Χειμώνας γεμάτος παραστάσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, που προσδοκούν περισσότερα από όσα τελικά έχουν. Ναι-πάνε καλά τα θέατρα, ειδικά τα Παρασκευοσάββατα στην Αθήνα, και στις χαμηλές τιμές-όταν υπάρχουν-στη Θεσσαλονίκη. Το ζητούμενο, όμως, παραμένει ένα. Μια παράσταση, ανάμεσα στις εκατοντάδες,  που μέσα στο ψέμα της να σε “ταρακουνά” με αλήθεια. Φτιαγμένη, από υλικά, που σαν τελειώσει θα την θεωρήσεις μέσα σου, μη αναμενόμενη. Μπας και “μετακινηθείς”…

… και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει μια τοπική παραγωγή για να στηρίξεις;

Δεύτερη χρονιά και λίγες ακόμα παραστάσεις ο “Γυάλινος Κόσμος”. Η Γιώτα Φέστα, η Κατερίνα Συναπίδου, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Δημήτρης Κρίκος, στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς – στην καλύτερη -έως τώρα- παραγωγή της Γλυκερίας Καλαϊτζή στο θέατρο Τ. “Δεν κάνω πια διακρίσεις. Μην το παίρνεις και τόσο τραγικά-δεν χάλασε κι ο κόσμος! Το γυαλί σπάει πολύ εύκολα, όσο προσεκτικός κι αν είσαι. Εδώ, όταν περνάνε φορτηγά, με τους κραδασμούς, μας πέφτουν πράγματα από τα ράφια”.

…και ποιός σου είπε ότι πάντα δεν υπάρχει ένας μονόλογος μόνο για σένα;

Το Δευτερότριτο, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, η Στέλλα Παπαδημητρίου σε ένα ωριαίο ταξίδι αναμνήσεων. Ανοίγει το μπαούλο, και η “Αρετή” σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της. Έργο-σταθμός στη πορεία της Στέλλας Παπαδημητρίου, που επιστρέφει με αυτό, στον ίδιο χώρο, στη Θεσσαλονίκη. Μία ικανότατη ηθοποιός σε υπόθεση αυστηρά θηλυκή.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

“‘Ημουνα τόσο ευτυχισμένος όταν τα φτιάξατε. Κι όταν μου είπε πως θα παντρευτείτε, πέταγα στον ουρανό. Έβαλα τα κλάματα όταν μου είπε ότι είναι έγκυος. Πάντα το ήξερα πως θα γίνει σπουδαία μάνα. Σκέψου εμένα θα μπορούσε να με εγκαταλείψει. Θα μπορούσε να τους αφήσει να με πάρουν από κοντά της. Ποτέ δεν τους άφησε να μας χωρίσουν Ντάννυ”. Ξανά και ξανά, “Ορφανά”. Η παράσταση που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά, με γεμάτες αίθουσες και συγκινημένους θεατές. Ένα ερμηνευτικό τρίο που λειτουργεί σαν γροθιά, και φέτος την υποδόρια φόρτιση να χτυπάει peak. Χρίστος Στυλιανού, Ελένη Θυμιοπούλου και Χρήστος Διαμαντούδης, σε μια παράσταση που γράφει ιστορία.

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Σταμάτη Κραουνάκη “τί του άρεσε φέτος στο ελληνικό θέατρο και γιατί”. Και εκείνος απάντησε…

Η παράσταση “Τρωάδες” του Θεόδωρου Τερζόπουλου, ήταν αυτή που μου ανάστησε το αίσθημα μου, για το λόγο της τραγωδίας. Λιτή, δυνατή, με συναρπαστικές ερμηνείες. Ένα σημαίνον σκηνικό, καθαρά κοστούμια, μουσική διαχρονική. Η ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη όρθωσε αίτημα μνήμης, σε μια Τέχνη που εγγυάται μόνο τη στιγμή. Αξέχαστη η “Ανδρομάχη” της Νιόβης Χαραλάμπους. Με φως ημέρας στο θέατρο των Δελφών….Αριστούργημα.