at a glance
Top

Με τους “Bard Noir”

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

In the night’s darkest hour...

“You won’t need a suitcase”’ won’t need something to read”’ won’t need a reservation to book a first class seat”” No one cares if you wanna go, not you who’s to decide ””Just get your affairs in order and prepare for your last ride”. “Bard noir” η μπάντα της Θεσσαλονίκης, που θέλεις να γνωρίσεις (και να ακούσεις), στο rejected….

rejected: Συνήθως πού συναντιέστε τα μέλη της μπάντας, για πρόβα ή για να πείτε απλά τα νέα σας; Ποιά τα “στέκια” σας;

Θωμάς: Αρκετές φορές πάμε στα “Seven to seven”. Ένα δρόμο κάτω από το στούντιο. Kαι γενικά πάμε κάπου που να μπορούμε να μιλήσουμε άνετα και να καπνίσουμε ακόμα πιο άνετα.

Τάσος: Για πρόβα αλλά και για να μιλήσουμε συναντιόμαστε, βασικά, στο στούντιο μας. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας έχει τα δικά του στέκια.

Αχιλλέας: Η αλήθεια είναι ότι τον περισσότερο καιρό το περνάμε στο στούντιο κάνοντας πρόβα, αλλά και συζητώντας τα νέα του συγκροτήματος καθώς και τα προσωπικά μας. Υπάρχουν βεβαίως και μερικά μπαρ , που θα βγούμε να πιούμε μια μπύρα να χαλαρώσουμε και να συζητήσουμε.

Χρίστος: Όπως είπαν και τα παιδιά κυρίως στο στούντιο, είτε κάπου κοντά και ήσυχα όταν πρόκειται για κουβέντα. Κάποιες μεγάλες κουβέντες, όπως για παράδειγμα το όνομα της μπάντας γίνανε στο “Ερείπιο” στην Αγ.Δημητρίου για τους παραπάνω λόγους. Όταν είναι για διασκέδαση ανοίγουν οι επιλογές.

rejected: Η μπάντα ξεκίνησε πριν 4 χρόνια. Πώς “συναντηθήκατε”; Ποιός είχε την ιδέα της θεατρικής μπάντας; Ποιός ήταν αυτός που “μπήκε τελευταίος” από δισταγμό;

Θωμάς: Με τον Χρίστο παίζαμε μαζί για πολλά χρόνια οπότε ήταν πολύ εύκολο να ξαναβρεθούμε μαζί. Τον Τζιμ τον είχα γνωρίσει από μια αγγελία για δάσκαλο κιθάρας, και μετά από αρκετά σχήματα, καταλήξαμε εδώ.

Τάσος: Εγώ μπήκα τελευταίος… Δε δίστασα ούτε λεπτό. Τους 3 από τους 4 του συνάντησα στα πλαίσια της μπάντας, ενώ τον Τζίμη τον είχα δάσκαλο πριν μπω στην μπάντα και ήταν αυτός που έκανε τα “κονέ”.

Τζίμης: Με το Θωμά κάναμε διάφορες συνεργασίες από το 2012. Το διάστημα που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία ξεκίνησα να γράφω, και το επόμενο βήμα ήταν να πραγματοποιηθούν τα κομμάτια που είχαν φτιαχτεί. Ο Χρίστος μπλέχτηκε πολύ νωρίς από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, ευτυχώς, λύνοντας πολλά προβλήματα που είχε το υλικό και η στιχουργία. Σ’ αυτή την τριάδα βασίστηκε η αισθητική του πρώτου δίσκου.

Αχιλλέας: Εγώ προσωπικά γνωρίστηκα με το Θωμά σε ένα μπαρ. Έτυχε εκείνη τη μέρα να έχει ένα Jam Night όπου σηκωνόταν τυχαίοι και τζαμάρανε μεταξύ τους. Ανέβηκα εγώ με το Θωμά και αρχίσαμε να παίζουμε διάφορα. Μετά ο Θωμάς μου μίλησε για το συγκρότημα και κάπως έτσι έγινε η πρώτη επαφή με τα υπόλοιπα μέλη.

Χρίστος: Η ιδέα για την θεατρική μπάντα νομίζω προέκυψε ως φυσική εξέλιξη. Αφού γνωριστήκαμε αρχικά οι τρεις, ανακαλύψαμε αυτή την τάση που έχουμε να μας αρέσουν οι ιστορίες τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας και τα τραγούδια μας πήραν αυτή τη μορφή. Αργότερα μπήκε και η θεατρικότητα στη συνταγή.

rejected: Θεατρική μπάντα στην Ελλάδα…δεν ακούγεται ως τίτλος σχεδόν ουτοπικός;

Θωμάς: Έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι ιστορίες των στίχων,όπως και οι μουσική και οι μελωδίες που τις ντύνουν. Όπως επίσης, μεγάλο ρόλο έπαιξε η ερμηνεία του κρις σε κάθε τραγούδι.

Τζίμης: Η θεατρικότητα αρχικά προέκυψε από το υλικό, ίσως όχι εξ αρχής με την υποκριτική της διάσταση ή τη θεατρική πράξη, περισσότερο με την αφηγηματικότητα. Οι στίχοι είναι βασικά επηρεασμένοι από τη λογοτεχνία του φανταστικού και η μουσική επιλέχθηκε ούτως ώστε να εξυπηρετεί το ανάλογο κλίμα. Όταν ήρθε η στιγμή παρουσίασης του δίσκου, ήταν ξεκάθαρο ότι το σόου έπρεπε να υποστηρίξει τη θεματολογία. Τότε άρχισαν να πραγματοποιούνται τα πρώτα “δραματουργικά” πειράματα. Αυτό βέβαια ενέχει αρκετά τεχνικά προβλήματα, η προετοιμασία όσων είναι απαραίτητα για την πραγματοποίηση αυτού του υβριδικού περφόρμανς είναι κάθε φορά και απαιτητικότερη. Παρόλα αυτά, ουτοπικό ή όχι, θα έλεγα ότι είναι μονόδρομος εφόσον η παρουσία της μπάντας οφείλει να είναι ίσης αξίας με το υλικό.

