Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο ζωή και φασαρία, με ανθρώπους που μιλούν πάντα δυνατά, θυμώνουν επεισοδιακά και αγαπιούνται υπερβολικά. Για τα δεδομένα της οικογένειάς μου μάλλον, ήμουν πάντα η σοβαρή. Για τους φίλους, ήμουν και είμαι η ασόβαρη. Ασόβαρη; Υπάρχει αυτή η λέξη;

Από την έκτη δημοτικού, έλεγα «Εγώ θα γίνω ηθοποιός» και μέσα μου φοβόμουν πολύ που το ξεστόμιζα. Γιατί οι ηθοποιοί που μου άρεσαν, έκαναν κατά τύχη αυτή τη δουλειά και δεν το είχαν ποτέ στο μυαλό τους.

Σπούδασα σε μια σχολή σπουδαία. Στο Τμήμα Θεάτρου μας δίδαξαν, τι σημαίνει να βοηθάς χωρίς αντάλλαγμα, τι σημαίνει αλληλεγγύη στην πράξη. Σε μια σχολή με ηθοποιούς, σκηνοθέτες και σκηνογράφους, αν δεν βοηθήσει ο ένας τον άλλον, χαθήκαμε. Μαθαίνουμε στην πράξη, τι σημαίνει στήνω μια παράσταση, πριν καν μάθουμε να μιλάμε και να υπάρχουμε επί σκηνής.

Η ομάδα μας, Male di Luna, συστήθηκε τώρα ,αλλά στην πραγματικότητα έχει συσταθεί χρόνια πριν, μέσα στη Σχολή μας. Αρχικά, για τις ανάγκες του μαθήματος της σκηνοθεσίας. Έτσι, κόλλησε ο ένας με τον άλλον, εργαστήκαμε ο ένας για τον άλλον και ας είμαστε τόσο ετερόκλητοι μεταξύ μας. Αγαπηθήκαμε και γίναμε παρέα. Γελάμε, κλαίμε, τσακωνόμαστε και προσπαθούμε όλοι μας για κάτι κοινό.

Η Μητέρα του Σκύλου έπεσε τυχαία στα χέρια του Σωτήρη, όταν ήταν φαντάρος και σε μια περίοδο που εγώ και η Χριστίνα Δαγκάκη ψάχναμε έργο για να κάνουμε διπλωματική. Σε μια κλειδαμπαρωμένη βιβλιοθήκη στρατοπέδου το βρήκε. Το διαβάσαμε όλοι και το αγαπήσαμε απ’ την πρώτη στιγμή. Δεν γινόταν να μην το κάνουμε. Διαβάζεις αυτό το έργο και γελάς και κλαις και ξαναγελάς και ξανά κλαις.

Περιμέναμε κοντά ένα χρόνο για να ξεκινήσουμε. Αναβολή στην αναβολή. Ώσπου είπαμε τέλος× θα το κάνουμε και ότι θέλει ας γίνει. Κάναμε δυο μήνες πρόβες σε ένα υπόγειο χωρίς ρεύμα και νερό, με φακούς και αντισηπτικά. Ο Πάνος, η Χριστίνα, ο Σωτήρης, η Δέσπω, ο Γιάννης και εγώ. Τώρα που το βλέπω από απόσταση, καταλαβαίνω την ομορφιά του όλου εγχειρήματος και με συγκινεί βαθιά. Τότε δεν το αντιλαμβανόμουν. Έξι τρελοί έστελναν μήνυμα στο 13033, ότι πάνε σούπερ μάρκετ ή βόλτα τον σκύλο τους για να κάνουν πρόβα. Και μια καθηγήτρια επόπτρια, η Έφη Σταμούλη, δίπλα μας απ’ την πρώτη στιγμή, να μας στηρίζει σε όλα.

Στο θέατρο ο περιορισμός έχει άλλη αξία. Αυτός γεννά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Στην πράξη το κατάλαβα. Το πιο γλυκό και γοητευτικό πράγμα στους ανθρώπους είναι το πάθος για κάτι, για το οτιδήποτε. Το πάθος του κιθαρίστα, όταν παίζει το κομμάτι στην κιθάρα. Το πάθος του ξυλουργού όταν φτιάχνει την καρέκλα. Αυτό, μας κάνει λαμπερούς, γυαλίζουν ξαφνικά τα μάτια μας, αλλάζουμε όψη. Είναι έρωτας.

Πέντε μήνες μετά την παρουσίαση της διπλωματικής, Η Μητέρα του Σκύλου παίρνει και πάλι ζωή, στο Θέατρο Τ.

2021. Και είναι η πρώτη μας φορά στο επαγγελματικό θέατρο. Ως ομάδα. Και πάλι κάποιος θεός πατάει το κουμπί, όμως αυτή τη φορά για να ξεκινήσουμε. Για μια νέα αρχή…

• Η Ανδρομάχη Μπάρδη συμμετέχει στην παράσταση “Η μητέρα του σκύλου” (Male Di Luna Ομάδα Θεάτρου, Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης), που θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Τ,  στη Θεσσαλονίκη, από τις 3 Δεκεμβρίου 2021 έως τις 2 Ιανουαρίου 2022 (εκτός Παραμονής Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς). Κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00
  

.