κείμενο | χρήστος παπαδόπουλος */* φωτογραφίες | βαγγέλης μακρυγιάννης + στέλλα τουμπέλη + σωτήρης μελανός + alex kat */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
αστέρι αληθινό...
Είναι μια απρόσμενη ευχαρίστηση, όταν περνώ τη μέταλ φάση μου. Και δεν είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά. Αλλά όταν συμβαίνει, σπρώχνει ελαφρά ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη, το οποίο σε αντίθεση με τις καθημερινές χαρές, δεν αποτελεί διακριτή στιγμή, μα έχει διάρκεια και κατεύθυνση. Επιστρέφω στα μαλλιά και στην ακμή του 2003, όταν και πρωτοέπιασα ηλεκτρική κιθάρα στην Κομοτηνή. Πρώτος δάσκαλος ο Σπύρος, μια χέβι μουτράρα με χέρια που θύμιζαν τις κινήσεις του Μέσι με τη μπάλα στο γήπεδο. Στο ωδείο του Μενέλαου Συκάκη εμφανιζόμουν κάθε Παρασκευή απόγευμα για μάθημα, με ακόρεστη δίψα για σκασμένα από τις χορδές δάχτυλα. Sabbath, Maiden, Priest, Metallica, Blind Guardian, Slipknot, Tool, Rotting Christ, Nevermore, Death, το ένα ριφ διαδεχόταν το άλλο, με τα σόλο δεν τα πήγαινα πολύ καλά, αλλά τον ρυθμό τον είχα. Η παλάμη μου γράπωνε το μπράτσο της κιθάρας και ταυτόχρονα εμένα απ’ τον αυχένα λες και ήμουν μικρό γατί που δεν ήξερε καλά-καλά να περπατάει. Και κάθε φορά που κούμπωνα το βύσμα στον ενισχυτή, ψήλωνα λίγο.
Judas Priest – Painkiller: “Faster than a bullet, terrifying scream, enraged and full of anger, he is half man and half machine”
Είναι μια απρόσμενη απόλαυση, αυτό το σκάσιμο των power chords (πρώτη – πέμπτη) στο θώρακα. Είναι αδημονία για ανάκτηση του ελέγχου. Κάθε βήμα και παραπάτημα, κάθε μέρα και σκοτείνιασμα σε τούτη την αληθινή ζωή, σε τούτη την γκαντέμω γενιά που έζησε την Άρτα και τα Γιάννενα από αναποδιές, ανατρέποντας το κλισέ για τα δύσκολα τα χρόνια τα παλιά, ανατρέποντας το αφήγημα ότι τα’ χουμε όλα στρωμένα. Λες και χρειάζεται να τις μετράμε κάθε φορά με τους «παλιούς». Όπως είπε και ο Βέγγος: «στης ζωής μου τη γαλέρα τράβηξα άγριο κουπί». Κι είμαι σίγουρος ότι για κάθε ένα από εμάς πάνω κάτω αυτό ισχύει. Αστερίσκος: όχι για όλα μας. Δεν «περνάμε όλοι τα ίδια» κι είναι καθησυχαστική η σκέψη αυτή, όσο μη συμπεριληπτική κι αν ακούγεται. Σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, ένα χι πλήθος είμαστε μαζί. Κι ένα ψι σε μια άλλη όχθη. Κι ας μείνει έτσι.
Death – Spirit Crusher: “Human at sight, monster at heart, don’t let it inside, it could tear you right apart”
Related posts:
η πρώτη μου αυτοσχέδια παράσταση
τα "όταν" της ομάδας
κράτα το τυχαίο
ο "Αίας" δεν αγάπησε τα όπλα...
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
η απελευθέρωση μυρίζει καρύδι