Αχιλλέας: Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ουτοπικός τίτλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ακούει κάποιος συχνά το συγκεκριμένο είδος-τίτλο. Η αλήθεια είναι ότι είναι ο μοναδικός τίτλος που θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε καθώς έχουμε το ροκ στοιχείο, αλλά και τη θεατρικότητα τόσο στα τραγούδια όσο και στα live. Υπάρχει συχνά ένα βλέμμα απορίας στα μάτια ορισμένων, όταν το ακούν για πρώτη φορά αλλά όταν μας δουν live η ακούσουν το cd, τότε καταλαβαίνουν.

Χρίστος: Είναι ένα στοίχημα που βάλαμε με τον εαυτό μας και είμαστε αρκετά ξεροκέφαλοι όλοι για να μην το κερδίσουμε. “It’s a dirty job but somebody gotta do it!” (γέλια).

rejected: Τί λείπει από τα live στις μουσικές σκηνές;

Θωμάς: Δεν υπάρχει γενικά ο όρος show. Όταν ακούω την λέξη show,περιμένω να δω παραπάνω πράγματα από μια μπάντα που παίζει σε ένα μπαρ, όσο όμορφα και αν παίζουν.

Τζίμης: Προφανώς υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες με δικές τους νέες προτάσεις και καλλιτεχνικά πειράματα που είναι άξια προσοχής. Θα έλεγα ότι αυτό που λείπει σε μεγάλο βαθμό, είναι η προβολή και η αλληλοστήριξη αυτής της νέας εναλλακτικής σκηνής που δρα κατ’ ανάγκη παρασκηνιακά λόγω μικρού fanbase.

Τάσος: Το πρόβλημα είναι όταν ο καλλιτέχνης επαναπαύεται με τη λογική του “Αυτό φέρνει κόσμο, άρα αρκεί”. 

Αχιλλέας: Αρχικά λείπουν οι μουσικές σκηνές (ειδικά στη Θεσσαλονίκη). Υπάρχουν πλέον λίγες και ελάχιστες είναι αυτές που μπορούν να μας υποστηρίξουν λόγω του show που κάνουμε κάθε φορά. Σίγουρα λείπουν τα καλά show. Υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που παίζουν φοβερή μουσική, αλλά δεν προσφέρουν θέαμα.

Χρίστος: Η Θεσσαλονίκη είναι εξαιρετικά καλλιτεχνική πόλη. Έχει εκατοντάδες καλλιτέχνες που προσπαθούν με τόλμη να κάνουν κάτι διαφορετικό, καινοτόμο και έχουν να δώσουν πολλά στην καλλιτεχνική σκηνή, γενικότερα όχι μόνο την μουσική. Δεν υπάρχουν όμως πολλά venues που στηρίζουν τέτοιες εναλλακτικές μορφές. Συνήθως στηρίζουν την πεπατημένη οδό. Τα σιγουράκια…

 

rejected: Όταν μια μπάντα είναι τόσο πρωτοπόρα, δεν υπάρχει μια αμηχανία στο γύρω περιβάλλον, στο να αποδεχτεί το διαφορετικό;

Τζίμη;: Περισσότερο η αμηχανία υπάρχει μέχρι να μας γνωρίσει κάποιος καλλιτεχνικά. Συχνά παρεξηγούμαι όταν συστήνομαι και λέω ότι παίζω θεατρικό ροκ, παίρνω ένα vibe τύπου “ό,τι μπορεί κανείς καλό είναι”, μέχρι “δε μ’ αρέσει η ροκ, αλλά θέλω να είμαι ευγενικός γιατί μόλις σε γνώρισα” (γέλια). Απ’ την άλλη, άνθρωποι που δεν μας ξέρουν και τυχαίνει να πέσουν πάνω στο υλικό μας, ως επί το πλείστον το εκτιμούν και “κολλάνε”. Και, πίστεψέ με, στα live δεν υπάρχει ούτε ένας αμήχανος άνθρωπος στο κοινό. Περισσότερο θα ‘λεγα ότι θέλουν πιο πολύ  show, πιο πολλή μουσική, θέλουν κι άλλο. 

Αχιλλέας: Όπως είπα και προηγουμένως, σε πολλούς όταν ακούν το είδος μας δημιουργείται ένα σύννεφο απορίας. Δε θα το έλεγα αμηχανία, αλλά περιέργεια.

Χρίστος: Υπάρχει αλλά υπάρχει και περιέργεια επίσης. Σε αυτό στηριζόμαστε και αυτόν τον κόσμο θέλουμε. Τον περίεργο!

