“Πριν λίγες μέρες, παρέλαβα και “επίσημα” το βραβείο-ο σταυρός του Δημήτρη Χορν. Ήταν πολύ οικογενειακά. Καταρχάς, χάρηκα πολύ που πήρα το σταυρό από το Φώτη Στρατηγό, γιατί είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζω και- μάλιστα- είχαμε παίξει μαζί και στη “Λούλου” στο παρελθόν και είχαμε περάσει πολύ ωραία, εκείνη την εποχή. Είχε έναν συμβολισμό όλη αυτή η τελετή παράδοσης- παραλαβής του σταυρού, αλλά φαντάσου, ήταν πολύ ζεστό το όλο κλίμα, στο “μικρό Παλλάς”. Ήταν παρούσα και η δασκάλα μου, Λυδία Κονιόρδου. Μια βαθιά οικογενειακή στιγμή, λοιπόν, από όλες τις πλευρές. Τα λεφτά του βραβείου, έγιναν το ταξίδι στην Αμερική, που πήγαμε το φθινόπωρο, με τον Μιχαήλ Ταμπακάκη, στα πλαίσια της προετοιμασίας μας για τη παράσταση. Όσο για το σταυρό, τον έχω κάπου ασφαλή”.

“Το “Brokeback Mountain” είναι μια παράσταση που- μέχρι να ανέβει- πολεμήθηκε και ευτυχώς, από τη πρεμιέρα και μετά, αγαπήθηκε από το κοινό που ήρθε. Τί κρατάω από αυτή τη παράσταση; Δύσκολη ερώτηση. Κρατάω πολλά. Κάθε δουλειά, κάπως με εξελίσσει, κάτι μου μαθαίνει πάντα, κάπου πάει παραπέρα τον εαυτό μου. Ίσως, εδώ, πέρα από ότι φτιάξαμε μια όμορφη ομάδα και αυτό πάντα μένει…ήταν μια τολμηρή παράσταση από όλους μας, με πολύ θάρρος και αν μένει κάτι είναι αυτό: “Να τολμάμε. Να μη φοβόμαστε”. Αν υπάρχει αγάπη, βρίσκεις και τη τόλμη”….

“Με ρωτάς, για το “Μια άλλη Θήβα”, γιατί είχα τόσο άγχος να παίξω το καλοκαίρι στα Χανιά….ήταν ένας “κύκλος”. Όλα, για μένα, έχουν έναν συμβολισμό. Στα Χανιά μεγάλωσα, εκεί μου δημιουργήθηκε η ανάγκη μου να φύγω, εκεί και επέστρεψα. Το άγχος μου, ήταν μάλλον, το να έρθω αντιμέτωπος με τον εαυτό μου: “τα κατάφερες ή δεν τα κατάφερες;” …Το καλοκαίρι που μας έρχεται, θα είμαι στη συμπαραγωγή Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με το Εθνικό Θέατρο, όπου ο Ούλριχ Ράσε σκηνοθετεί την “Αντιγόνη” του Σοφοκλή και θα είναι η πρώτη φετινή παράσταση στην Επίδαυρο. Έχω περάσει, πολλά βράδια στην Επίδαυρο, από τη πλευρά του θεατή και είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ ως ηθοποιός, από “την άλλη πλευρά”. Είναι challenge να βρεθείς από τη πλευρά του θεατή, στη πλευρά του θιάσου, στην Επίδαυρο. Όπως και σε κάθε παράσταση- όμως…..ναι, οκ, η Επίδαυρος έχει αυτό το μυσταγωγικό του χώρου, και νιώθω πως έχει “ένα μυστήριο” για το τι τελικά λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί. Αλλά, η ίδια διαδικασία, είναι πάντα. Κλίμακα αλλάζει. Δεν με τρομάζει το πομπώδες του χώρου. Ξέρεις, αυτά τα πράγματα σιγά σιγά, τα έχουμε καταπολεμήσει….Οι άνθρωποι είναι πιο σπουδαίοι από τις πέτρες”…

“Ο Δημήτρης Καραντζάς με πήρε τηλέφωνο για να βρεθούμε από κοντά και μου έκανε τη πρόταση, να είμαι του χρόνου, στη παράσταση που θα ανεβάσει το Δεκέμβριο, “Cleansed” της Sarah Kane, που θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Αμέσως, δέχτηκα. Είναι ένα σπουδαίο έργο, ένα βαθιά πολιτικό κείμενο που φέρνει στην επιφάνεια την ακριβή δυσλειτουργία όλου του κοινωνικού μας συστήματος. Τα έχει πει και ο Μισέλ Φουκώ….Με ενθουσιάζει ότι ανεβαίνει αυτό το έργο. Μου φαίνεται τρομερά επίκαιρο και ότι κρύβει μια έντονη πολλαπλή ευαισθησία…είναι αδιαχείριστα τρυφερό αυτό το κείμενο….Είναι τόσο ευαίσθητα όλα, “εκεί μέσα””.

