Θέατρο Αυλαία, κέντρο Θεσσαλονίκης,

“Η Αρχή του Αρχιμήδη” σε σκηνοθεσία Βασίλη  Μαυρογεωργίου,

με τον Μιχάλη Συριόπουλο, την Μαρία Φιλίνη, τον Άγγελο Μπούρα και τον Σεραφείμ Ράδη, σε 63 στιγμές.

Τα παιδιά πετάνε πέτρες. Τι τους είπαν άραγε; Τι να σκέφτονται; Είναι παιδιά. Είναι παιδιά, τέλος. Είναι αδύνατον να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αλλά πετάνε πέτρες στο κτίριο και είναι σαν… σαν να τις πετάνε σε εμένα.

Σίγουρα, αν κάποιος ήθελε να το αποδείξει. Σίγουρα θα υπάρχει ένας τρόπος να μάθει ότι το άλλαξα σήμερα. Ακόμα και την ώρα που το έκανα. Ό,τι κάνω ή ό,τι πω, μπορεί να χειροτερέψει την κατάσταση. Θα μπορούσε να την κάνει πιο περίπλοκη. Κι έβαλα τα κλάματα, Έκτορ…Φοβάμαι.

Κι όταν στο τέλος της εβδομάδας, τα πιάνω από το σβέρκο και πέφτουμε μαζί στο νερό. Ε; Τι; Αστείο είναι. Για να μη φοβούνται. Για να χαρούν. Και χαίρονται. Τρελαίνονται από τη χαρά τους.

Άρης, ναι…όπως ο θεός του πολέμου. Ήταν το παρατσούκλι του. Στο χωριό όμως, όλοι τον φώναζαν “Άρη”, σαν να είναι το όνομά του. Που λες, λοιπόν, εγώ το έσκαγα και ο Άρης έτρεχε σαν τρελός πίσω μου. Με έπιανε, με κρατούσε δυνατά, κι έπεφτε μαζί μου στο νερό, για να μου περάσει ο φόβος. Και ξέρεις τι κατάφερνε με αυτό; Να φοβάμαι, ακόμη περισσότερο.

-Γιατί δεν λέτε τίποτα; Με πιστεύετε; Ναι ή όχι; Φοβάμαι.

– Όλοι. Όλοι φοβόμαστε.