κείμενο | γιώργος κατσής */* φωτογραφίες | αντώνης χρήστου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Sarajevo
Ξυπνάω στις 4μιση το πρωί. Είναι Κυριακή. Είμαι με δύο ώρες ύπνο. Πετάω για Βενετία στις 08:15 και από ‘κει, αλλάζω αεροδρόμιο, για να πετάξω Σαράγεβο, για να παίξουμε στο Εθνικό Θέατρο, τη “Δημοκρατία του Μπακλαβά”. Δεν είχε απευθείας πτήση. Πέντε μέρες πριν, έχει πεθάνει ο πατέρας μου. Τον αποτεφρώσαμε τη Παρασκευή και κράτησα τη τεφροδόχο. Θα ανέβω στη κορφή της Δίρφης και θα σκορπίσω εκεί τις στάχτες του, αισθάνομαι ότι έχω ένα δεσμό με το βουνό αυτό, όπως και με την υπόλοιπη Εύβοια. Τουλάχιστον όση Εύβοια έχω δει, που δεν είναι και λίγη. Δεν έχω προλάβει να κλάψω καθόλου για εκείνον. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θέλω, αν πρέπει – αναρωτιέμαι κιόλας, καμιά φορά, αν με κάνει κακό άνθρωπο που δεν κλαίω για κάτι τέτοιο. Τι ωκεανός ήταν αυτός που μας χώριζε ολόκληρη τη ζωή του… Με πιάνουν ενοχές. Ρωτάω τον εαυτό μου «έκανα ο,τι μπορούσα για εκείνον; Τον ήξερα; Τον αγαπούσα;». Δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς εύκολα, τι σημαίνει η απουσία ενός πατέρα όταν είσαι παιδί. Σε κάνει πέτρα αυτό, σε κάνει αγκάθι. Στρέφεσαι σε οποιονδήποτε είναι απέναντι σου και τον διαλύεις. Με λέξεις, με γροθιές με ότι έχεις…
Related posts:
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Το φως θέλει το σκοτάδι του
τέσσερα τετράδια
σε φάση μεταφυσική, τα πάθη κυβερνάνε...
Συνεχίζουμε…