 

rejected: Η Θεσσαλονίκη έχει “ταβάνι” καλλιτεχνικό; Δέχεται νέα ακούσματα ή θέλει τα …”σιγουράκια” της;

Τζίμης: Δεν έχω μεγάλη πείρα από τα καλλιτεχνικά όρια της πόλης, το πρότζεκτ Bard Noir ήταν η πρώτη σοβαρή μου απόπειρα στη Θεσσαλονίκη, οπότε η γνώμη μου μπορεί να είναι αβάσιμη. Παρατηρώ, όμως, μια διαρκή εξέλιξη σε μουσικές επιλογές της πόλης, κυρίως στην εναλλακτική σκηνή. Όντως, οι μουσικές σκηνές ελαττώνονται χρόνο τον χρόνο, και παλιές μπάντες της πόλης διαλύονται ή μένουν ανενεργές λόγω έλλειψης σκηνών. Απ’ την άλλη, υπάρχουν χώροι που δεν είναι προορισμένοι για μουσική να φιλοξενούν σχήματα και να προάγουν ως ένα βαθμό τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Αυτό σίγουρα απέχει από το ιδανικό, ωστόσο για κάποιον που ενδιαφέρεται να εξερευνήσει τα καλλιτεχνικά αυτά όρια και να προσφέρει την αγάπη του στους δημιουργούς προσφέρει πλήθος επιλογών.

Αχιλλέας: Καλλιτεχνικό ταβάνι θα έλεγα ότι έχει όλη η Ελλάδα, όχι μόνο η Θεσσαλονίκη. Πιστεύω ότι η Θεσσαλονίκη είναι ανοιχτή σε καινούργια ακούσματα, γιατί γενικά υπάρχει μια τάση στις τέχνες. Πέρα από τη μουσική υπάρχουν και φεστιβάλ κινηματογράφου, εκθέσεις φωτογραφίας αλλά και πολλοί υποσχόμενοι μουσικοί. Θεωρώ ότι αν έχεις κάτι καλό να προσφέρεις η κόσμος θα σε δει και θα σε ακούσει.

Χρίστος: Πάντα θα υπάρχει κόσμος που θέλει να ακούσει και να δει νέα πράγματα. Πρέπει απλά να τον βρεις και να αποδείξεις την αξία σου. Δεν είναι εύκολο, αλλά και δεν υπάρχει άλλος τρόπος νομίζω.

rejected: Ποιός είναι άνθρωπος του studio, και ποιός του live και γιατί;

Θωμάς: Σίγουρα το live.. Άλλη αίσθηση άλλη ενέργεια. Η επικοινωνία με τον κόσμο, να βλέπεις την δουλειά που έχεις κάνει να ζωντανεύει μπροστά σου.

Τζίμης: Εγώ μάλλον είμαι άνθρωπος του στούντιο. Μη παρεξηγηθώ, περνάω τέλεια στο live, γουστάρω να εκτίθεμαι και να βλέπω πόσο τρελός μπορώ να γίνω, είναι πρόκληση να προσπαθώ να εκτελέσω κάτι που έχω μελετήσει ή επινοώ επί τόπου. Και φυσικά τα ευτράπελα του live μπορούν να έχουν τρελή φάση, ειδικά όταν τα πράγματα πάνε ψιλοστραβά. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι ό,τι γίνεται στο live είναι στιγμιαίο, συμβαίνει, φεύγει και μετά χάνεται. Ό,τι γίνεται στο στούντιο, μπορεί να ξαναγίνει ή να γίνει καλύτερο. Μου προσφέρει μεγάλη ασφάλεια το να μπορώ να δοκιμάσω πράγματα κιθαριστικά ή συνθετικά, τα οποία μετά μπορώ να αποτυπώσω. Κι ακόμα καλύτερα, να τα μοιραστώ με τους υπόλοιπους. 

Τάσος: Όσο αφορά στο στούντιο, προσωπικά, απολαμβάνω περισσότερο το κομμάτι της δημιουργίας και της σύνθεσης μέσα στο στούντιο και όχι τόσο την καθαρή ηχογράφηση του ήδη υπάρχοντος κομματιού. Όσο κι αν απολαμβάνω τη σύνθεση τους πειραματισμούς και την δουλειά που γίνεται σε ένα στούντιο, όμως, για μένα το live είναι ένα συναίσθημα μοναδικό και δεν τ’ αλλάζω. 

Αχιλλέας: Είμαστε λίγο απ’ όλα. Σίγουρα ο Τζίμης περνάει τον περισσότερο χρόνο στο στούντιο συνθέτοντας και ηχογραφώντας μουσική και για άλλα projects, αλλά δε θα μας έβαζα ταμπελάκι στούντιο ή live. Άλλα πράγματα θα δώσουμε στο ilive και άλλα στο στούντιο. Το live είναι για να δει ο κόσμος τη δουλειά μας και το show γενικά. Το στούντιο είναι μέρος έμπνευσης και δημιουργίας.

Χρίστος: Στο στούντιο δημιουργείς. Δεν μπορείς να πας για live χωρίς να περάσεις από το στούντιο. Το live είναι όμως το κριτήριο της δουλειάς σου. Η πράξη. Εκεί εκτίθεσαι και αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης. Είναι διαλεκτικά συνδεδεμένα αυτά τα δύο. Προσωπικά, όμως, γουστάρω την επαφή με τον κόσμο, να τον κοιτάω στα μάτια κατά τη διάρκεια του σόου, να βλέπω τι του προκαλώ. Είναι ηδονικό. 

 

rejected: Συνήθως για ποιά πράγματα μαλώνετε;

Θωμάς: Μαλώνουμε για όλα και για τίποτα…

Τάσος: *διακόπτει τον Θωμά* ΝΤΑΞΕΙ ΕΓΩ ΔΙΑΦΩΝΩ ΡΕ ΦΙΛΕ.
Θωμάς: (Γέλια) …τις περισσότερες για κάποια καλλιτεχνική διαφωνία σε ένα τραγούδι, κάποιες άλλες για το τι εξοπλισμό θα κουβαλήσουμε μαζί μας, άλλες απλά γιατί κάποιος έχει όρεξη να γκρινιάξει.

Τζίμης: Βασικά, διαφωνούμε τεχνικά και καλλιτεχνικά. Προσωπικές έριδες και κόμπλεξ δεν υπάρχουν, εκτός αν μου κρύβουν κάτι οι άλλοι όσο ψάχνουν για άλλον κιθαρίστα. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που τα πνεύματα οξύνονται, και όπως βρίζουμε όλοι και σαν …ξέρεις… αν μας έβλεπες μπορεί να ξαναρωτιόσουν πως αντέχουμε ο ένας τον άλλο. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι κάθε τέτοια διαφωνία προέρχεται από ένα πολύ αγνό μέρος, καθώς όλοι θέλουμε το καλύτερο για τη μπάντα. Απλά συμβαίνει συχνά να έχουμε διαφορετική γνώμη για το ποιο είναι αυτό. Είναι απελευθερωτικό και υγιές το να μπορείς να διχογνωμείς με κάποιον και να ξέρεις ότι δεν θα χάσεις έναν φίλο, ότι δε θα μαλώσεις, ότι δεν χρειάζεται να πεις ή να ακούσεις κάτι που σημαίνει κάτι άλλο. Κι ότι φυσικά μπορείς μετά να συνεχίσεις να δουλεύεις ή να πας για μπύρες και να είναι όλα καλά. 

Αχιλλέας: Για τα πάντα (γέλια). Προσπαθούμε να συζητάμε και όχι να επιβαλλόμαστε. Αν πέσει μια ιδέα στο τραπέζι τη συζητάμε ομαδικά και αναλόγως πράττουμε. Δεν υπάρχει λόγος να μαλώνουμε γιατί δεν είναι παραγωγικό.

 

rejected: Ένα σωστό ξενύχτι στη Θεσσαλονίκη, για εσάς, ποιες βόλτες, ποια μέρη και ποια ακούσματα εμπεριέχει;

Θωμάς: Σίγουρα θα ξεκινήσω από έναν καφέ κάπου. Και σίγουρα θα καταλήξω σε κάποιο ροκάδικο στα Λαδάδικα.

Τζίμης: Αυτό είναι εύκολο. Εγώ ξενυχτάω στούντιο ή σπίτι γράφοντας ή ψάχνοντας εξοπλισμό, εκτός αν με βγάλουν για καμιά μπύρα ή live, σχεδόν αποκλειστικά κέντρο Θεσσαλονίκης. Ξέρω, γέρασα νωρίς.

Τάσος: Ντάξει, επειδή αυτοί είναι παππούδες τώρα κι εγώ είμαι ακόμα 21, πέρα από τα ροκάδικα και τις μπυραρίες που εννοείται πως τα τιμώ και τ’ αγαπώ, το ξενύχτι μου μπορεί να περιλαμβάνει και ελληνάδικα, κλαμπ, πάσης φύσεως ξεφτιλάδικα, φοιτητικά πάρτι κ.λ.π
Αχιλλέας: Ο καθένας επειδή μένει σε διαφορετικές περιοχές στη Θεσσαλονίκη

έχει και διαφορετικά στέκια. Το μόνο σίγουρο που μπορώ να πω είναι τα Λαδάδικα και η Βαλαωρίτου που γενικά είναι ιστορικά μέρη με πολλές αναμνήσεις και ακούσματα. Το σωστό ξενύχτι θέλει πάνω απ’ όλα καλή παρέα και εμείς το έχουμε αυτό.

Χρίστος: Θέλει λίγο απ’ όλα! Λατρεύω τα ρεμπετάδικα, το τσίπουρο και τον καλό μεζέ, αλλά θέλω και να χτυπηθώ καμιά φορά. Αγαπημένο μου μέρος είναι ο σύλλογος μουσικών “Sharp 9”, που είναι δεύτερο σπίτι. Η αίσθηση του Jammin με άλλους μουσικούς που πιθανώς δεν έχετε ξαναπαίξει ποτέ μαζί  ή με ανθρώπους που γουστάρεις να παίζεις μουσική μαζί τους, αλλά δεν έχετε κάποιο σχήμα είναι μοναδική για μένα. 

 

rejected: Είστε του messenger στην επικοινωνία σας; Ή από κοντά με μια μπύρα λειτουργείτε στη καθημερινότητά σας; 

Θωμάς: Έχει τύχει να ξυπνήσω, να ανοίξω το κινητό και να έρθουν 40 μηνύματα.

Τζίμης: Τα περισσότερα διαδικαστικά με εξωτερικούς παράγοντες ή ο διαμοιρασμός υλικού μεταξύ μας γίνεται στο messenger, είναι άμεσο και διατηρεί τις απαραίτητες πληροφορίες, οπότε αποφεύγονται παρεξηγήσεις. Επίσης, πολύ καφρίλα και διαρκές σπαμ. Κλάφτα. Πιο σοβαρά ζητήματα ή λήψη αποφάσεων που χρήζουν συζήτησης, ό,τι γενικά έχει πολλές λέξεις ή δεν επείγει, εξυπηρετεί περισσότερο το δια ζώσης. Ίσως κάποιος πει ότι μιλάμε πολύ, θα χαρούμε να το συζητήσουμε εκτενώς και με έμφαση μαζί του αν τολμά (γέλια).

