Σε μια ζωή γεμάτη ήλιους και θεομηνίες, χαλάζια, ρεύματα κομμένα και βρύσες που δεν στάζουν δροσιά…αυτοί όσες ήττες κι αν φάνε, πάντα βρίσκουν στο αδιέξοδο την τρέλα να χαρούν. Πιάσε με από το χέρι να κατεβούμε κάτω. Άντε, σήκω ντύσου!

Σε ελάχιστα λεπτά, η πόλη, από την απόλυτη σιωπή, πέρασε στο απόλυτο  πάρτι. Με τέρμα ηχεία, κόρνες, φιλιά, σουβλάκια, μπυρόνια, φανέλες πεταμένες, ιδρωμένα κορμιά γεμάτα χαμόγελα. Κι ολόγυρα οι επισκέπτες της χαράς. Οι περίεργοι, οι “δεν είχαν τι να κάνουν”, οι “πάμε να χαρούμε στο έτσι-αλλιώς δεν παλεύεται η ζωή” κι αυτοί εκεί. Κόρνες, φωνές, βρισιές, βογγητά, όλα σε μια Θεσσαλονίκη που ξέρει να γιορτάζει. Να ξενυχτά για να αντικρύσει το τρόπαιο της. Έφηβοι με τα κινητά στο χέρι, messenger που είσαι και που είμαι. Γάμισ΄το μπαράκι-έλα Λευκό Πύργο να με βρεις-φοιτητής μικρής χαράς σε μεγάλη νύχτα.