at a glance
Top

Καλημέρα

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού

Ταλαιπώρια μετά μουσικής

Και τι ωραία που περνάμε οι άνθρωποι ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον! Και τι ωραία που προσποιούμαστε και κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι «ναι ξέρω τα πέρασα κι εγώ». Και τι ώρα που ένα πρωί βρισκόμαστε να κλαίμε και να αναρωτιόμαστε που να πήγαν τελικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μας καταλάβαιναν και γιατί δεν νοιάζεται κανείς. Κι άλλες μέρες που ψάχνουμε απελπισμένα να κρατηθούμε από μια άγκυρα μια ιδέα, έναν άνθρωπο απλά για να συνεχίσουμε την μέρα, τον μήνα την ζωή κι ας ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως αυτή η άγκυρα είμαστε μονάχα και απόλυτα εμείς.

Δεν είναι εύκολο να σηκώνεις το κουφάρι σου κάθε μέρα και να το περιφέρεις εδώ και κει και να μένεις ενεργός και δραστήριος. Απορώ αλήθεια πως το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. «Ναι γυμνάζομαι, όχι δεν πίνω, ούτε ναρκωτικά, ούτε αλκοόλ, ναι πηγαίνω δουλειά, ναι διαβάζω, ναι μαγειρεύω, ναι είμαι ένας υπέροχα κουρδισμένος δραστήριος άνθρωπος. Δεν μιλάω άσχημα, δε θυμώνω, κάθομαι ήσυχος.»

Αχ, συγνώμη με πήρε ο ύπνος ενώ έγραφα τα παραπάνω, τόσο βαρετά που είναι. Καταλαβαίνετε. Τα περνάτε κι εσείς.

Η σημερινή ταλαιπώρια είναι αφιερωμένη σε όσους ξύπνησαν μια μέρα και κατάλαβαν πως δεν τους κάνει αυτό που ζουν. Που ήταν σα να κυκλοφορούσαν χρόνια με ένα νούμερο μικρότερο παπούτσια γιατί έτσι τους είπαν ή έτσι συνήθισαν. Και μια μέρα αποφάσισαν να δοκιμάσουν ένα νούμερο μεγαλύτερο και ένιωσαν ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω τους. Ένιωσαν πως περπατάν ελεύθεροι για πρώτη φορά. Εγώ, λοιπόν, είμαι μακριά απ’ την ελευθερία ακόμη αλλά τουλάχιστον κατάλαβα πως δεν μου κάνουν τα παπούτσια μου. Καταλαβαίνεις; Τα έχεις περάσει κι εσύ; Φαντάζομαι.

Αυτό που έχω να πω πάντως, τώρα που ακόμη οι φτέρνες μου πονάνε και τα δάχτυλα μου είναι πρησμένα και κόκκινα, είναι πως αν δεν σας κάνει αυτό που ζείτε, ξέρετε ότι το ξέρετε. Όλοι το ξέρετε βαθιά μέσα σας και μέχρι στιγμής δεν το πίστευα, αλλά υπάρχει μια βαθιά εσωτερική φωνή σε όλους που τσιρίζει το σωστό κάθε μέρα αλλά επιλέγουμε να μην την ακούσουμε. Όλοι ξέρουμε τι θέλουμε. Ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και εσύ που λες ότι πραγματικά δεν ξέρεις. Άσε την φωνούλα να στο πει πριν περάσουν τα χρόνια. Πριν γεράσεις, πριν χαθείς, πριν την θάψεις τόσο βαθιά που και να βγει θα έχει ξεχάσει και ίδια τι ήθελε να πει.

Κι επειδή ο κόσμος πεθαίνει πιο εμφανώς από ποτέ, θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι σ’ αυτό το προθανάτιο πάρτι. Τότε ίσως και να σώσουμε κάτι. Όταν σώσουμε τους εαυτούς μας πρώτους.