Αχιλλέας: Να σου δείξω μια συνομιλία μας; (γέλια). Αν πληρωνόμασταν από το messenger θα είμασταν εκατομμυριούχοι. Επικοινωνούμε κατά 90% απο το messenger γιατί καταρχάς τα γραπτά μένουν και επιπλέον στέλνουμε διάφορα αρχεία (mp3, παρτιτούρες κλπ). Το υπόλοιπο 10% θα τα πούμε πίνοντας μια μπύρα και κάνοντας χαβαλέ.

Χρίστος: Μιλάμε σχεδόν όλη μέρα, κάθε μέρα. Οπότε ναι μπορείς να πεις ότι το messenger παίζει μεγάλο ρόλο στην επικοινωνία μας.

rejected: Τί κρατήσατε από το τελευταίο σας live; Ποια στιγμή-ποιά συνθήκη;

Θωμάς: Σίγουρα το περφόρμ του Γιάννη με το Θέατρο Σκιών που ήταν κάτι ξεχωριστό. Και κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό ήταν όταν σταμάτησαν να δουλεύουν τα μόνιτορ!

Τζίμης: Σίγουρα υπάρχουν μοναδικές στιγμές που μένουν από ένα live. Για μένα ήταν ένα φλογοβόλο βλέμμα που μου έριξε ο Θωμάς στο τέλος του Big Bad Wolf, αν δεν κάνω λάθος, που αποφάσισα να σολάρω λίγο-τόσοδα- παραπάνω, στο τέλος του κομματιού. Νατο! Aυτό ακριβώς εννοώ (χαχαχαχαχα). Σα συνθήκη, εμένα με εντυπωσιάζει πάντα η χρήση της μάσκας. Λόγω του ότι περιορίζει την περιφερειακή όραση, πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός με την κίνηση στο στέιτζ και το παίξιμο μου. Μετά τα πρώτα λεπτά, όμως, είναι πολύ εύκολο, επιτακτικό ίσως, το να υποδυθώ κάποιον άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση να γελάσω, να σπάσω το χαρακτήρα, να κάνω κάτι άσκοπο που δημιουργεί θόρυβο στη σκηνή. Είμαι σχεδόν έξω από τον εαυτό μου. Και είναι άλλη εμπειρία, άλλος κόσμος, όταν βγαίνουν οι μάσκες. Όχι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά σίγουρα διαφορετικό.

Τάσος: Εμένα και στο τελευταίο αλλά και σε όλα τα live νιώθω μοναδικά όταν βλέπω ότι έχουμε πάνω μας την αμέριστη προσοχή του κόσμου. Δεν είμαστε δηλαδή μια μουσική υπόκρουση πίσω από το ποτό και τις συζητήσεις. Στο τελευταίο live για παράδειγμα αγαπημένες στιγμές ήταν όταν το κοινό τραφουσούσε μαζί μας στο “Bard Noir” και όταν χόρεψε στο “Big Bad Wolf” ο Γιάννης με τη Χριστίνα. Γενικά όταν ο κόσμος σε τιμά με το ενδιαφέρον του τραγουδάει, χτυπιέται και χορεύει είναι ό,τι καλύτερο για μένα.

Αχιλλέας: Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γλίστρησε ο ασύρματος πομπός απο την τσέπη του Τζίμη. Το έσωσε όμως φοβερά και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.

Χρίστος: Λατρεύω τις στιγμές που συμβαίνουν πολλά πάνω στη σκηνή, και κάτω, και δεν ξέρει ο κόσμος τι να παρακολουθήσει. Στο χορό της Χριστίνας, στο θέατρο σκιών του Γιάννη, όταν ο Θωμάς εξαφανίζεται και εμφανίζεται μέσα από τον κόσμο με ένα νταούλι και πολλά τέτοια. 

 

rejected: Tales of the Macabre: Cheap Horror Stories. Από την εμπειρία εκείνου του cd, τί έμαθε καλύτερα ο καθένας σας;

Θωμάς: Πόσο δύσκολο είναι μια εικόνα και μια ιστορία, να κάνεις τον άλλον να την καταλάβει και να την δει και αυτός. Και επίσης ότι ποτέ δεν είσαι στα αλήθεια έτοιμος να γράψεις.

Τάσος: Εγώ δεν έμαθα τίποτα, δεν ήμουνα, δεν έχω καμία ευθύνη. Η βλακεία είναι ότι τώρα όταν δίνω CD σε κόσμο και δεν είμαι στο artwork με ρωτάνε “ποιοι είναι αυτοί; γιατί μου το δίνεις; εσύ που είσαι;”…!!!

Τζίμης: Η όλη διαδικασία ήταν διδακτική. Το να εμπλέκεσαι με έναν έμπειρο μουσικό παραγωγό, ο οποίος παίρνει μια κατεύθυνση που μπορεί να αλλάξει τη μουσική προς το καλύτερο είναι μεγάλο σχολείο. Αυτό που μου έμεινε εμένα περισσότερο είναι η σημασία της έμπνευσης ακόμα και στο στάδιο της ηχογράφησης, και ο συνδυασμός της με την προετοιμασία. Αυτός ο συνδυασμός καθιστά κάθε session ηχογράφησης μοναδικό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η επιλογή του μπάντζο στο “Death on the Road”, του γιουκαλίλι στο “Hellbound Train” και το “Little Happy Robin”, η τελευταία ατάκα του Χρίστου στο “Mr. Undertaker”, το stereo effect της φωνής στο “Rat Parade Pt.3”, και πολλά άλλα.

