Νοέμβριος 2004. «Άννα Καρένινα” του Λέοντος Τολστόι, σε διασκευή Μιμής Ντενίση και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, έχει τη δική της δυστυχία. Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ. Παραγωγή Αφοί Τάγαρη και Αλέξανδρος Παρίσης.
Ουρές. Ουρές κόσμου. Μια επιτυχία με all star team, στα καλύτερα τους χρόνια σε ηλικία και αποδοχή. Ω, ναι!
«Πήγα στη Μόσχα κι έφυγα. Γιατί αυτή η πόλη με αηδιάζει. Οι άντρες έχουν νύχια τόσο μακριά που δεν μπορούν να δουλέψουν με τα χέρια τους. Κάθονται, κουτσομπολεύουν και φλερτάρουν, ξοδεύοντας τις ώρες τους πάνω από γεμάτα πιάτα. Στην επαρχία, τρώμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, για να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά. Δουλεύεις για να φας και τρως για να ζήσεις. Η Μόσχα με κάνει να ντρέπομαι για την τάξη μου. Ώρες-ώρες, θα ΄θελα να ΄χα γεννηθεί χωριάτης”, είπε ο Λέβιν, που ως συγγραφέας μπαίνει δυναμικά στο δίλημμα ζωής της ηρωίδας που έγραψε και έχει. Αυτό που ρίχνει την «Άννα” στις ράγες του τρένου.
Εκείνου του γνωστού τρένου. Που έκανε τόσο σάλο, όσο σάλο έκανε κι ο κόσμος στην πλατεία που καθημερινά το «τίγκαρε”.

Η Μιμή Ντενίση ως «Άννα” παντρεμένη με τον «Αλεξέι Καρένιν” που παίζει ο Χρήστος Πολίτης κι ερωτεύεται τον Απόστολο Γκλέτσο. Σόρυ, Τον «Αλεξέι Βρόνσκυ”.
Τα πολλαπλά κομμάτια σκηνικών του Μανώλη Παντελιδάκη, τα class-άτα κοστούμια της Λουκίας κι ο Φωκάς Ευαγγελινός χορογραφεί την «Εθνική Ελλάδος” για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι. Βοηθός σκηνοθέτη ο Ιωσήφ Βαρδάκης και βοηθός σκηνογράφου ο Γιώργος Γαβαλάς.
Και έχουμε ένα θίασο, σκέτο «λουκούμι” εποχής. Το «ένας κι ένας” σε όλο του το μεγαλείο.
Ο Τάσος Χαλκιάς, ερμηνεύει τον συγγραφέα Τολστόι-και εκείνη την εποχή, ζει τον δημοφιλή παροξυσμό του τηλεοπτικού «Σάκη του υδραυλικού”-«προσωπικά ζητήματα-συζήτηση κομμένη, παρακαλώ πολύ”!

Ο Χρήστος Πολίτης είναι ο «Γιάγκος Δράκος”¨τα απογεύματα στην «Λάμψη” και τα βράδια τρώει κέρατο-στη δίνη του άντρα που δεν ένιωσε ποτέ τί συνέβη, ολόγυρα του. Η Λουκία Παπαδάκη-ναι, ναι!-κι αυτή «Σάντρα” του Νίκου Φώσκολου. Η Τζέσυ Παπουτσή, η Όλγα Πολίτου και η Τζένη Ρουσσέα συνδράμουν στον all star θίασο, δίχως τηλεοπτικές επικαιρότητες, μα με θεατρικές στόφες. Εκεί κι ο Βασίλης Ευταξόπουλος. Και ο Απόστολος Γκλέτσος, στα πιο δυναμικά του, που τα βράδια στον ΣΚΑΙ, παίζει με την Μιμή, μπουλβάρ σε σενάριο του Ηλία Ψινάκη, το «Κάποιος να τη φυλάει”. Και, όπως οργίαζε ο κίτρινος, ο πράσινος, ο μπλε κι ο σκούρος Τύπος, μάλλον τη φιλούσε. Ή μήπως επικοινωνιακό τρικ;  Για να επιστρέψουμε στον Τολστόι-θου Κύριε! Σχώρα με!
Κι η αδελφή του Γκλέτσου, στο θίασο, και η Γαλήνη Τσεβά, με την Στέλλα Παπαδημητρίου. Αχ! Ο Γιώργος Παρτσαλάκης, ο κολλητός φίλος του Χαλκιά, κι αυτός στην παράσταση. Μόλις έφυγε από τα πολλά χρόνια του Εθνικού Θεάτρου, βγήκε στο Ελεύθερο Θέατρο, έπαιξε μαζί με την Κάτια Δανδουλάκη τον προηγούμενο χειμώνα στο «Άμπρακατάμπρα” με την μαύρη γάτα και την Άννα Καλουτά, και τώρα τα βράδια ανεβαίνει την Ιπποκράτους και κερδίζει εντυπώσεις.

«Και τί όμορφο άλογο έχετε. Δεν καταλαβαίνω πολλά από τα άλογα, αλλά την ομορφιά παντού την αναγνωρίζω. Το ταπεραμέντο κι η ράτσα δεν βρίσκονται εύκολα”.
Ο έρωτας…αχ, ο έρωτας κι η στέρηση στην καρδιά, πως σε ξελογιάζει…Θεέ…και ο σύζυγος που κάνει πως δεν βλέπει.
«Λοιπόν, έχεις δίκιο. Δεν είσαι σκληρός. Απλώς, δεν έχεις ψυχή, δεν έχεις αισθήματα. Αν είχες, θα με έκοβες κομματάκια, θα με σκότωνες, θα με έδιωχνες. Αλλά εσύ, με αφήνεις να ζω πλάι σου και με λες «αγαπητή μου” μπροστά στο κόσμο. Από φόβο τί θα πούνε για εμάς. Ας πούνε ότι θέλουν, άλλο δεν αντέχω”.

Αυτό το έργο κι αυτή η παράσταση είναι μια φράση: Τη μισώ γιατί την αγαπούσα πολύ.
Δεν είναι κατόρθωμα να χτυπάς κάποιον που είναι πεσμένος κάτω. Αυτό συνέβαινε στο ΑΚΡΟΠΟΛ. Και ερχόταν ο κόσμος και χειροκροτούσε και περνούσε καλά, κι έφευγε και πρότεινε την παράσταση και «κουτσομπόλευε” ότι είδε. Την παράτησε κι έφυγε με άλλη. Ο επιπόλαιος ο Γκλετσοβρόνσκυ. Περνάει το τρένο. Σχώρεσε με, Θεέ μου! Θα πέσω στις ράγες. Ξέρεις κάτι, πριν χαθώ στον καπνό του τρένου;…Οι ψυχές δεν πεθαίνουν, γίνονται αστέρια. Κάθε αστεράκι και μια ψυχή. Θέσφατο.