“Μετά τη προβολή της ταινίας “Υπάρχω” του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ξανασυνάντησα τον Γιώργο Λιάνη. Το είχα κάνει και πριν το γύρισμα της ταινίας….Τί μου είπε; ‘Ντάξει…νιώθει πολύ περήφανος ο Λιάνης. Με βοήθησε πολύ, στη προετοιμασία της ταινίας- του το χρωστάω. Ο Γιώργος Λιάνης είναι τρομερή προσωπικότητα….τί να πω, εγώ, τώρα, για το Λιάνη;…..Αυτό το διάστημα είμαι σε εντατικά γυρίσματα για τη τηλεοπτική σειρά “Το Απαραίτητο Φως” και το χαίρομαι γιατί είναι μια σειρά- με προδιαγραφές μεγάλης οθόνης- που θα παιχτεί στη τηλεόραση, μα έχει γυριστεί με τόση φροντίδα, τόσο μεράκι, με τόσα λίγα εργαλεία, όπως έτσι συνηθίζεται στα κινηματογραφικά της χώρας μας. Νομίζω, θα είναι μια όμορφη δουλειά….Μη με ρωτάς, για την ανάγκη μου να εκφραστώ μέσω μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες…είναι πολλά που έχω βάλει στόχο για το σινεμά και θέλω να γίνουν. Απλά, στην Ελλάδα, το πρόβλημα με το κινηματογράφο είναι πάντα τα λεφτά…τα πρωτόκολλα και οι επιχορηγήσεις”….

“Οι Cosmonuts είναι η μπάντα μας και ξεκινήσαμε πριν 11 χρόνια. Ουάου…είμαστε έντεκα χρόνια μαζί. Στα Χανιά. Ήμουν φοιτητής του Πολυτεχνείου. Εκεί στα Χανιά, ήταν το στούντιο που κάναμε πρόβες. Και σταδιακά, εκπληρώνονται όλα τα όνειρα που είχαμε. Πλέον, είμαστε στην Αθήνα, συνεχίζοντας να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Τώρα ξεκίνησε και η πρώτη μίνι περιοδεία μας, στην Ελλάδα. Είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και εντελώς διαφορετικό να κάνεις περιοδεία με μια θεατρική παράσταση και άλλο, μια παρέα φίλων να εκφραζόμαστε και να το επικοινωνούμε. Αφού και μόνο στη ιδέα, ότι συμβαίνει, το χαίρομαι. Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε και πιο συχνά. Τί γουστάρω περισσότερο όταν ανεβαίνω στο stage για το live; Η επαφή, φίλε μου….το κοινό. Αυτό, δεν υπάρχει άλλο. Είναι τόσο επίκαιρη και επιβεβλημένη, αυτή η επαφή….και μεγάλη χαρά να βλέπω τα ταγκαρίσματα σε spotify και insta, με τραγούδια από το καινούργιο μας άλμπουμ. Προχθές, συγκινήθηκα….τέλειωσε η πρόβα με τη μπάντα και καθόμασταν όλοι μαζί μετά, και κάπως πέρασε από το μυαλό μου- πω, πω!- πέρασαν τα χρόνια και είμαστε παρέα και παίζουμε τραγούδια…με συγκινεί πολύ, αυτό”…

“Η Θεσσαλονίκη, για μένα, είναι πάντα ατέλειωτες ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όταν το Νοέμβρη ανέβηκα με παράσταση- όσο πρόλαβα, όπως και παλιότερα- λιώσιμο κανονικό στο Φεστιβάλ….Θεσσαλονίκη, για μένα, μεταξύ άλλων είναι κι ένα βράδυ του περασμένου καλοκαιριού στις Συκιές- συν τοις άλλοις- με το “Μια άλλη Θήβα”- που έβρεχε και οι θεατές την μνημονεύουν ακόμη….Για μένα, η Θεσσαλονίκη είναι και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που πραγματοποιείται μάλιστα, αυτή την εποχή….Θεσσαλονίκη, για μένα, είναι τα ξαδέρφια μου. Έχω αρκετά παιδιά- φίλους και συγγενείς στη Θεσσαλονίκη. Για μένα, αυτή η πόλη έχει πολύ περπάτημα δίπλα στη Παραλία…Θυμάμαι, ήμουν Θεσσαλονίκη, στα επεισόδια του 2013, που ήμουν στα φοιτητικά κινήματα…έχω πολλές έντονες αναμνήσεις. Πόλη με ζεστασιά και σαν αγκαλιά. Κάθε φορά που έρχομαι Θεσσαλονίκη- όπως σήμερα- κάτι με πιάνει…Κάτι, κάτι, πολύ όμορφο! Αφού δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μου αρέσει αυτό το συναίσθημα. Τη Θεσσαλονίκη, τη γουστάρω….Απόψε, θα έρθεις, στο λαιβάκι;”…