Αχιλλέας: Σίγουρα μάθαμε πόσο απαιτητική δουλειά και αφοσίωση χρειάζεται για να γίνει σωστά μια ηχογράφηση. Επιπλέον είδαμε το πόσο δύσκολο και ακριβό είναι να κάνεις μια παραγωγή δίσκου μιλώντας για την παραγωγή αλλά και την κοπή του δίσκου, καθώς επωμιστήκαμε όλα τα έξοδα εμείς. Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι, αλλά τα καταφέραμε.

Χρίστος: Πόσο σημαντικό είναι να έχεις αξιόλογους συνεργάτες κυρίως. Αυτός ο δίσκος περιέχει επιδράσεις από πάρα πολλούς φίλους και συνεργάτες που άκουσαν τη μουσική μας, νοιάστηκαν για αυτή και είχαν κάτι να πουν για να γίνει καλύτερη.  Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξουν τα σχέδια σου επίσης.

rejected: Ζούμε σε έναν μεσαίωνα που μπορεί να γίνεται τραγούδι;

Τάσος: Όταν τώρα τραγουδάμε για τον σκοταδισμό του μεσαίωνα στο μυαλό μας έχουμε εικόνες σκοτεινές και μακάβριες, αλλά μακρινές. Ιστορίες από τα παλιά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο και σε μια εποχή που υπάρχει μεταξύ άλλων και απομόνωση, φόβος, δυστυχία, αδικία, απαξίωση. Μακάρι, λοιπόν, κάποτε η εποχή μας, ο “μεσαίωνας” μας, να τραγουδιέται ως κάτι μακρινό και περασμένο.

Τζίμης: Εξαρτάται πως ορίζεις το Μεσαίωνα. Αν μιλάς για τον σκοταδισμό και την ηθική, μορφωτική και κοινωνική υπανάπτυξη, την αδικία, σίγουρα ναι. Δεν νομίζω ότι η ανθρωπότητα ελευθερώθηκε ποτέ στ’ αλήθεια από τους δαίμονες της, και εν ολίγοις όλοι ζούμε λιγότερο καλά από ότι θα ήταν δυνατό. Μια στάση, κριτική, έως και σκωπτική, ενυπάρχει μέσω συμβολισμών και στα υπάρχοντα κομμάτια μας, καθώς και σε αυτά που δουλεύονται τώρα

Χρίστος: Όλα μπορούν να γίνουν τραγούδι. Ζούμε σε ένα σύγχρονο μεσαίωνα. Υπήρξε μεγάλη πρόοδος και σταμάτησε κάπου. Αλλά θα ξαναπάρει μπρος δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. 

 

rejected: Το θέατρο μπολιασμένο μέσα στη μουσική, απελευθερώνει και τις δύο τέχνες. Ποια ατάκα ακροατή σας, σας έβαλε σε σκέψη, για ό,τι κάνετε με τους Bard Noir;

Θωμάς: Οι πρώτοι που άκουσαν τον δίσκο και είπαν: “Ρε έναν τραγουδιστή έχει η μπάντα; πρέπει να είναι μεγάλο ψυχακι”, οπότε λέω “ο.κ., το κάνουμε καλά”.

Τάσος: Μια από τις ατάκες που με προβλημάτισε όταν την άκουσα είναι το “Δεν είστε για Ελλάδα”. Η αλήθεια είναι πως ένιωσα μια στεναχώρια, γιατί πέρα από την δυσκολία του να βγεις και να ακουστείς στο εξωτερικό, φοβήθηκα πως αυτό που αγαπώ και θέλω να κάνω ίσως η χώρα μου να μην το σηκώνει, να μην το δέχεται. Βέβαια ως τώρα ο κόσμος μας έχει δείξει πολύ στήριξη και αγάπη και πιστεύω σε αυτό.

Τζίμης: Τρεις φίλοι, καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς χώρους της Τέχνης, μας παρακολουθούν τακτικά καθώς εξελισσόμαστε. Και οι τρεις, άσχετοι μεταξύ τους, έκαναν πάνω-κάτω το ίδιο σχόλιο: “Μάγκες, κάνετε καλά αυτό που κάνετε, πιο πολύ, πιο γκράντε, πιο τραβηγμένο, όσο πιο πέρα μπορείτε να το πάτε”.

Χρίστος: Όλοι πιέζουν προς την κατεύθυνση που είπε και ο Τζιμ. “Περισσότερο θέατρο, περισσότερο χορό, περισσότερο σόου”. Κάτι που είναι υπέροχο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί σημαίνει ότι αρέσει αυτό που κάνουμε και δεύτερον μας αναγκάζει να γινόμαστε πιο δημιουργικοί, να βρίσκουμε καινούργια πράγματα να κάνουμε, να βάζουμε νέες πτυχές στο σόου μας. 

 

rejected: Τα σχέδια στο μέλλον, πέρα από live, τί εμπεριέχει;

Θωμάς: Σίγουρα η παραγωγή του δεύτερου δίσκου και σίγουρα να προοδεύσουμε όσο μπορούμε.

Τζίμης: Ο δεύτερος δίσκος είναι σίγουρα στις πρώτες προτεραιότητες. Υλικό υπάρχει και δουλεύεται, τη στιγμή αυτή ο μισός δεύτερος παίζεται στις εμφανίσεις. Περισσότερες συνεργασίες και εμπλοκή ως δημιουργοί και εκτελεστές σε άλλα project διαφόρων χώρων έχουν επίσης δρομολογηθεί και επιδιώκονται. Τέλος, εμφανίσεις σε περισσότερες πόλεις και σκηνές, ούτως ώστε να γνωρίσει και να αγαπήσει περισσότερος κόσμος τον Σκοτεινό Βάρδο.

