτ, Ζακ/Ζάκι, Ελένη, Βασίλης, κι ανώνυμος/η/ο σε Έβρο και Αιγαίο. Και πάλι ξεχνάω πολλά, είμαι σίγουρος. Αλλά μέχρις εδώ με τη λίστα αυτή. Πιστεύω αρκούν κι αυτά ως τεκμήρια. Μια ιδέα για το πώς χάνεται ο έλεγχος, η επαφή με το έδαφος. Μια γεύση από την ανάγκη να σε γραπώσει κάτι απ’ τον αυχένα. Μια αίσθηση του τι σημαίνει να ψάχνεις την απάντηση στο: «και τώρα πώς πάμε παρακάτω;»

Slipknot – Duality: “I push my fingers into my eyes, it’s the only thing that slowly stops the ache”

Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα λοιπόν. Από το Ντεπώ στην Κυψέλη. Κι από ‘κει Εθνικό (μα τι κωλοφαρδία με το που ήρθα, Τάκη ευχαριστώ) και τώρα στο Διάσημο Μικρούλι Τσίρκο. Ναι ρε, είναι τόσο αξιολάτρευτοι όσο και το όνομά τους. Από την Ομόνοια στον Πειραιά. Από τη Χαρά-Μάτα, το Θανάση, το Δημήτρη, τον Κωστή, την Ελένα, τον Παναγιώτη, τη Βικτώρια, στον Κωνσταντίνο, την Ελένη, το Γιάννη, τη Μυρτώ, την Ηρώ, το Σταύρο, τον Ίλια, τη Βίβιαν, το Λευτέρη, το Βασίλη. Ένα ρυθμικό χοροπηδηχτό από όνομα σε όνομα, από παρέα σε παρέα, από τόπο σε τόπο, από ερέθισμα σε απόκριση σε συναίσθημα σε απόκριση και πάλι πίσω.

Είναι μια απρόσμενη ανακούφιση και γαλήνη, αυτή η εμπιστοσύνη. Αυτό το ποσοστό του βάρους μου πάνω στο άλλο σώμα. Κι αυτό που δέχομαι, αντιστοίχως, στο δικό μου. Ο ήχος του άλλου στο αυτί και στο στομάχι μου. Η γεωμετρία του χώρου πλασμένη με κίνηση και λόγο. Και ξαφνικά τα πόδια μου εφάπτονται ξανά στο πάτωμα. Περπατούν για τον άλλο, προς τον άλλο, εξ αιτίας του άλλου.

Tool – Parabola: “This body, this body holding me, be my reminder here that I am not alone”

Στο δρόμο για να συναντήσω τα παιδιά, το Διάσημο Μικρούλι Τσίρκο ντε, 2 πράγματα βαράνε στο Spotify: Fight Club στον Sport FM (εκπομπάρα) και μια λίστα με τίτλο «Μέταλ Γοδς». Είτε ακούω Τσαούση – Βαϊμάκη, είτε Iommi και Schuldiner, το βήμα με πάει μόνο του προς το θέατρο. Δεν επιλέγω το βήμα. Έχω ήδη επιλέξει. Ανακτώ τον έλεγχο σταματώντας να τον απαιτώ, χάνοντάς τον ξανά και ξανά.

Black Sabbath – Planet Caravan: “We sail through endless skies, stars shine like eyes…”

