Έχουμε μεγαλώσει σε μια χώρα που έχει περάσει τα πάνδεινα. Πόλεμο, ξανά πόλεμο και λίγο ακόμη πόλεμο. Κρίσεις, καταστροφές και χίλια δύο προβλήματα και πλέον γιορτάζουμε και θυμόμαστε μερικές επετείους και έχουμε κάνει σύμβολα μας τους ανθρώπους που πάλεψαν για να αράζουμε στη Σαλονικάρα και να βλέπουμε θέατρα. Από το νηπιαγωγείο (μπορεί και ακόμη νωρίτερα) τραγουδάμε τα «σαράντα παλικάρια» και άλλα τραγούδια του αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και μαθαίνουμε για τους ανθρώπους που κίνησαν αυτόν τον αγώνα: Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Νικηταράς κλπ. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρεθεί, πλέον, στη σφαίρα του μύθου. Απεικονίζονται αγέρωχοι και περήφανοι κι εμείς μαθαίνουμε τα βασικά: ποιοι ήταν, που πολέμησαν, πως πέθαναν και αυτά με το ζόρι.

Και έρχεται μια παράσταση στο θέατρο Αυλαία και τα φέρνει όλα τούμπα. Φυσικά, αναφέρομαι στην παράσταση «Bouboulina Untold» σε σκηνοθεσία Ουρανίας Παπανικολάου. Η παράσταση πραγματεύεται την ζωή της Μπουμπουλίνας πέρα από τις μάχες. Τους έρωτες που έζησε, την σχέση της με τα παιδιά της, την βαθιά φεμινιστική της φύση, τους εφιάλτες που την στοίχειωναν και το τέλος της. Ο Μιχάλης Δαρνάκης έχει κάνει τρομερή δουλειά στην συγγραφή του κειμένου, καθώς μας παίρνει από το χέρι μια ιστορία με πολύ γέλιο και πολύ κλάμα και μας δίνει ένα τέλος που είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι: ακριβώς όπως είναι κι η ζωή. Πολύ εμφανής είναι η βαθιά έρευνα που έγινε πάνω στην προσωπικότητα της Λασκαρίνας και μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η αποτύπωση μιας πολυσχιδούς γυναίκας που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της, από έναν άντρα. Η καλύτερα, από έναν πολύ καλό σεναριογράφο.

Ο ίδιος παίζει στην παράσταση, τον ρόλο του παραγιού της Μπουμπουλίνας, ενός νεαρού άνδρα που μεγάλωσε στο σπίτι της, καθώς το πήρε η Λασκαρίνα στην δούλεψή του όταν έχασε τους γονείς του όταν ήταν πολύ μικρός. Ένας ρόλος πολύ κωμικός και βαθιά ανθρώπινος, θυμίζει χαρακτήρες από ταινίες παλιού Ελληνικού σινεμά χωρίς να γίνεται καρικατούρα. Με μια βαθιά απλότητα, παρ’ όλη την σύγχυση που φέρει η προσωπικότητα του χαρακτήρα. Την Μπουμπουλίνα ενσαρκώνει η Λένα Πετροπούλου. Δεν ξέρω, αν η Λασκαρίνα έμοιαζε με την Λένα ή αν η Λένα την έφερε κοντά της, αλλά – πολλές φορές- ένιωθα, πως έβλεπα την ηθοποιό να υποδύεται τον εαυτό της. Σε όλη την διάρκεια της παράστασης, καθόμουν στην άκρη της καρέκλας και κάποιες φορές, συγκινούμουν, χωρίς να το καταλάβω. Η Λένα έδωσε ρέστα. Τα υπόλοιπα θα τα ζήσετε στο θέατρο Αυλαία.

Η Ουρανία Παπανικολάου, εξ Αγγλίας ορμώμενη, σκηνοθέτησε και έκανε μια πάρα πολύ καθαρή δουλειά. Έδωσε βάση στον λόγο, προσπάθησε να κρατήσει την δράση, όσο πιο απλή γίνεται και μετέφερε την ιστορία με τον πιο όμορφο τρόπο. Νιώσαμε όμορφα στο θέατρο. Μάθαμε, πόσο σπουδαίος ήταν ο άνθρωπος πέρα απ’ τον μύθο, η γυναίκα πέρα απ’ το όνομα, η Λασκαρίνα σε όλα της τα χρώματα. Και τώρα, δε θα την ξεχάσουμε ποτέ.