Αχιλλέας: Τη περασμένη περίοδο παίζαμε στο θέατρο Σοφούλη στη θεατρική παράσταση του Γιάννη Μαστρογεωργίου. Τα μελλοντικά σχέδια μας είναι να δημιουργήσουμε καινούργιο υλικό, αλλά είμαστε και στα σκαριά για το πρώτο μας video clip που θα δείτε πολύ σύντομα.

Χρίστος: Αυτό ακριβώς που είπαν τα παιδιά. Να ταξιδέψει ο πρώτος δίσκος όσο πιο μακριά μπορεί αλλά και τα τραγούδια του δεύτερου που είναι στα σκαριά και έιναι απο τώρα μέρος του σόου μας. Ταυτόχρονα νέες μορφές περφόρμ να γίνουν μέρος του Bard Noir Show.

rejected: Αντικειμενικά…ποιος είναι ο πιο διαλλακτικός και ποιος ο πιο “κάφρος” (χαριτολογώντας) στη παρέα του συγκροτήματος;

Τάσος: όλοι κάφροι, κανένας διαλλακτικός.

Αχιλλέας: Λίγο πολύ όλοι κάφροι είμαστε (γέλια). Δεν θεωρώ κάποιο από τα παιδιά λιγότερο διαλλακτικό, ούτε στενόμυαλο. Σίγουρα όλοι μας έχουμε μια περίεργη αίσθηση του χιούμορ (κρύο).

Χρίστος: Μην τους ακούς, ότι να ‘ναι λένε! Εγώ θα σου πω… (γελια).

 

rejected (ερώτηση πριν να…ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ) : Πόσοι καπνίζετε, πόσοι όχι, και πως γίνεται να κάνεις live και ο κόσμος να βγαίνει έξω για τσιγάρο; …Πάμε καλά; 

Θωμάς: Πως γίνεται να κάνεις live χωρίς να καπνίζεις εσύ. Έχει γέλιο ότι βγαίνει κόσμος και όταν ξαναμπαίνει νομίζεις ότι έχουν έρθει κι άλλοι.

Αχιλλέας: Εκτός από τον Τάσο όλοι οι υπόλοιποι είμαστε καπνιστές. Προσωπικά χρησιμοποιώ ηλ.τσιγάρο,  αλλά με θεωρώ και μένα καπνιστή. Σίγουρα είναι δύσκολο για τον κόσμο να παρακολουθήσει ένα live, βγαίνοντας όλη την ώρα έξω για τσιγάρο. Είναι λίγο περίεργο να το βλέπεις και πάνω από τη σκηνή. Εγώ αν και είμαι καπνιστής, συμφωνώ με το νόμο και πιστεύω ότι θα πρέπει να τηρείται από όλους.

Χρίστος: Είναι περίεργο να βλέπεις τον κόσμο να μπαινοβγαίνει και σίγουρα προκαλεί προβλήματα και στα μαγαζιά. Από την άλλη, εγώ τραγουδάω πιο εύκολα χωρίς την καπνίλα και ούτως ή αλλως δεν κάπνιζα κατά την διάρκεια του Show. Το πρόβλημα μου ξεκινάει όταν κατεβαίνω και θέλω τόσο πολύ να πιω μία μπύρα και να κάνω ένα τσιγάρο και πρέπει να βγω έξω.

 

rejected: Με ποιο κομμάτι κολλήσατε τελευταία στο youtube ή το spotify;

Θωμάς: Σίγουρα με το καινούριο άλμπουμ τον Blind Guardian.

Τάσος: Κατά βάση ακούω μουσική από playlist στο spotify γιατί μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια κομμάτια. Βέβαια, όποιο καινούριο κομμάτι μου αρέσει, 9 στις 10 το ξεχνάω και δεν το ξαναβρίσκω ποτέ. 

Τζίμης: Εγώ είμαι μάλλον εκτός εποχής. Δεν ακούω μεμονωμένα κομμάτια ή συλλογές, ούτε καν best of. Σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα ακούω ολόκληρους δίσκους. Κάποιοι από αυτούς που έχω λιώσει τελευταία, είναι το “Argus” των Wishbone Ash, το “An American Prayer” των Doors και το “Too Old Too Rock’n’Roll, Too Young To Die” των Jethro Tull.

Αχιλλέας: Με το the chain από fleetwood mac.

Χρίστος: Νομίζω το τελευταίο μεγάλο κόλλημα ήταν με τους Dead South. Από τους οποίους διασκευάζουμε και ένα τραγούδι, το” In hell i’ll be in good company.”

rejected: Netflix, τί είδατε τελευταία και σας άρεσε; 

Θωμάς: Ως gamer.. Σίγουρα το “Witcher”.

Τάσος: Για λόγους κυρίως χρόνου (ή και βαρεμάρας), έχω μια τάση προς τις σειρές με εικοσάλεπτα επεισόδια, κυρίως κωμωδίες (Brooklyn nine nine, How i met your mother κλπ), ενώ απολαμβάνω πολύ και animated(rick ‘n morty, Bojack horseman). Παρόλα αυτά, σαν τον Θωμά, λάτρεψα κι εγώ το Witcher.

Τζίμης: Αγαπημένες σειρές που είδα στο Netflix ήταν το “Black Sails” και το “Breaking Bad”. Γενικά μου αρέσει μια σειρά να παίρνει το χώρο της, να σου επιτρέπει να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες, να μπεις στην ιστορία. Αυτό που με συνάρπασε και στις δύο είναι η ριζική μεταστροφή των χαρακτήρων, η αλλαγή στρατοπέδων προς εξυπηρέτηση της πλοκής χωρίς να αλλοιωθεί η ταυτότητα τους.