Και κάπως έτσι, κόντρα στα όνειρά μου περί αστροναυτικής καριέρας όταν ήμουν 8, κοιμάμαι και ξυπνώ στο σώμα μου κι έπειτα ανασηκώνομαι και πατώ επιτέλους στο ζεστό έδαφος, τον αιώνιο παρτενέρ μου. Θα σηκώνει το βάρος μου για πάντα, μα πού και πού θα το σπρώχνω κι εγώ, όταν περνώ απ’ την άμυνα στην επίθεση, με τακτικές transition όπως του Γιούργκεν Κλοπ στη σταθερότερη και ακλονητότερη (λεξιπλασία για απόλυση) αγάπη της ζωής μου, τη Λίβερπουλ. Στις 23 Μαΐου γίνομαι 34, όσo και η μάνα μου όταν με γέννησε. Κι εκείνο το βράδυ θα το περάσω με εμπιστοσύνη και μουσική, αμφότερες θεραπευτικές, πλάι σε σώματα που στηρίζουν το ένα το άλλο. Ίσως αποχωριστούμε το έδαφος, ίσως πετάξουμε. Ίσως πάλι να πέσουμε. Στην τελική, έτσι κώλος (μ’αρέσει που πριν έβαλα αστεράκια) και βρακί που γίναμε, αν πέσουμε, σαν ντόμινο θα πέσουμε, γεννώντας εικόνα και ήχο πτώσης. Και, διάολε, όπως και να’ ναι, όμορφα θα’ ναι το δίχως άλλο.

Metallica – Wherever I May Roam – “But I’ll take my time anywhere, free to speak my mind anywhere, and I’ll redefine anywhere…Anywhere I roam, where I lay my head is home”

Δεν ξέρω πώς να κλείσω τις σημειώσεις αυτές, ήδη νιώθω ότι φλυάρησα υπέρ του δέοντος και καταχράστηκα σημαντικό διαδικτυακό χώρο και χρόνο.

Άκου μέταλ. Κι αν δεν σου αρέσει, άκου μέταλ. Κι αν δεν σου αρέσει, άκου μέταλ. Μέχρι να σου αρέσει. Κι όταν δεν σου αρέσει, σταμάτα να ακούς. Θα έρθει η στιγμή που ο αυχένας σου θα χρειαστεί αυτήν την πρώτη-πέμπτη ξανά.

Γκαααν, γκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκα γκααν,

γκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκα γκαααααν,

γκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκαγκα γκααν…

Αυτό είναι παρτιτούρα για  κιθάρα από το Hell Patrol των Judas Priest.

Έρχονται το καλοκαίρι. Είναι μεγάλοι. Γέρασαν ρε παιδί μου. Πώς το λένε. Το πι τους λείπει.

Παρόλα αυτά, πάμε;

Να μας κλείσω;

Εντάξει.

Έτσι θα κλείσω.

Νομίζω είναι οκ.

Φτου, χρειάζομαι υστερόγραφα.

υ.γ.1: Το κείμενό μου περιέχει άμεσες αναφορές στη γραφή του φίλου πια Κωνσταντίνου Μάρκελλου και τη «Χορευτική» του «Πανούκλα». Ελάτε να μας δείτε στον Πειραιά. Πόσο συχνά πάτε σε παραστάσεις που παίζουν τα τελευταία 500 χρόνια; Bonus λόγος: Η ομάδα λέγεται ΔΙΑΣΗΜΟ. ΜΙΚΡΟΥΛΙ. ΤΣΙΡΚΟ. It’s so fluffy I’m gonna diiiiiiiiiieeeeee!!!

υ.γ.2: Μου λείπουν πολύ οι Eli & the Portraits. Το κυνήγι χρόνου, χώρου και επιβίωσης σε αυτή την αδίστακτη για αποθέματα σωματικής ενέργειας πόλη μάς έχει θέσει σε προσωρινό διάλειμμα. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη δουλεύει και εκεί. Η μέταλ πάλλεται και εκεί. Κι ας παίζουμε alt country ή ό,τι σκατά είναι αυτό που παίζουμε τέλος πάντων, να πα να γαμηθεί, δεν έχω ιδέα, δεν έχει και σημασία. Η στιγμή θα μιλήσει και θα επιλέξει για εμάς. Και θα σμίξουμε ξανά. We are one with the Force and the Force is with us.

υ.γ.3: Πάω να βάλω τον νέρντουλα για ύπνο. Ευχαριστώ, Γιώργο, που με άφησες να βρίσω λιγάκι, το’ χα ανάγκη.

• Ο Χρήστος Παπαδόπουλος συμμετέχει στη “Χορευτική Πανούκλα” του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά- Σκηνή Ωμέγα, έως 30 Μάη, κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στις 21.00 και κάθε Σάββατο στις 18.00.