Αυτό το διάστημα έχω δεκάωρα γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά “Θα γίνει της πολυκατοικίας”, μόλις τέλειωσαν οι παραστάσεις του “Καλού ανθρώπου του Σετσουάν” και είμαστε στην τελική ευθεία για τη νέα μας παράσταση “Μήδεια” του Μποστ που θα παρουσιαστεί στο ΘΗΣΕΙΟΝ. Αν αυτό το έκανα συνέχεια, θα ήταν μια “τρέλα”. Είμαι ευγνώμων για ό,τι συμβαίνει, αλλά θέλω τις δικές μου ισορροπίες. Άλλωστε την έμπνευση, πόσο πια να την παίρνεις μέσα από την ίδια τη δουλειά; Επιβάλλεται η ζωή, όπως σου προείπα… Έχω γράψει δύο διηγήματα, το “Πέρα από το δάσος” και τη “Μαγεμένη καρυδιά”. Για το δεύτερο διήγημα, πέρυσι στο Φεστιβάλ Ολυμπίας πήρα κι ένα βραβείο της ΕΡΤ για να το γράψω ως σενάριο, να γίνει μικρού μήκους ταινία. Παράλληλα, γράφω με το Φίλιππο Τσίτο, σειρές και ταινίες. Έχω γράψει μια τηλεοπτική σειρά που θα σκηνοθετήσει ο Φίλιππος. Αν είναι εύκολο να γράψεις αυτό που θες να πεις; Ω, ναι….είναι μεγάλη απελευθέρωση η γραφή. Δεν μιλάω για την απήχηση που θα έχει το κείμενο, αλλά η ίδια η διαδικασία με ιντριγκάρει. Με κάνει να νιώθω ελεύθερος. Δεν κρίνω τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να γράφω, δίχως να με νοιάζει αν αυτό που γράφω θα βγει, θα εκδοθεί, θα γίνει κάτι. Ήμουν ελεύθερος και τυχερός, καθότι βρέθηκαν στο δρόμο μου άνθρωποι που πίστεψαν σε αυτό και -τελικά- παίρνει σάρκα και οστά. Η γραφή ήταν μια προσωπική ανάγκη. Αυθόρμητα, απενοχοποιημένα βγαίνουν καλύτερα τα πράγματα, από τη φάση που κάποιος “στοχεύει”, ή έχει την “έπαρση του καλλιτέχνη”.

Η παράσταση του “Σετσουάν” που μόλις ολοκληρώθηκε, είναι μια αγαπημένη μου δουλειά. Ταιριάξαμε, αγαπηθήκαμε ως θίασος, πιστεύουμε ο ένας τον άλλον. Ξεκινήσαμε τη “Μήδεια” του Μποστ, με τον Μάκη Παπαδημητρίου στον…ομώνυμο ρόλο. Και είμαι ενθουσιασμένος! Ο Νικορέστης Χανιωτάκης  δημιουργεί ένα υπέροχο κλίμα στις πρόβες. Τον Μάκη, τον ξέρω από τη Σχολή, και τον εκτιμώ κι ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Είχα λαχτάρα να ξεκινήσουμε τις παραστάσεις! Και σας περιμένουμε στο ΘΗΣΕΙΟΝ.

Ζούμε την εποχή των τηλεοπτικών reunion στα σήριαλ. Είναι μια ανάγκη μας να γυρνάμε πίσω. Συμβαίνει από τη μόδα στα ρούχα, στα τραγούδια, μέχρι το…”Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς”. Είναι ωραίο που ανεβαίνουν οι “μετοχές” των ελληνικών σήριαλ. Είναι ωραίο να ξαναβλέπεις το “Λόγω Τιμής”, την “Πολυκατοικία”, σειρές που άφησαν εποχή με ποιότητα, να ξαναγίνονται και να αναμετριέσαι με αυτό. Βέβαια, η δική μας φετινή “Πολυκατοικία” δεν έχει καμία σχέση με τη προηγούμενη. Αφού περάσουμε κι αυτό το στάδιο, πρέπει να οδηγηθούμε σε νέα πράγματα. Η ελληνική τηλεόραση οφείλει να προτείνει μυθοπλασία. Βλέπω πολύ Νetflix. Αγαπημένα μου είναι το “Fargo”, το “Οzark” και το “Stranger Things”. Μoυ αρέσουν δυνατές, δραματικές σειρές που έχουν μέσα τους το έντονο -ζωτικής σημασίας- χιούμορ.

Το καλοκαίρι το πέρασα στη Ζάκυνθο. Εκεί στο σπίτι του παππού της γυναίκας μου, της Κατερίνας, περάσαμε τις διακοπές μας. Ένα σπίτι μέσα στα αμπέλια και παραδίπλα μια παραλία. Τι ωραιότερο; Ο γιος μου μου μοιάζει σε αρκετά στοιχεία ως προς τον χαρακτήρα, όσο τον βλέπω να μεγαλώνει. Κυρίως, στο ότι παρατηρεί και θυμάται έντονα το παραμικρό -όπως κι εγώ. Οι ερωτήσεις που κάνει ο μικρός δεν έχουν πάντα απαντήσεις, αλλά προσωπικά του απαντάω πάντα! Δεν θέλω στο “γιατί” του, να κάνω πως δεν το άκουσα. Θέλω να του δίνω μια απάντηση κι ας είναι και το “δεν ξέρω”. Τελευταία, χαμογελάω πολύ με το γιο μου, όσο τον βλέπω να μεγαλώνει. Η πιο ωραία στιγμή της μέρας μου είναι όταν τον κάνω να γελάει….