Αχιλλέας: Παρακολούθησα το “Dark”. Είναι μια σειρά Γερμανικής παραγωγής μυστηρίου. Κόλλησα από το πρώτο επεισόδιο και το παρακολουθώ φανατικά.

 

rejected: Τί σημαίνει η λέξη έμπνευση, προσωπικά, για τον καθένα; Πώς μεταφράζεται; 

Θωμάς: Έμπνευση θα πω για μένα, ότι έρχεται όταν βρίσκομαι στον χώρο μου με τους ανθρώπους μου. Που μπορείς να κάνεις ότι θέλεις και να δημιουργήσεις ότι θέλεις.

Τάσος: Για μένα η έμπνευση είναι μια εσωτερική διαύγεια, είτε στιγμιαία είτε όχι, που σου επιτρέπει να εξωτερικεύσεις σκέψεις και συναισθήματα, να εκφραστείς με τρόπο μοναδικό που μόνο μέσω της τέχνης σου (όποια κι αν είναι αυτή) μπορεί να επιτευχθεί. Μπορεί να έρχεται και να φεύγει αλλά όταν είναι εκεί, όλα είναι ξεκάθαρα· ξέρεις τι θέλεις να πεις και πως θα το πεις.

Τζίμης: Για μένα η έμπνευση είναι η αρχή, ο λόγος για να ξεκινήσω να γράφω, το θέμα για το οποίο θέλω να μιλήσω. Συνήθως, χτίζεται γύρω από ένα χαρακτήρα ή μια συνθήκη, η οποία συνειρμικά μου προσφέρει αρκετά ερεθίσματα που θα μπορούσαν να γίνουν ιστορία. Τροφοδοτείται με ένα διαρκές ερώτημα “και τι έγινε μετά;”, το οποίο απαιτεί την πρόοδο της ιστορίας μέχρι να την ολοκλήρωση της.
Χρίστος: Έχει πλάκα πως λειτουργεί η έμπνευση. Οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει έμπνευση να βγάλεις κάτι που υπήρχε μέσα σου. Πολλές φορές μάλιστα μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζες καν την ύπαρξη του. Είναι ένα σπρώξιμο προς μία κατεύθυνση νομίζω. 

rejected: Ποιό είναι ένα καλό τραγούδι για εσάς;

Θωμάς: Ένα καλό τραγούδι. Θα πω πάνω κάτι που είπα και νωρίτερα.. Όταν με κάνει ακούγοντας την μουσική του ή ακούγοντας τους στίχους του να φανταστώ κάτι, να μου μιλήσει.

Τάσος: Αναλόγως τον τρόπο που θα προσεγγίσω το τραγούδι. Πάντα σαν μουσικός εκτιμώ την μουσική και στιχουργική πρωτοτυπία καθώς και τις τεχνικές απαιτήσεις ενός κομματιού. Βέβαια, μπορεί ένα τραγούδι να μην έχει τίποτα από αυτά αλλά να με αγγίξει για άλλους λόγους και να με κάνει να ταυτιστώ με αυτό. Να το νιώσω. Οι λόγοι μπορεί να είναι από συναισθηματικοί μέχρι και ιδεολογικοί. Σαφώς, ένα τραγούδι που θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις θα χτυπήσει φλέβα.

Τζίμης: Η πρωτοτυπία είναι σίγουρα ένα από τα βασικά κριτήρια για να μου κινήσει ένα κομμάτι το ενδιαφέρον. Δεν είναι απαραίτητο να ανακαλύπτει “ξανά τον τροχό”, αλλά μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη ταυτότητα σίγουρα ανεβάζει ένα τραγούδι στις προτιμήσεις μου. Η  πρωτοτυπία αυτή μπορεί να αφορά οτιδήποτε, από το γκρουβ, το στυλ παιξίματος της κιθάρας, το εφέκτ της φωνής, μια κουλ μπασογραμμή, τη δομή, την ενορχήστρωση κτλ.

Αχιλλέας: Για μένα ένα καλό τραγούδι θα πρέπει να έχει κάτι να πει όσο αφορά τους στίχους. Είτε είναι μια ιστορία τρόμου είτε ένα γεγονός κτλ. Σίγουρα θα πρέπει να μου αρέσει και η μουσική του γιατί αυτό είναι που σου ‘’μένει στο αυτί’’. Υπάρχουν τραγούδια βέβαια που δεν έχουν καλό στίχο σύμφωνα με τα δικά μου γούστα πάντα, αλλα η μουσική τους είναι φοβερη και τα γουστάρω.

Χρίστος: Η πιο δύσκολη ερώτηση. Ειλικρινά δεν ξέρω τα κριτήρια. Σίγουρα η πολυπλοκότητα για μένα δεν παίζει ρόλο. Μάλλον είναι πιο προσωπικοί οι λόγοι που την “ακούς” από ένα τραγούδι. Μπορεί να είναι μία χιλιοπαιγμένη αλληλουχία συγχορδιών και μία χιλιοειπωμένη ιστορία αγάπης, χωρίς καμία τεχνική δυσκολία και να μου σκάσει περίεργα. Το I’m on Fire του Springsteen νομίζω είναι ένα παράδειγμα. Ποιός ξέρει τι είναι αυτό τελικά που σε κάνει να ερωτεύεσαι ένα τραγούδι αλλά και τι σημασία έχει στο κάτω κάτω.