Ο Γιώργος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για τη παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Τις λέξεις αυτές τις γράφω από το προσωρινό μου σπίτι στη Λάρισα. Το τελευταίο εξάμηνο, από τον Ιούλιο που αποφοίτησα από τη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. η ζωή μου είναι κάπως νομαδική. Έφυγα κατευθείαν για σεζόν στην Αμοργό – που ήταν πραγματικά από τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσα να κάνω σε αυτή τη φάση ζωής – όπου εκεί μια μέρα μου έστειλε ο Ηρακλής (Τζαφέτας) ότι σκέφτεται να κάνουμε μια παράσταση μαζί και να με ρωτήσει αν είμαι μέσα. Φυσικά και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς κατά κάποιο τρόπο το όλο μπλέξιμό μου με το θέατρο ξεκίνησε από την Κομοτηνή το – όχι και τόσο –  μακρινό 2016 στο θεατρικό εργαστήρι όπου δίδασκε ο ίδιος. Οπότε, κάπως έτσι τα έφερε η μοίρα και από τέλη Σεπτέμβρη μένω στην Λάρισα.

Αρκετά με τη φλυαρία μου, παρόλα αυτά.  Πηγαίνοντας στο +Πλην, (σκηνή Χρήστος Καράκης) κουβαλάω πάντα ένα αδικαιολόγητα βαρύ backpack. Μέσα έχω πάντα το κείμενο της παράστασης, το «Lebensraum 3.000» του Θανάση Τριαρίδη, καθώς συχνά θέλω να ανατρέξω κάπου, να σημειώσω κάτι ή απλά και μόνο να το έχω μαζί μου. Παίρνω μαζί μου πάντα ένα ακόμα βιβλίο, ό,τι διαβάζω εκείνες τις μέρες. Αυτό το κάνω διότι δίπλα στο θέατρο έχει ένα τέλειο πάρκο με ένα μαγαζάκι με take away και καρέκλες σκηνοθέτη – οι πιο άνετες, κατά τη γνώμη μου – όπου μετά τις πρόβες κάθομαι και διαβάζω. Τώρα, διαβάζω το πολύ ενδιαφέρον και λεπτομερές βιβλίο του Γιάννη Λεοντάρη «Κάτοικοι της σκηνής» που κυκλοφόρησε φέτος. Τέλος, το κλειδί του αυτοκινήτου μου που το έχω μόνιμα παρκαρισμένο από τότε που ήρθα στη Λάρισα και φοβάμαι μην μείνει από μπαταρία, καθώς μ’αρέσει να περπατάω την πόλη για να τη μάθω καλύτερα – και η κατάσταση με τη στάθμευση δεν είναι πολύ καλύτερη από αυτή της Θεσσαλονίκης.

Εικόνα πρώτη: ανατολή Προφήτης Ηλίας, από την Αμοργό. Συγκλονιστική θέα.

Στο θέατρο πηγαίνω με τα πόδια για τον λόγο που προαναφέρθηκε. Όταν περπατάω, λοιπόν, δεν ακούω μουσική τα τελευταία χρόνια. Ούτε, όταν παίρνω μέσα μαζικής μεταφοράς. Πράγμα που μου φαινόταν ολότρελο, πριν μερικά χρόνια, που γύριζα μονίμως με ακουστικά στα αυτιά. Τώρα, μου αρέσει να ακούω λίγη μουσική, όταν ξυπνάω, για να ξεκινήσω τη μέρα μου ανάλογα πάντα με τη διάθεση που θα σηκωθώ. Από ελληνικό ροκ (Κρίνα, Τρύπες, Σπαθιά και όλα τα συμπαρομαρτούντα, μουσική μιας εποχής που –δυστυχώς- δεν πρόλαβα ακριβώς) μέχρι λαϊκά, αλλά δε λείπει από το πρόγραμμα και η κλασική μουσική. Για όλα τα γούστα, που λένε. Τις τελευταίες μέρες, ακούω συνεχώς τον δίσκο «Dookie» από τους Green Day, μιας που έρχονται φέτος το καλοκαίρι, για πρώτη φορά, στην Αθήνα και σκέφτομαι να πάω για μια τελετή νεκρανάστασης της προεφηβίας μου. Αλλά, μιας που ζητούνται τρία τραγούδια θα προσθέσω δύο διαχρονικά  αγαπημένα μου, το «Με ρωτούν οι χειμώνες» από τον δίσκο «Κι η αγάπη πάλι θα καλεί» από τα Διάφανα Κρίνα, και «Τα πλοία των ερώτων» του Δημήτρη Μητροπάνου από τη δισκάρα «Στου αιώνα την παράγκα».

Εικόνα δεύτερη: Το Φάληρο είναι ένα παλιό μπουζουκτσίδικο στη Λάρισα με όλο το βάρος που φέρει αυτό.. λαογραφικό μουσείο, θα έλεγε κανείς.

Τρία πράγματα που θέλω να κάνω για αυτή τη χρονιά ε; Δυσκολάκι. Αρχικά, θα έλεγα να προσέξω – για πρώτη φορά – την υγεία μου, δηλαδή λιγότερο νύχτα, λιγότερο κάπνισμα, καλύτερη διατροφή, περισσότερη άθληση και τα συναφή. Τώρα, μάλλον, λέω ήδη ψέματα, αλλά τέλος πάντων. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, να συνεχίσω να αθλούμαι. Δεύτερο, που θα έλεγα, είναι το να αφιερώσω περισσότερο ποιοτικό χρόνο στους ανθρώπους μου, που μου έλειψαν αρκετά και στα χρόνια της σχολής και τώρα που γυρνοβολάω ανελλιπώς. Και τέλος, να είμαι περισσότερο ενεργός  στην πολιτική  συλλογικότητα που ανήκω, γιατί λόγω υποχρεώσεων τον τελευταίο καιρό, ήταν κάτι που είχα σε δεύτερη μοίρα, ενώ πραγματικά αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Εικόνα τρίτη: Μια εκδρομή που έκανα στο Μεταξοχώρι, ένα πολύ όμορφο χωριό κοντά στη Λάρισα 

* ο Γιώργος Κωνσταντινίδης συμπρωταγωνιστεί με τον Ηρακλή Τζαφέτα, στο “LEBENSRAUM 3.000” του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Ηρακλή Τζαφέτα, που παρουσιάζεται στη Λάρισα, στο θέατρο +Πλην, (σκηνή Χρήστος Καράκης), για λίγες ακόμα παραστάσεις. Ακολουθεί περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο.